Na skalistym brzegu...

[Andrzej Gruhn]

Na skalistym brzegu mej niedoli rozbiłaś swój okręt .
Na kamieniu, twych desek krzyk się dobywa.

Jak sen dziwna ta opowieść, niby szept kochanków.
Nasz dialog to cichy lament, pośród traw szarych.

Kiedy szepczemy nasze umysły spajają się w jedność.
Kamienny krąg nawyków, pośrodku gwiaździstych nieba możliwości.

Czym bym był bez Ciebie jak nie niczym?
Zaklętą kopią poprzedniego dnia.

Istnieje bo Ty mnie wymyśliłaś.
Bez Twych myśli nie było by mnie.

[Mr.Suicide]

na skalistym brzegu niedoli
rozbiłaś swój okręt

dziwna opowieść prawie jak sen
kiedy szepczemy
nasze umysły spajają się w jedność

kamienny krąg nawyków
pośrodku gwiaździstych możliwości nieba

czym byłbym bez Ciebie

istnieje bo Ty mnie wymyśliłaś

ja bym to tak rozwiązał. unikaj częstochowy, bo dawno wyszła już z mody /aż mi się rymło ;)/,
nwersji, księżyców, szeptów, snów, aniołów, gwiazd itp. widzę, że to początki. zobaczymy, jak
będzie w przyszłości. życzę powodzenia.

pozdrawiam.

[Mr._Żubr]

A ja tam nie radzę unikać niczego:) A już na pewno nie radziłbym unikania konkretnych słów. Wiersz nawet klimatyczny, więc zostawiam małego plusa, z nadzieją jednak, że będzie lepiej.
Pozdrawiam:)