bez tytułu

[Maga Aga]

Pora zgasić ekran, kable powinny odpocząć,
od ciągłego ssania ludzkich myśli
robi im się niedobrze. I nic dziwnego,
że narzekają na obolałe plecy, na niedowagę.

Chwila spędzona w pościeli mija zanim zaśniesz.
Nieskoordynowane palce ślizgają się po przyciskach windy,
znowu pomyliłam kolejność pięter. Na schodach
zapętlone dziecinne bazgroły przywołują wspomnienia,

opowiadają bajki o jego głębokich ramionach, o lecie.
"Dławiąc się temperaturą piasku budowaliśmy zamki,
z mulistej masy powstawały wieże pachnące słońcem."
Twój śmiech jeszcze dzisiaj obsypuje mnie piaskiem.

Drobinki wpadają w oczy, kaleczą kolana. To trudno,
szeptane rozmowy urywają się nieporadnie.