Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Szanowni forumowicze i forumowiczki!

Andrzej Ludwiczak
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Andrzej Ludwiczak

Andrzej Ludwiczak

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Konkurs Pana Zdanowicza przerósł najśmielsze oczekiwania autora!!!!!!
Proszę, zobaczcie jaką oglądalność mają dzieła Zonedowe, biją na głowę wszystko, co na tym portalu się działo.Oznacza to potrzebę kontynuacji, ponieważ potrzebny jest uśmiech, odlot i polot poprzez Zonedowy nielot.
Być może, angello rozważy utworzenie nowego działu, działu Poezji Niebieskookiej.Widzę konieczność.

bim bam bom

adolf

adolf

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



to komunistyzna propagana! Nie słuchajcie go ;-)))))))))

zoned to przykrywka do wielkiej akcji usuwania neihianyh poetów ;-))))))))))))

pozdr. ;-)))))))))))
Andrzej Ludwiczak

Andrzej Ludwiczak

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



to komunistyzna propagana! Nie słuchajcie go ;-)))))))))

zoned to przykrywka do wielkiej akcji usuwania neihianyh poetów ;-))))))))))))

pozdr. ;-)))))))))))


-adolf, to nie jest komunistyczna propaganda,ale część planu marketingowego,mówię to w tajemnicy.kumasz? idę po zwycięstwo, mam szansę.

fik mik
adolf

adolf

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




musicie tak śmiecić forum, myślę że angello, powinie banować śmieciarzy.

a co z banowaniem ludzi niebezpieznych... ;-) :
www.poezja.org/debiuty/viewtopic.php?id=69996#dol
ja na miejsu lilianny bym się bał ;-)
zresza to pan zacżął koszenie ;-)
pozdr.
Andrzej Ludwiczak

Andrzej Ludwiczak

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Ale to pan przeniknął. Jak torpedowiec, normalnie.

-Pan się nie nabzdycza, pan napisze zoned, jakiś.
-dobre pióro masz, ale czy przegonisz nasz??
-mimo wszystko mamy wiele wspólnego. mnie od małego też....

buch
Andrzej Ludwiczak

Andrzej Ludwiczak

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



-myślę, że tak jak grafomanię należy tępić bufonów, nadętych i przemądrzałych "poetów".
-potrzebny jest uśmiech i zabawa. oczekiwanie wielkich dzieł wymaga cierpliwości, bo te zdarzają się nieczęsto.
-propozycja utworzenia działu Poezji Niebieskookiej, aby mogły wpadać do niej rymowanki, żarty, miom zdaniem, nie jest zła. może to sprawiłoby, że w dziale Z były wyższy poziom.
-proszę zwrócić uwagę na Zonedy, są w nich dobre prace, dobre wiersze,że z przymróżonym okiem pisane,to nie jest wada, takie pisanie wymaga talentu.
-wierzę klasykowi- ilość przechodzi w jakość(masa w klasę,w tym przypadku).wielu forumowiczów to większy wybór,to więcej możliwość na dobry wiersz, wiersz pisany dla zabawy.no chyba, że zabawa nie jest wskazana, jest niepoprawna, niedozwolona ....ech.

uff

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • obywatel
      Wywód

      Przez obywatel · Opublikowano

      Choćby najwyższy sąd tu zadziałał  To familijną będzie tak sprawa Nazwisko nieznane ród rozwiedziony  A co ważniejszym jegomość to sprawia Data nieważna koledzy klapą  Małpą odchaczyć a na przybitkę uderzyć łapą   Wywód bez końca poprowadzony Rodowód zwodu już wywiedziony
    • Adam Zębala
      Słowa pozostawione na trawie

      Przez Adam Zębala · Opublikowano

      @infelia dziękuję bardzo jestem marzycielem może ktoś kiedyś?
    • Adam Zębala
      Po drugiej stronie życia

      Przez Adam Zębala · Opublikowano

      @infelia dziękuję bardzo za miłe słowa pozdrawiam serdecznie 
    • Arsis
      Wiesz…

      Przez Arsis · Opublikowano

      Przygniata mnie ten ciężar nocy. Siedzę przy stole w pustym pokoju. Wokół morze płonących świec. Poustawianych gdziekolwiek, wszędzie. Wiesz jak to wszystko płonie? Jak drży w dalekich echach chłodu, tworząc jakieś wymyślne konstelacje gwiazd?   Nie wiesz. Ponieważ nie wiesz. Nie ma cię tu. A może…   Nie. To plączą się jakieś majaki jak w gorączce, w potwornie zimnym dotyku muskają moje czoło, skronie, policzki, dłonie...   Osaczają mnie skrzydlate cienie szybujących ciem. Albo moli. Wzniecają skrzydłami kurz. Nie wiem. Szare to i ciche. I takie pluszowe mogło by być, gdyby było.   I w tym milczeniu śnię na jawie. I na jawie oswajam twoją nieobecność. Twój niebyt. Ten rozpad straszliwy…   Za oknami wiatr. Drzewa się chwieją. Gałęzie…. Liście szeleszczą tak lekko i lekko. Suche, szeleszczące liście topoli, dębu, kasztanu. I trawy.   Te trawy na polach łąk kwiecistych. I na tych obszarach nietkniętych ludzką stopą. Bo to jest lato, wiesz? Ale takie, co zwiastuje jedynie śmierć.   Idą jakieś dymy. Nad lasem. Chmury pełzną donikąd. I kiedy patrzę na to wszystko. I kiedy widzę…   Wiesz, jestem znowu kamieniem. Wygaszoną w sobie bryłą rozżarzonego niegdyś życia. Rozpadam się. Lecz teraz już nic. Takie wielkie nic chłodne jak zapomnienie. Już nic. Już nic mi nie trzeba, nawet twoich rąk i pocałunku na twarzy. Już nic.   Zaciskam mocno powieki.   Tu było coś kiedyś… Tak, pamiętam. Otwieram powoli. I widzę. Widzę znów.   Kryształowy wazon z nadkruszoną krawędzią. Lśni. Mieni się od wewnątrz tajemnym blaskiem. Pusty.   Na ścianach wisiały kiedyś uśmiechnięte twarze. Filmowe fotosy. Portrety. Pożółkłe.   Został ślad.   Leżą na podłodze. Zwinięte w rulony. Ze starości. Pogniecione. Podarte resztki. Nic…   Wpada przez te okna otwarte na oścież wiatr. I łka. I łasi się do mych stóp jak rozczulony pies. I ten wiatr roznieca gwiezdny pył, co się ziścił. Zawirował i pospadał zewsząd z drewnianych ram, karniszy, abażurów lamp...   I tak oto przelatują przez palce ziarenka czasu. Przelatują wirujące cząsteczki powietrza. Lecz nie można ich poczuć ani dotknąć, albowiem są niedotykalne i nie wchodzą w żadną interakcję.   Jesteś tu we mnie. I wszędzie. Jesteś… Mimo że cię nie ma….   Wiesz, tu kiedyś ktoś chodził po tych schodach korytarza. Ale to nie byłaś ty. Trzaskały drzwi. Było słychać kroki na dębowym parkiecie pokoi ułożonym w jodłę.   I unosił się nikły zapach woskowej pasty. Wtedy. I unosi się wciąż ta cała otchłań opuszczenia, która bezlitośnie trwa i otula ramionami sinej pustki.   I mówię:   „Chodź tutaj. Przysiądź się tobok. Przytul się, bo za dużo tej tkliwości we mnie. I niech to przytulenie będzie jakiekolwiek, nawet takie, którego nie sposób poczuć”.   Wiesz, mówię do ciebie jakoś tak, poruszając milczącymi ustami, które przerasta w swojej potędze szeleszczący wiatr.   Tren wiatr za oknami, którymi kiedyś wyjdę.   Ten wiatr…   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-12-10)    
    • violetta
      Samemu przez życie

      Przez violetta · Opublikowano

      Singli za dużo, to 1/3 ludności. Można się cieszy, że tyle jest wolnych. W każdym wieku ludziom kogoś brakuje.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...