letnia opowieść Wstrentnego

[Wstrentny]

tak, pamiętam tych dwoje
długo mieli osobne pokoje
jeszcze dłużej każde spało oddzielnie

troszkę słabo widziałem, więc pewny nie jestem
rozumiecie? - ja z Łeby, a to było w Mielnie


nawet żona mówiła: dziwne... tacy młodzi
a każde na kolację inaczej przychodzi?
w dodatku, nie zaśpią nigdy na śniadanie

nie, to nie żona - przecież ja nie mam żony?
w każdym razie, tak było panowie i panie!


aż któregoś dnia... ta dziewczyna wpada
widać - zakochana, bo taka jakaś blada?
(ja akurat ostrzyłem na słońcu żyletkę)

a on za nią! na jej cieniu pada!
i tak mówi, po rękach całując kobietkę:


przyjmij... proszę, nie bądź taka?
choćby jedną gałązkę gasnącego lata
z pąkami słonoczerwonych wieczorów

będziemy rozdeptywać zbyt rozlane fale
będziemy wędrować w bukietach kolorów...


czy kochałaś się już w koszu wiklinowym?
czy wiesz, jak się budzi w brzasku cytrynowym?
zamglonymi oczami patrzy w chłodny świt?

to wszystko ci pokażę, wszystkiego cię nauczę
na zawsze w muszlach uszu zamknę ptaków krzyk


a potem, to już razem zsunęli sypialnie
i nawet zasypiali ze sobą normalnie,
nie wstawali też więcej na żadne śniadanie

zresztą, ja z Kazimierza, to mało widziałem
może żona wie więcej, panowie i panie?


no i od czasu, kiedy wyjechali wreszcie
rude tramwaje fruwają w naszym mieście
choć nigdy ich nie było... pewien jestem tego!

ekolodzy w natchnieniu postawili tory
z optymizmem czyszczą zachmurzone niebo


w parku drzewa gwiżdżą romantyczne pieśni,
woda z morza nabrała posmaku czereśni
a nasz żebrak, w odświętnym uśmiechu

rozdaje zakochanym po parze grosików
zaś kosze z wikliny... aż skaczą od grzechów!


z tym, ze mogę się mylić? - bo jestem z Krakowa
i od Wież Mariackich wciąż boli mnie głowa,
więc popytam się żony raczej

ale ona aż z Gliwic? zresztą, ja kawaler
tak, że szybko się z nią nie zobaczę

[Wstrentny]

miłej Solenizantce, której nigdy nie widziałem na oczy. zresztą, mogę się mylić bo ja jestem Wstrentny

[HAYQ]

gdyby nie podpis, powiem szczerze nie uwierzyłbym, że to Twoje.
To, co najbardziej mnie zastanawia, to te znaki zapytania postawione w niepytających zdaniach...
"z tym, ze mogę się mylić? / ale ona aż z Gliwic? / przyjmij... proszę, nie bądź taka? / widać - zakochana, bo taka jakaś blada? / nie, to nie żona - przecież ja nie mam żony? / a każde na kolację inaczej przychodzi?"

Poza tym całość niezbyt "wstrętnie" jakoś wyszła tym razem :)
- moim zdaniem.
Pozdrawiam

[Wstrentny]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

pytajniki w niepytających zdaniach? ponieważ nikt się tak naprawdę nikogo nie pyta, a kwintesencją ,czy raczej szyldem jest podwójna negacja: "z tym, ze mogę się mylić?"
(proszę rozpatrzeć:"z tym, że mogę się mylić" a "z tym, że mogę się mylić?")
nie wstrentnie? ballada, ale inna od utartych. raz, że obraz widziany z boku (z tym, że mogę się mylić?) dwa, ten bok nie istnieje a przynajmniej jest ruchomy (Łeba?, Mielno?, Kraków?, żona?, nie żona?, itd) trzy: historia zwykła jak miliony innych, ale niezwykła bo to ICH historia.
oglądałeś może (leciała także wczoraj na "Polsacie)) "Plotkę"? jest tam podobny moment z kotkiem, który zginął i dwaj panowie zastanawiają się, nad ogłoszeniem. tylko... jak właściwie opisać kotka? że miał ogonek, cztery łapki, futerko wąsy i robił: miauuuu?
poza TYM - był taki jak wszystkie kotki na świecie

dziękuję za uwagi

[HAYQ]

Ja rozumiem, co chciałeś wyrazić, ale w ten sposób postawiony znak zapytania (tak mi się... wydaje?) nie odzwierciedla tej podwójnej negacji. Brakuje małego niuansu, czyli jakiejś pauzy (niekoniecznie utworzonej trzykropkiem - j.w.) która wyrazi znaczenie takiego zdania.
Nie czepiam się, myślę jednak, że forma, w jakiej to zapisałeś jest przez to mało czytelna.
I nawet, jeśli ktoś rozumie o co chodzi - zapis w tym wypadku nie jest jednoznaczny. Przecież nawet przy wieloznaczeniowych formach konstrukcja powinna trzymać się pewnych zasad.

Stąd moje zdziwienie, bo wiem, że potrafisz pisać, dlatego nie upieram się - zrobisz, jak będziesz uważał. :)
Nie oglądałem "Plotki", ale widziałem dzieła Lilianny - stąd może moje durne skojarzenie ;)) (bez urazy)
Do miłego.

[Wstrentny]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

no tak, doszło do tego, że Lilianna (i Spółka) zacieśnia coraz bardziej horyzonty poetyckie. a przynajmniej staje się pewnym kryterium, kajdanem, że tak się wyrażę przechodząc na chwilę na stronę wroga.
wracając do wiersza chodziło mi o taki zabieg:
plaża? morze? ona? on? żona? ja?
jest niepewne miejsce gdzie toczy się historia, ani nawet biorące w niej udział osoby, czy świadkowie. wszystko jest zmienną pod którą podstaw siebie, znajomego, coś znajomego, albo przynajmniej zasłyszanego.

filmu "Plotka" nie musisz oglądać bo scenka z kotkiem jest w nim niezauważalna i krótka, trwa dosłownie tyle co o niej napisałem. plus to:
drugi z panów przynosi następnego dnia małego kotka
- gdzie go znalazłeś? - pyta przyjaciel
- błąkał się pod moimi drzwiami
- hm... przysiągłbym, że przed chwilą słyszałem go w zupełnie innym miejscu?...
w tej samej chwili spod firanki wychodzi ten "prawdziwy", zaginiony kotek.
jego właściciel bierze go na ręce i zaczyna porównywać z drugim, w końcu mówi:
- i tak już nie wiadomo byłoby, który jest który, więc mam teraz dwa

podobnie jest w wierszu - nie wiadomo kto jest kim? może sam narrator jest tym zakochanym chłopakiem, którego opisuje po latach patrząc na innego? nawet miejsca mu się plączą jedno z drugim a dziewczyna z żoną, której nie ma, czy raczej nie miał jeszcze.
takie tam wstrentne fanaberie, więc nie musisz ich brać poważnie. a to, owszem:
dziękuję raz jeszcze

[Wstrentny]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

może w takim razie naszkicuję jeszcze z grubsza, o co mi chodzi z tymi kotkami a moim wierszem.
wiem, że taki zapis jest mało czytelny, narysowany delikatną kreską aluzji.
dlatego chciałem pokazać podobny zabieg zastosowany np. w filmie "Plotka" - normalnie nikt nie zwraca uwagi na scenkę z kotkiem, a potem dwoma (dwa w JEDNYM). film pozornie jest o czymś innym i takie niuanse zazwyczaj uchodzą uwadze widza.
a jednak reżyser wstawia scenę z kotkiem bo liczy na to, że ktoś zrozumie jej znaczenie.
ja zrozumiałem i uważam ją za najwspanialszą w całym filmie, czystą poezję w zwykłej komedii.

[Almare]

-wygraleś już główną nagrodę
mam pączka, chcesz weź

-wyszło przeWstrętnie, lekko , aluzyjnie , świetliście.....zajebiście!!!
-odpoczywam czytając,tę opowieść o miłości...i wspominam , przypominam , i liryka tyka, tyk,tyk....
-Niebieskooka! Gasimy światło!

P.S.
-HAYQ za wtrącenie,osób trzecich, wyzywam Cię na ubitą ziemię.Przecież koń jaki jest, każdy widzi.
-ostatecznie wybaczam, uznając , że padło Ci na oczy.Chwilowo.

[Wstrentny]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

matko! alem narozrabiał... tylko dzieci za dużo nie naróbcie bo pójdę z torbami
(to wcale nie żart: kiedyś, bodaj w Szwecji jeden sztukmistrz wyginał wzrokiem w studio telewizyjnym metalowe łyżeczki, a potem jakaś oglądająca w telewizji te popisy dama oskarżyła go, że zaszła od tego w ciążę)
dziękuję pięknie

[Almare]

Minie się nie wygina!!!!!!!!!!

[Wstrentny]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

i tak trzymać!

[HAYQ]

Wstrentny - ja naprawdę rozumiem o co chodzi w wierszu. Ale dzięki, że poświęciłeś tyle czasu. Ucapiłem się tego zapisu, bo mi po prostu nie pasi. A, że teraz Almare na ubitej mnie usiecze - trudno, bo do lekarza od oczów nie pójdę ;))
Pozdrawiam
P.S.
Za osoby trzecie - przepraszam ;)

[Pan poeta 2]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

rozciąga się ten wiersz, nie przeczytałem całego(czytuje tylko naprawdę warte uwagi poemy), mam ambiwalentne podejście do trzech pierwszych zwrotek, niby jest jakaś myśl, chociaż byćmoże lekko schyłkowa, "tak, pamiętam tych dwoje
długo mieli osobne pokoje
jeszcze dłużej każde spało oddzielnie"

al eto podoba mi sie w tej miniaturce bardzo, mojej miniaturce, pozdr

[Wstrentny]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

wszystko, także wiersze mają podobną właściwość: nie podoba się ogółowi
to samo dotyczy pisarzy i poetów których lubię - nie wszystko co napisali cenię na równi, z kolei to co cenię, nie jest najlepsze dla kogoś innego
lista przebojów nie jest tu wyznacznikiem, a nawet zapytam:
podaj w takim razie przykład, jak ktoś inny ujął to samo?

[Wstrentny]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

też nie czytałem całego komentarza, więc napiszę tylko: nie mam pojęcia, co jest wartego żeby doczytywać poemy do końca. krew? rower "Ukraina" w którejś zwrotce?
wszyscy mają swoje (stąd sam więcej czytam niż piszę) atrakcje, jak ulubione knajpki a w środku każdej po kilku gości na krzyż.
dziękuję

[Pan poeta 2]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

też nie czytałem całego komentarza, więc napiszę tylko: nie mam pojęcia, co jest wartego żeby doczytywać poemy do końca. krew? rower "Ukraina" w którejś zwrotce?
wszyscy mają swoje (stąd sam więcej czytam niż piszę) atrakcje, jak ulubione knajpki a w środku każdej po kilku gości na krzyż.
dziękuję


doskonała gra słowem.

[HAYQ]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Zgoda i to normalne - najlepszym trafiają się gnioty, albo inaczej, to co jedni określają gniotem dla innych jest dziełem. Może być też tak, że niezrozumienie powoduje brak aprobaty. Albo jeszcze inaczej - uznany autor popełni gniota (np. po pijaku), a gawiedź mdleje z zachwytu dopatrując się nieśmiertelności dzieła ;)).
Nie dopatruj się przytyków - piszę o tzw. Wielkich Artystach, z każdej dziedziny. Nie wiem, czy znasz historię pewnego znanego malarza, który zakpił sobie z krytyków i wysłał na konkurs (nie chciał, ale organizator bardzo natrętnie o to go prosił) deskę, na której rozrabiał/mieszał farby.
Zdobył pierwszą nagrodę, a krytycy toczyli spory na temat mistrzostwa szlachetnych pociągnięć i wieloznaczności zawartych w obrazie.
I nawet, jak się przyznał, że wysłał wspomnianą dechę dla świętego spokoju, wiesz, co się stało?
Uznano to za doskonały żart i nikt mu w to nie uwierzył :)))

Czytam często Twoje wiersze, bo piszesz ciekawie, z pomysłem i trzymasz poziom.
Nie zawsze (głównie z braku czasu) zostawiam komentarz.
Ale w tym konkretnym wierszu coś mi nie gra z tymi znakami zapytania. Tekst jest ok. i rozumiem o co chodzi, ale te znaki powodują zamieszanie, które być może tylko u mnie powodują taką reakcję. Może dlatego, że nie jest to prawidłowa forma zdania pytającego.
To jak z drogą, którą codziennie jeździsz. Nagle ktoś stawia jakiś dziwny znak... i chciałoby się pojechać - jak zwykle, na pamięć, ale w tym momencie głupiejesz.
A najgorsze, że za tobą już trąbią, bo się rozkraczyłeś na środku i myślisz, mimo, że jest objazd.
W tej chwili nie podam Ci przykładu, bo nic takiego nie przychodzi mi do głowy, ale nie wiem, czy np. (jak pisałem wyżej) jakaś forma pauzy przed wyrazem ze znakiem zapytania nie poprawiłaby
płynności w czytaniu. Bo tak, jak jest teraz - jest niedobrze. Umiejscowienie ich w tej formie - na końcu zdania oznajmującego nic nie daje. Tzn. daje to, że czytacz się zatrzymuje w tym miejscu i zastanawia się po co? I w tym momencie zaczyna kumać o co chodzi autorowi, ale niestety forma zdania w osiągnięciu zamierzonego celu jest nie ta. I mimo, że dalej leci już sprawniej ( bo czytasz już rozumie) to jednak w każdym z tych miejsc następuje mimowolne zwolnienie tempa.

Ja po prostu z wielu tych pytajników bym zrezygnował. Bo powiedz np. tutaj:

nawet żona mówiła: dziwne... tacy młodzi
a każde na kolację inaczej przychodzi?

Czy ten znak zapytania wnosi coś tak bardzo istotnego, że nie można z niego zrezygnować?
Ok.,ok - rozumiem nie chcesz.
Dobra - powiedzmy, że "wnosi", to nie uważasz, że lepiej byłoby trzykropek, którego użyłeś wyżej zastosować właśnie tam, gdzie sugerowałem pauzę?

nawet żona mówiła: dziwne, tacy młodzi,
a każde na kolację inaczej... przychodzi?

Wyraz "przychodzi" czyta się wtedy wolniiej, a czytacz kuma: przychooodzi? nie przychooodzi?
No dobra, ja pierniczę 2:00, ale nastrugałem? :))
Branoc

[Wstrentny]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

w ten sposób Fleming odkrył penicylinę. też nie chciał wierzyć, że trywialny przypadek sfinalizował to, nad czym pracował od lat i uczynił nieśmiertelnym.
warto patrzeć na wszystko mniej schematycznie.
[quote]
Czytam często Twoje wiersze, bo piszesz ciekawie, z pomysłem i trzymasz poziom.
Nie zawsze (głównie z braku czasu) zostawiam komentarz.

powiem szczerze - gdybym miał dzielić kiedyś wiersze na tomiki, ten nie znalazłby się obok dwóch wcześniejszych. nie dlatego, że jest gorszy, tylko jest inny, nieprzystający do nich
[quote]
Ale w tym konkretnym wierszu coś mi nie gra z tymi znakami zapytania. Tekst jest ok. i rozumiem o co chodzi, ale te znaki powodują zamieszanie, które być może tylko u mnie powodują taką reakcję. Może dlatego, że nie jest to prawidłowa forma zdania pytającego.
To jak z drogą, którą codziennie jeździsz. Nagle ktoś stawia jakiś dziwny znak... i chciałoby się pojechać - jak zwykle, na pamięć, ale w tym momencie głupiejesz.
A najgorsze, że za tobą już trąbią, bo się rozkraczyłeś na środku i myślisz, mimo, że jest objazd.
W tej chwili nie podam Ci przykładu, bo nic takiego nie przychodzi mi do głowy, ale nie wiem, czy np. (jak pisałem wyżej) jakaś forma pauzy przed wyrazem ze znakiem zapytania nie poprawiłaby
płynności w czytaniu. Bo tak, jak jest teraz - jest niedobrze. Umiejscowienie ich w tej formie - na końcu zdania oznajmującego nic nie daje. Tzn. daje to, że czytacz się zatrzymuje w tym miejscu i zastanawia się po co? I w tym momencie zaczyna kumać o co chodzi autorowi, ale niestety forma zdania w osiągnięciu zamierzonego celu jest nie ta. I mimo, że dalej leci już sprawniej ( bo czytasz już rozumie) to jednak w każdym z tych miejsc następuje mimowolne zwolnienie tempa.

fajne jest to, że o takie zwolnienia właśnie chodzi. tym bardziej, że budowa też nie sprzyja piosenkowatej płynności.
[quote]
Ja po prostu z wielu tych pytajników bym zrezygnował. Bo powiedz np. tutaj:

nawet żona mówiła: dziwne... tacy młodzi
a każde na kolację inaczej przychodzi?

Czy ten znak zapytania wnosi coś tak bardzo istotnego, że nie można z niego zrezygnować?
Ok.,ok - rozumiem nie chcesz.
Dobra - powiedzmy, że "wnosi", to nie uważasz, że lepiej byłoby trzykropek, którego użyłeś wyżej zastosować właśnie tam, gdzie sugerowałem pauzę?

nawet żona mówiła: dziwne, tacy młodzi,
a każde na kolację inaczej... przychodzi?

Wyraz "przychodzi" czyta się wtedy wolniiej, a czytacz kuma: przychooodzi? nie przychooodzi?

dziwne... ----> tu ktoś zaczyna zastanawiać się, co właściwie jest w tym dziwnego.
niby wszystko jest na swoim miejscu: on i ona przychodzą codziennie na kolację i mówią grzecznie dobrywieczórpani ale coś tu nie gra... acha - przecież są młodzi! i nie ciągnie ich do siebie? czytacz powinien jednak kumać taki zabieg i... skrót. proszę, w ilu słowach musiałem to samo mniej więcej wyjaśniać
[quote]
No dobra, ja pierniczę 2:00, ale nastrugałem? :))
Branoc
dzień dobry, kiedy to czytam. i dziękuję za podzielenie się swoim widokiem na ten sam księżyc. szkoda, że nie podałeś przykładu podobnego wiersza. w malarstwie o którym wspomniałeś też jest to ważne: nikt nie wpadł na to, że deska służąca do mieszania farb staje się z biegiem czasu dziełem samym w sobie. nawet malarz

[Wstrentny]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

widzisz, w tym wierszu sam wymyślam od podstaw sytuację liryczną. tworzę zupełnie nową kreację i kiedy kończysz czytać masz przed sobą coś takiego, jak Don Kichot, Wiedźmin itd.
o ile łatwiej zatytułować albo zacząć wiersz na przykład "brokuły Platona" a potem coś do tego w miarę sensownego dopisać, cokolwiek. Platon robi tu całą robotę za nas i ustawia od razu czytelnika, który coś tam o nim wie i rozumie po swojemu. przemyśl to.

[Wstrentny]

[quote]czytacz powinien jednak kumać taki zabieg i... skrót. proszę, w ilu słowach musiałem to samo mniej więcej wyjaśniać

troszkę dwuznacznie to zabrzmiało, a nie było moim zamiarem obrażanie.
tym bardziej, że akurat Ciebie ("HAYQ") uważam za jednego ze światlejszych postaci twego Portalu. stąd te gęste się teraz tłumaczenie: pisałem to rano, kiedy nie bardzo mam na to czas.
a konkretnie chodziło mi o to, że warto niekiedy spróbować "wgryźć się" w myśli Autora, zastanowić się, o co mu chodziło? czy na pewno niezrozumienie czegoś leży tylko (powtórzę: TYLKO - więc i jego wina jest w tym uwzględniona, czemu nie) po naszej stronie?
a przede wszystkim: stajemy się UWARUNKOWANI tym, co piszą początkujący.
w tym przypadku były to zbyt częste trzykropki: ...
jeszcze raz dziękuję za to, że podzieliłeś się swoimi wątpliwościami. bo pomyśl: przecież ten wiersz nie jest czymś absolutnym, skończonym. być może za kilka lat powrócę do niego, a wtedy przypomnę sobie Twoje sugestie i USTOSUNKUJĘ się do nich, bo stwierdzę, że mój sposób widzenia był jednak zbyt niejasny?