Pociąg do ciszy

[Gość]

Tak zgadzam sie - monotonia w kazdej postaci jest nie do wytrzymania. Mam rozne sposoby poszerzania swojego slownictwa: Rzecz podstawowa: czytanie ksiazek - najlepiej klasyki, rozmowy z przeroznymi osobami - najlepiej o silnym charakterze i stylu. Dobre jest obcowanie z prostymi ludzmi, goralami albo z ludzmi z aglomeracji miejskich o specyficznych nalecialosciach gwary - to bardzo duzo uczy, bowiem naturalnosc w jezyku jest rzecza podstawowa. Nie polecam sluchania politykow, dziennikarzy. czytania gazet - to takie monotonne i plaskie - rzygac sie zawsze chce po czyms takim i praktycznie nic nie zostaje w glowie. Polecam rowniez rozmowy z dziecmi. Dziecko to "twor" specyficzny - pobudza wyobraznie. Sluchanie muzyki i slowotworstwo bez okreslonego celu tez dobre, no i oczywiscie budowanie obrazow ze slow ale to juz moja specjalnosc (dla mnie to kolory).

Doskonalic sie mozna ale podswiadomosc wie lepiej - i wlasnie w niej lezy styl (oczywiscie jesli sie owy wyrobi). Zawsze powtarzam: wole byc dziwolagiem niz plaskim jak filc "dziennikarzem" :)


Pozdrawiam


Wojtek

[Bogdan Zdanowicz]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Poezja to sztuka posługiwania się słowami (językiem) dla wywoływania emocji - przeżyć i myśli - refleksji.
Trochę się Panu zaplątało, chyba w przedświątecznym wirze ;)
Kim człowiek jest nie zależy tylko od "okoliczności" (otoczenia), ale też od tego "skąd" przychodzi i "dokąd" chce iść. Tak w skrócie mówiąc.
Co do "prostych" wierszy - to słowo jest wytrychem nadużywanym w dyskusji (podobnie jak "prosty" człowiek). Proszę uważać, bo łatwo się przejęzyczyć na "prostactwo" czy nawet "prostatę" ;)
Każdy ma prawo lubić to, co mu się podoba. Jak mawiał pewien inż. z "Rejsu": najbardziej podobają mi się piosenki, które już znam.
Tylko nie ma powodu żeby to "wszystko" nazywać Poezją. Są miłośnicy disco-polo, i szczęść im panie Boże ;)
I wbrew Pana konstatacji: dla mnie to nie jest dziwne ;D
pzdr. b

[Gość]

"Kim czlowiek jest nie zalezy tylko od "okolicznosci" (otoczenia), ale tez od tego "skad" przychodzi i "dokad" chce isc. Tak w skrocie mowiac."


Madre slowa, mowiace o wyzbyciu sie wlasnego ego na rzecz innych. Tym wlasnie jest POEZJA. Gdy tworzysz, mysl czy twoj twor jest wszechzrozumialy. W przeciwnym razie muszisz byc przygotowany, ze twoje emocje zostana z blotem zmieszane, albo jeszcze gorzej. POEZJA to zbior znakow mozliwych do odczytania przez - tu mam problem - czy przez wszystkich, czy przez znawcow, czy przez wiecej niz jedna osobe?. Sam sie zapedzilem w kozi rog - lepiej nie myslec...


Pozdrawiam


Wojtek

[Krzysztof]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Najleppiej pisać poezję niemożliwą do odczytania przez nikogo, wtedy po śmierci przyznają cię za wieszcza współczesnej poezji :)

[Gość]

Moglbym wyliczyc od reki przynajmniej tuzin artystow, ktorzy umierajac mieli swiadomosc, ze sa niezrozumiali, a ich dziela piekne tylko w wlasnym spojrzeniu. Po pewnym czasie okazywalo sie jednak, ze to geniusze i mistrzowie, a krytycy z czasow zycia niedocenionych tworcow zostali przez wspolczesnych nazwani slepcami. Wcale nie odkrywam Ameryki, bowiem to wszystko powszechnie znane. Gdyby przeanalizowac zyciorysy najwybitniejszych artystow (od malarzy poprzez muzykow, pisarzy po poetow) okazaloby sie, ze prawie kazdy z nich wyroznial sie jakims odchyleniem od ogolnoprzyjetej wowczas normy spolecznej. Autyzm, zboczenia, homoseksualizm, alkoholizm, narkomania to sprawy zupelnie dla nich normalne. To jednak nie klucz ich sukcesu i znakomitosci. Ich wysmienitosc lezy po pierwsze w talencie do spraw ktorym sie poswiecili, po drugie (i to istotne w tej rozmowie) w sile charakteru, ktory nakazywal im realizowac wlasne ego nie ogladajac sie na innych. Patrzac na znakomitych artystow mozna spostrzec, ze realizacja wlasnych emocji, pragnien jest rzecza najwazniejsza. Dlaczego? Chyba dlatego, ze cos co powstaje naturalnie nie ulega wplywom czasu. Chyba wlasnie dlatego...


Tymczasem aktualnie dowiadujemy sie, ze wszystko ma swoje sztywne definicje i ramy. Ja to wszystko doskonale rozumiem, rozumiem ze niezbedne sa podstawy, warsztat, lata praktyki itd.,
to musi byc i tego sie nie da ominac, ale nie rozumiem... Tak - dlaczego nikt nie rozumie mojego zdania, gdy mowie ze w nosie mam wszelkie "zniewolenia", bo najpierw mam ochote realizowac siebie. Niech to jest niezdarne i kulfoniaste, bo byc moze taki wlasnie jestem i takie sa moje uczucia. Mowiac inaczej - nie da sie z zawodnika sumo zrobic akrobaty i vive versa. Dzisiejszy swiat jednak chce pokazac ze mozna!


Pozdrawiam


Wojtek


P.S.


Odsylam na na dzial forum dyskusyjnego, gdzie stworzylem specjalny watek: "Poezja prawdziwa czy poezja zniewolona", w celu kontynuacji powyzszego tematu oraz zastanowienia sie co to jest poezja.

[nie ma]

Zgadzam się, że poezja jest sztuką posługiwania się językiem. I jak każda sztuka podlega pewnym zasadom. Temu nie da się zaprzeczyć, bo przez wieki to my właśnie te wszystkie zasady tworzymy. Jak każda sztuka jednak, poezja wymyka się czasem ze sztywnych ram tych zasad, bo poezja jest czymś płynnym, czymś, co nawet po zastygnięciu można stopić i uformować na nowo. Możemy ją ograniczyć barierami, założyć kajdany, a ona i tak nam się wymknie i te bariery przełamie. I my jesteśmy od tego, żeby jej pomagać i łamać zasady, które sami żeśmy stworzyli, bo ograniczając ją, ograniczamy siebie. Logiczne myślenie daje nam jasny i przejrzysty obraz rzeczywistości, lecz niekiedy ta jasność i przejrzystośc sprawia, że jesteśmy ślepi, bo widzimy tylko to, co na zewnątrz. Dzięki poezji możemy patrzeć głębiej i dalej. Aby łamać sztywne zasady, trzeba uznać ich istnienie, mieć świadomośc, że są.

[Gość]

Podoba mi sie Pani wypowiedz - tak samo Pani rozumie jak czuje to co mowi. Podobnie bywa z poezja. Prosze mi powiedziec jednak - jakie jest Pani podejscie do tworzenia wiersza. Czy jest taki moment, w ktorym Pani uznaje, ze wiersz zaczyna zyc wlasnym zyciem i nie wolno nic juz zmienic, nawet jesli cos sie nie podoba. Czy moze tez wolno bez konca "doskonalic" ten twor i "dopracowywac"?


Pozdrawiam


Wojtek

[nie ma]

kiedy rodzi się w nas wiersz, zaczyna on ewoluować, bez końca - jak człowiek. Nawet kiedy naszym zdaniem wiersz jest ukończony i nie zmieniamy nic, to zmienia go kto inny, ten, co go czyta - nawet wbrew naszej woli - poprzez swoje indywidualne odczucia. I każdy, kto pisze wiersze, powinien brać pod uwagę, że jego utwór może zostać odczytany inaczej niż w pierwotnym założeniu, może być również zrozumiany, choć w mniemaniu poety przesłanie jest bardzo jasne. Doskonalenie wiersza zależy w dużej mierze od samego czytelnika, on decyduje o jego wartości.