Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

missa tridentina

pachną świece lat dziesięć może
w koronkach alby półmroku zakrystii
sznurach ornatach stułach
dostojnie rozkołysanym trybularzem
uśmiechem sklepienia przedsoborowego
groźną proboszcza sutanną
dobrodusznym uśmiechem katechety
jeszcze destrukcja jakby poza
murami bardzo grubymi
umarli na swoich miejscach cmentarnych
a my klęcząc wyczekujemy Przyścia
Te Deum i Ojczyznę Wolną śpiewamy
majowo rozmodlone dzieci
w pamięci prawie wirtualnej
zapach chłopięcych koszul
butów o numer za dużych
ubrań świeżo upranych
na okazję zbliżenia do miejsca
nasze nogi pamiętają święta i odpusty
w pełni przed czasem destrukcji
kosmos prawie zdobyty przez
człowieka i zwierzę
nienawiść gazet i tych co krzyczeli
krew Jego na nich
szydzący z dobroci łagodnej
tak mieliśmy więc za co dziękować za
wszystko czego nie mieliśmy
i szliśmy w przyszłość z prostą
modlitwą o śmierć szczęśliwą
pod czujnym okiem ikon
rozważając dobroć przychodzących
i okrucieństwo bolało najpierw innych
wówczas mały chłopiec pisze
życie całe ma być Mszą Ofiarą
potem wosk zastygł zostawiając zapach
na dłoniach i sercu
tamtej Prawdy dziecka i zapachu modlitw
łacińskiej ministrantury
strzec przyjdzie przed czasem
destrukcji
***

(aneks do dyskusji- bardzo osobisty,13.10.2002)

  • 1 miesiąc temu...
  • 2 tygodnie później...
Opublikowano

Taaak, prawdziwe az do bólu...Na pohybel modernistom!

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



wzruszająco prawdziwe, dobre, głeboko-refleksyjne (zwłaszcza końcówka całego wiersza)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @wierszyki Wierszyczku, na tym innym portalu jest babeczka z beja, to bardzo sympatyczna osoba. Zajrzyj na forum do wątku z jej zdjęciami.   Przytulam mocno i płaczę razem z Tobą. Solidarnie. Czasem trzeba sobie popłakać i wyrzucić ból egzystencjalny.   Trzymaj się Dziewczyno ciepło i myśl pozytywnie, uśmiech potrafi pomóc.   Do nastęgo poczytania

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       
    • @Wiesław J.K.   Ładna bajeczka.
    • @wierszyki "Powiedz mi", czy masz jakiś szczególny sentyment do zapisu paragonowego? Jeśli to dla Ciebie ważne, to milkę i ani mru mru.   Miniaturka nr 1. 4891 Bardzo intrygujący tytuł. Może jest jakaś korelacja z treścią, ale tego nie wiem. Znalazłam to -->

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      ? Ciekawa miniaturka, ale mam ale, jednak z uwagi, że szybko się denerwujesz i bierzesz zbyt do siebie niektóre rzeczy siedzę cicho.   Tak wogle to od kilku dni mam strasznego globusa

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Rano jest ok, a później mózg mi puchnie i omal nie wybuchnie   Miniaturka nr 2 Omówiona.   Miniaturka nr 3 Pomyślałam o Synku, Piotrusiu.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Dzieci bardzo szybko dorastają, chyba szybciej, niż kiedyś. Za dużo internetów i są mocno przebodźcowane.   Pozdrawiam wierszyki :)      
    • Dobrze jest kończyć dzień w łóżku - tak czy inaczej... Pozdrawiam :)
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Dziękuję:))   Trochę jestem straszna, to prawda :) Bardzo mnie zaskoczyłaś. Jestem zwykłą starszą panią.  Która ma pustą skrzynkę, bo od lat nie mam stałej pracy ani zdrowia do podjęcia jej na pełny etat. A ponieważ pracowałam kiedyś dużo, trudno mi żyć w zupełnej izolacji. Zmagam się z depresją lękową ale nie biorę leków. Zamiast tego uspokajam się gdy piszę. Ten wierszy terapeutyczny to był taki właśnie dzień na ncaly dzień płaczu. A dziś i wczoraj jest dobrze. Nawet kilka rzeczy zrobiłam dodatkowo niż zawsze Dopadło mnie tak. Bo przez 10 dni chodziłam do ojca koleżanki. Który pomału odchodzi. Teraz już jest w szpitalu. Dlatego mam już znowu wolne. To rozbija mnie totalnie. Ale zawsze jakieś zajęcie. Poza tym teraz chłopcy grają w siatkówke a mąż zbiera się do pracy, bo o takich właśnie dziwnych porach. Przygód osobistych nigdy tu nie szukałam. Wsparcia. Nie przyznając się do tego. To zbiór wierszy osoby 50. bez pracy. Niepotrzebnej niewidocznej w systemie. Dlatego piszę w imieniu wszystkich. Których nie ma. A inna sprawa czy potrafię. W każdym razie to prawdziwe. Pozdrawiam i dziękuję tak czy inaczej za wszystkie wygłupy :)   Pa    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...