Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

W zakamarkach niepamięci
nietoperze starych wspomnień
skrzydła dawno potraciły,
by nie wrócić nigdy do mnie.

Strach utonął w oceanie
pełnym mroku tak gęstego,
że oplątał liczne chwile,
nim je wydobyłam z niego.

Pytasz czasem, czy pamiętam,
że nam było niecudownie,
z zachmurzonym niebem domu,
jakby na nas złym ogromnie?

Czy pamiętam oddech ciszy,
która szarpiąc mrok nad nami,
w koc niepokój zawijała,
żeby budził nas nocami?

Los wygładził później taflę,
wyprostował linie zmartwień,
by nie wracać już do niego,
żeby było trochę łatwiej.

Nic, że było niecudownie.
Nietoperze śpią na strychu.
Pośród łez niewypłaknych,
co utknęły w niemym krzyku.

Oczy widzą najjaśniejsze,
spośród szaroburych wspomnień,
by rozświetlić nimi inne,
których nie da się zapomnieć.

Kilka monet pozostało,
co wartości nie straciły.
Czas ucieka coraz szybciej...
Chodź, pochylmy się nad nimi.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Co to znaczy: "niemy krzyk", "pochylmy się nad nimi", "łzy niewypłakane". Wiem, że Ty wiesz, ale chyba znasz już tylko część prawdy. To metafory, wiedziałaś, prawda? Ale to też powtórzenia alias plagiaty tego, co już ktoś wymyślił. Poezja to nie jest proza, gdzie się szybko wytłumaczysz. To jest duchowy survival i aby przetrwać musisz odkryć własne źródło "pożywienia", czyli niszę alias novum gdzie skryjesz się i rozkwitniesz.


Powodzenia.


Pozdrawiam.


Pozdrawiam.


Pozdrawiam.


Niżej podpisany,









K. A. M.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



I właśnie po to tutaj jestem, żeby wychwycić błędy, których sama nie zauważam. Przy następnym wierszu będę to miała na uwadze. Ostatnio przeglądam poezję, żeby zobaczyć jak językiem posługiwali się uznani poeci, ale z reguły nie wczytuję się głęboko, bo boję się kalkowania stylu. Jestem dopiero na początku, więc może kiedyś uda mi się odnaleźć absolutnie własny styl, chociaż myślę, że w poezji trudno nie znaleźć podobieństw używanych środków. Dziękuję za komentarz. Anna

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Arsis może w innej galaktyce, ale w naszej na pewno nie, bo dawno by nas ktoś odwiedził, a nawet zabrał ziemię:)
    • @violetta Utrzymywanie, że tylko Ziemia jest piastunką życia, jest równie bezsensowne jak twierdzenie, że na dużym obsianym polu mógł wyrosnąć tylko jeden jedyny kłos ...   pomimo paradoksu Fermiego - nie jesteśmy sami
    • @Migrena Po przeczytaniu przypomniał mi sie film,  który oglądałam lata temu -wielka milość/namiętność, czasy wojny i oni tak bardzo siebie spragnieni, gdzieś na ulicy w miłosnej ekstazie...  Film był niesamowity , wiersz też uruchamia wyobraźnię, świetny.
    • @iwonaroma   mam szczęście, że czytają moje wiersze tacy wspaniali ludzie jak Ty.   dziękuję Iwonko :)    
    • Jestem tu chwilę — może i chwilą, przesiadam siebie, szukam peronu, prześwietlam ludzi jak w starym kinie, w taśmie, co płonie celuloidem.   Przystań podróżnych — poziomów tyle, uśmiechy szczere, szydercze, jasne; lęk w sercach szarych drży jak motyle, głos obojętny w tłumie wygasłym.   Prawda przy prawdzie, kłamstwo tuż obok, sznurki przy ścięgnach w pół gestu drżące, prośba jak rozkaz — portret nieznany z miejscem, co czeka, choć tego nie chce.   A czas tu stoi, choć mijam ludzi, ich kroki płyną jak cienie w wodzie; każdy z nich nosi własne zasługi i własne winy — te, które zwodzą.   W spojrzeniach migot tęsknot ukrytych, w dłoniach — rozstania ledwo domknięte; nikt nie zatrzyma chwil nieodkrytych, choć chce je trzymać, jak szkło rozcięte.   A kiedy wreszcie ruszy mój pociąg, zamknę za sobą peron tej chwili; zabiorę tylko to, co wciąż płonąc przez cudze twarze — mnie ocaliło.   I wiem, że wrócę w to miejsce kiedyś, gdy noc znów zwinie świat w celuloid; bo każdy obraz, nim zgaśnie — przecież szuka człowieka, by w nim się dożyć.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...