Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

wczorajsze jutro

Pan Pani
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • any woll
      wiersze

      Przez any woll · Opublikowano

      wierszy się nie pisze wiersze się podnosi spośród suchych liści i zwiędłych paproci   wiersze są schowane wiszą sobie lekko trzeba je odnaleźć i utulić ciepło   żeby były mądre żeby nas kochały żeby żyły nami naszymi sprawami    
    • violetta
      piano

      Przez violetta · Opublikowano

      @mariusz ziółkowski bursztyny są piękne, tęsknię za naszym morzem :) 
    • violetta
      Moja ulubiona

      Przez violetta · Opublikowano

      Wiosna  
    • Corleone 11
      Dzisiaj (5)

      Przez Corleone 11 · Opublikowano

      - Oj, Aga - powtórzył i westchnął. Przymknął na chwilę oczy, czego widzieć nie mogłam, ale domyślić się - już tak. Westchnął ponownie. Drgnęłam mocno. Do tego stopnia, że na pewno odczuł moje drgnięcie.     - A więc lękasz się - zaczął wolno - powiedzieć mi to, co powiedzieć zaplanowałaś. Na tak krótko starczyło ci zdecydowania? Czy to moja energia, odczuwana przecież przez Ciebie spowodowała, że ową determinację w ostatnim momencie sobie darowałaś albo odpuściłaś? Będąc pewną, że domyślę się wszystkiego?     Po raz kolejny w ciągu ci niewielu minut poczułam, jak lodowacieje mi serce, ściśnięte zimną dłonią strachu. I po raz pierwszy, że mam ochotę zerwać się i uciec. Powstrzymałam się jednak.    - Jerzy... - odparłam, cicho i z trudem. - Ja... proszę... posiedźmy tak jeszcze... w ciszy. Dobrze?    Poczułam, że przytakuje. I że jego dłoń, przeczesująca mi włosy, przesuwa się po mojej ręce i, odnajdując moją dłoń, zamyka ją w łagodnym uścisku, a usta - moment później - całują wierzch mojej głowy. Uścisnął mi dłoń trochę mocniej, nim zaczął mówić.     - Wspomniałaś mi o twoim byłym, jak potraktował ciebie i waszego synka. Napomknęłaś, że podejmując dwie prace jest ci po prostu cieżko. Powiedziałaś, że zdarza ci się padać ze zmęczenia i opuszczać w pracy jedną z weekendowych zmian, chociaż wtedy właśnie możesz zarobić większe pieniądze. Podsumowując: potrzeba ci więcej czasu i odpoczynku. A jest to możliwe w tylko jeden sposób.     Spróbowałam wykrzesać z siebie jak najwięcej zdecydowania. Wyszło mi średnio.    - Jerzy... - cholera, czemu tak trudno mówi się ze ściśniętymi gardłem i sercem? - tylko mi nie mów, że ty... że ty chciałbyś... że zgodziłbyś się. Przecież... przecież to jest za proste. To niemożliwe. Nie mogliśmy tak na siebie wpaść, o, właśnie teraz, w - wygląda, że w najbardziej odpowiedniej dla mnie chwili - i...    Odniosłam wrażenie, że uśmiecha się lekko; w każdym razie wydało mi się, że na tyle, na ile go znałam, po prostu powinien się uśmiechnąć. Ale powtórnie mocniejszy uścisk jego palców na mojej dłoni wrażeniem nie był z pewnością.    - Aga...  - powiedział cicho, jeszcze bliżej przygarniając mnie do siebie. - Niemożliwe? Za proste? A jednak właśnie się dzieje. Jak sama widzisz. Co zaś tyczy się tego, czego ja chciałbym...    Zmieniłam pozycję i uniosłam głowę, aby widzieć jego oczy.     - Równie ważnym wydaje mi się to, czego ty chcesz...       Warszawa, 5. Lutego 2025 
    • m1234
      Układanie bruku

      Przez m1234 · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Tak. Eksperyment, zabawa formą jest też elementem poezji.   Dzięki za komentarz :)

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...