może

[marti krűger]

wylewam się na brzeg bez krwi i chwały – jak większość
bezbarwna – pluję w piach szumiąc, fal zawiścią.
magnetyzm na to zezwala.
od tamtej strony nie odgradza nas nic,

jedynie światło
które znosi granice między żywiołami, dniem a nocą;
dymi teraz wysoko. piach ni lodowaty, gorący
pochłania każdy słabnący litr wody; nim wycofa się zmieni
w ciężki gąszcz w głębi chmur niepamięcią przesiąkniętych.

to znów jak poszarpany płyn przez powietrzną falę
z uporem o nabrzeżny pas kamieni rozbijam się
jakby znaczyły drogę. a jednak
trawiony przez sól w skorupie zastygam. jeszcze przez mgnienie
jak samozapalna ciecz w ostatnim przyboju krzyk unoszę…
by zginąć w nierównym boju.

wmieszany w węzły wody, w jej spłaszczony dotyk
obrany z czucia, litości, oblodzony i poskręcany
wbrew wszelkiemu prawu
pozbawiony głębi wiary nieprzeniknionej
może już tonę w nie swym morzu

[marti krűger]

Joasiu, a tak jakoś za mną słowa się wlokły od jakiegoś czasu i jak tu im nie ulec. Więc wyrzuciły mnie na brzeg... a dalej już wiesz...
buziaczki :)