Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Kiedy mówię, że cię kocham
to nie rzucam słów na wiatr
chociaż wiatr unosi słowa
na najwyższe szczyty Tatr.

Kiedy mówię, mógłbym krzyczeć
basem albo barytonem
lecz to przecież nie wypada
o miłości takim tonem.

Kiedy nagle głos swój ściszam
mówiąc szeptem o miłości
to dlatego, że przekraczam
przez granicę intymności.

Kiedy patrzę w Twoje oczy
to nie patrzę natarczywie
lecz jak sztubak zakochany
po raz pierwszy i wstydliwie.

Kiedy trzymam Cię w ramionach
to nie na zasadzie kleszczy
chociaż drżenie twego ciała
budzi we mnie fale dreszczy.

Kiedy z ust Twych spijam nektar
delikatnym pocałunkiem
jego słodycz mnie zniewala
jak prastarym polskim trunkiem.

Kiedy czynię to z maestrią
delikatnie i subtelnie
to jak łucznik w środek tarczy
do serduszka trafiam celnie.

Kiedy wszystko uczyniłem
z czuciem i delikatnością
nie czekałem nazbyt długo,
odpłaciłaś wzajemnością.

Opublikowano

Nie masz tyle wrażliwości
żeby wierszyk o miłości
jak niewiastę z nóg powalał
gdym zalety jej wychwalał.

Chyba zgodzisz się z Henrykiem,
że ten wiersz jest podręcznikiem
co i jak należy zrobić
żeby lubą przysposobić.

Wiersz do kobiet tak przemawia
jak bajeczny ogon pawia
kiedy wabi nim pawicę
- ja na moje słowa liczę.

Pozdrawiam:))

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Marlett

Każdej dziewczynie, każdej kobiecie
nie tylko u Polsce ale i w świecie
bo miłość nie zna szlabanów, granic,
nawet zakazy ma także za nic.

Tyś jest kobietą i adresatem
więc ja ci podpis pod poematem
wysyłam także w formie wierszyka
- to dla Marlett od Henryka.

Za odwiedziny dziękuję i pozdrawiam serdecznie:)))
Opublikowano

dość lekki, swobodny ton wypowiedzi podmiotu lirycznego sprawia,
że czyta się bardzo przyjemnie. temat miłości nigdy nie zostanie
zepchnięty na dalszy plan w poezji. zawsze będzie chętnie oblegany ;)
generalnie ładnie Ci to wyszło, aczkolwiek tylko w limerykach jesteś
mistrzem. tu, jeżeli miałbym być obiektywny, brakuje Ci jeszcze ;)

pozdrawiam.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Mr. Suicide

Nie ma nic na łapu - capu
na szczyt wchodzi się powoli
a gdy omkniesz się w pół drogi
to spadając też mniej boli.

Po co sięgać szczytu sławy
tak od razu i łapczywie
czyż nie lepiej pomalutku
krok po kroczku sprawiedliwie.

Mam rozpychać się łokciami,
spychać z drogi „wdrapywaczy”
nie ja tego nie uczynię
dla mnie sława mało znaczy.

Pozdrawiam:)))
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.





Lena Achmatowicz

Przykro mi ale niestety
„bary to nie” dla kobiety.
Mówię prawdę, ja nie kłamię
dla niej opiekuńcze ramię.

A do baru na browara
każdy chłop się wykraść stara.
Więc od rana do wieczora
w barze mężczyzn siedzi sfora.

Pozdrawiam serdecznie:)))
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.





Choć córeczka wciąż dorasta
lecz to jeszcze nie niewiasta
więc w zanadrzu dla niech chowam
całkiem inne miłe słowa.

Tutaj kilka z nich wyjawię
lecz czy jej tym radość sprawię
tego nie wiem bo niestety
wiersze piszę dla kobiety.

Otóż moje dziewczę miłe
wiedz, że miłość ma tą siłę,
która dążąc do przygody
kruszy skały, kruszy lody.

Lecz bacz na to by ta siła
Ciebie panno nie skruszyła
bo z miłością jest jak z kijem
nieraz głaszcze, nieraz bije.


Jest mi bardzo przyjemnie, że się podobało a wasz śmiech jest dla mnie zapłatą.
Serdecznie pozdrawiam:)))
HJ

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @infelia Ojejku, jak miło :))))  Ale mi niestety natchnienie ostatnio nie służy,  za późno chyba :)))   Umykam do spania :)   Dobrej nocy :)))   Deo 
    • @Deonix_  Dzięki za lekturę. Podziel się próbką swojego wiersza, który trzymasz w zanadrzu... a ozłocę Cię pogodą ducha...
    • @Berenika97 Pewnie będzie cd. Ciekawe co było dalej :)
    • @infelia No wybacz, zapomniała ja...  Oprawa muzyczna również oczywiście wskazana :)   D.
    • To było w pierwszej klasie. Święta - nie pamiętam już, czy Wielkanoc, czy Boże Narodzenie - ale wiem, że jechaliśmy do dziadków. Mama, tata, moi bracia i ja - całą rodziną, nocnym pociągiem, tym sypialnym. Ach, jaka to była atrakcja! Przedziały z łóżkami, wszystko pachniało inaczej niż zwykle. Spałam na górnym łóżku, cicho słysząc stukot kół i rozmowy zza ściany. Dziadkowie mieszkali w Łodzi, na Piotrkowskiej, w starym piętrowym domu. Klatka schodowa była ciemna i pachniała kurzem - trochę się jej bałam, a trochę lubiłam ten dreszczyk. Dziadkowie mieli piec kaflowy, starą kredensową kuchnię i mnóstwo zakamarków, w których można było buszować. I właśnie tam, w jednym z zakamarków, trafiłam na skarb. To nie były zwykłe koraliki. Nie takie z plastiku, sklepowe. Te były... inne. Koraliki zrobione z wysuszonych ziaren ogórka, zafarbowane - chyba atramentem - i nawleczone na nitkę. Niby byle co, a dla mnie to było coś absolutnie wyjątkowego. Takie korale, jakie mogły mieć tylko lalki z baśni, albo bardzo eleganckie panie. Zapytałam babcię, czy mogę je sobie zabrać. - Ależ dziecko, to przecież byle co… Ale jak ci się podobają, to bierz - powiedziała, machając ręką. Więc je wzięłam. Zawinęłam w papier i schowałam do kieszonki. I już wiedziałam, co z nimi zrobię. Dam je pani Bogusi - mojej wychowawczyni. Ona była taka ciepła, elegancka, mówiła do nas miękko i z uśmiechem. Bardzo ją lubiłam. Dam jej w prezencie. Następnego dnia w szkole podeszłam do niej i wręczyłam zawiniątko. - To dla pani - powiedziałam dumnie. Pani Bogusia rozwinęła papier, spojrzała na moje korale i… uśmiechnęła się. - Ojej, jakie śliczne! - powiedziała. - Dziękuję, Alu - i pogłaskała mnie po głowie. Byłam przeszczęśliwa. Tylko... przez następne dni wypatrywałam ich na jej szyi. No bo jak to - skoro śliczne, skoro prezent - to przecież powinna nosić, prawda? Ale nie nosiła. Mijały dni. Mijały tygodnie. A ja codziennie patrzyłam. Aż w końcu, któregoś dnia nie wytrzymałam i... zapytałam. Przy całej klasie. - Proszę pani, a dlaczego pani jeszcze nigdy nie ubrała moich korali? Zapadła cisza, wszyscy spojrzeli na panią Bogusię. A ona się tylko uśmiechnęła - tak jak to tylko ona potrafiła  - i odpowiedziała: - Wiesz, Alu… nie mam jeszcze sukienki do nich. Ale jak kupię, to od razu założę. Uśmiechnęłam się. I z jakiegoś powodu - bardzo się wtedy ucieszyłam. Dzisiaj, kiedy sobie to przypominam, robi mi się ciepło na sercu. I trochę wstyd. Nie wiedziałam wtedy, co to znaczy „wstyd”. Dopiero po latach zrozumiałam, że ta sukienka - to było najpiękniejsze wyjście z sytuacji, jakie mogła mi dać. I do dziś, kiedy patrzę na dzieci, które wręczają komuś coś zrobionego z miłości - zawsze widzę te moje ogórkowe korale. I uśmiech pani Bogusi.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...