O wojnie...

[pawel13]

O roku ów, kto Cię widział w naszym kraju,
Ten zwie Cię rokiem wojny, rokiem urodzaju!
O Polsko, kto Cię widział jak byłaś pachnąca
Wrzosami i lasami, a ludźmi błyszcząca.

A te wrzosy, te wrzosy jesienne
Jakby purpurą krwi odziane
z tysiąc dziewięćset trzydziestego dziewiątego roku,
Co ranek, przypominają mi o tej Kołymie, o Polakach
I o Rzeczpospolitej, co nigdy nie minie!

Moskale, coście Mateczki Rosjanki słuchali,
Iście we wspólnej mogile
Zakopali inteligencję Polskiego narodu,
Która mimo jesiennego chłodu walczyła,
Walczyła z najeźdźcą wrogim
I z wojskiem srogim.
*
Polsko, już Twych synów Niemcy zagazowywali,
Już wrogowie śmierć Ojczyzny przepowiadali,
A jednak dzięki ludziom,
Jak to zawsze bywa,
Polska, znów jest,
(ale przecie, jak to dobrze wiecie, II wojna światowa
Na świecie, skończyła się po pięciu laty;
A Rzeczpospolita przez wrogie układy wpadła w roszady,
I trafiła w okowy, i korony się pozbył z głowy orzeł nasz morowy)
choć może nie zbywa,
W bogactwa przeogromne,
Jednak błędów swoich ojców pomne
Ma szanse, jak nigdy dojść na szczyty fortuny.
*
Ci co na wschodzie
I Ci co na zachodzie
Walczyli o wodzie i w głodzie,
Przeżywali wewnętrzne powodzie,
Kiedy artylerii dzwony roznosiły
W cztery strony świat
Swych towarzyszy broni mogiły-
Niech będą pochwaleni, że pamiętali o swej ziemi!

Żołnierze-Polacy, silni duchem, czynni w pracy,
Coście poginęli w Matce i na świecie,
Wy co w kwiecie wieku pozbyliście się żyć,
Z swojej własnej woli,
Bo widzieliście, że Polska jest w niedoli-
pamiętajcie! że my pamiętamy,
Że wy pamiętaliście o swojej Ojczyźnie
W tym roku wojny i we wszystkich wojnach ,
W wojnach bez zwycięscy,
gdzie was, ludzi męsckich złapał Tanatos- bóg śmierci.