Dorota Otka

stwórzmy sobie ciszę zorganizujmy wspólność dokonajmy razem czegoś czego nie będziemy musieli się wstydzić na początek i koniec przed sobą nie burzmy układanki której elementami jesteśmy we dwoje

Ładnie ujęte, krótko i na temat. Podoba mi się. Pozdrawiam :)

przestałeś mieścić się w dłoniach nocą najdłuższe rzęsy świata opadają na policzki jak cienie nazajutrz paluszkiem odchylisz moją powiekę by razem poznawać świat Twoje istnienie początkiem nowego świata oby twoje zaciśnięte pomiedzy wargami piąstki nigdy nie były zaklęte w strach samą miłością nie zdołam wpoić ci jak żyć tyle nauczysz się sam ile mnie przy Tobie zabraknie [sub]Tekst był edytowany przez Dorota Otka dnia 30-06-2004 19:48.[/sub]

Seweryno! Dziękuje bardzo za poświecenie uwagi mojemu wierszowi, staram sie coś z tym zrobić. Z tytułami mam wieczny problem, zresztą i tak juz go nie zmienię. Pozdrawiam serdecznie.

tyle czasu gotowaliśmy wodę na wspólną herbatę nasze filiżanki zawsze obok siebie uszami zwrócone ku sobie przechodziliśmy zmarznięci bezczynnością aż w końcu zalaliśmy torebki wołające o wrzątek spragnieni oblaliśmy stół cukier rozsypał się na podłogę wyszedłeś zanim zdążyły wystygnąć [sub]Tekst był edytowany przez Dorota Otka dnia 30-06-2004 11:03.[/sub]

No cóz, temat i treść znana i oklepana. Forma osobiście mi sie nie podoba, ale widzę, że zaczynasz, więc czekam na następne twoje wiersze. Pozdrawiam. Otka

Bardzo ładny wiersz, skłania mnie do refleksji. Użyłaś jak dla mnie bardzo trafnych słów. Podoba mi się, pozdrawiam.

Podoba mi się, zwłaszcza końcówka. Pozdrawiam.

Idę na zakupy zrobię porządki czas się skończył siły brak torebkę serdeczności i paczkę uczciwości kilogram uśmiechu dla ciebie garstkę spokoju dla mnie gniew i złość oddam w dobre ręce stare niespełnione marzenia wstawię do piwnicy zapłacę wreszcie rachunek sumienia za dużo energii ciepło stłumione wewnątrz za dużo słów wypowiedzianych w słuchawkę światło już dawno zgasło

Dziękuję bardzo za opinie. Z tytułem zazwyczaj mam najwiekszy problem. Działam na zasadzie pierwszego skojarzenia. Pozdrawiam. PS. Panie Witoldzie, to dla mnie zaszczyt otrzymac taki komantarz od Pana :)

Jestem jak zwykle pod wrazeniem! Twoje metafory sa dla mnie niesmowite. Jak Ty to robisz? Bardzo ładnie. Pozdrawiam.

Przez dzień czułam twój zapach w mojej skórze Nocą rozpamiętywałam twoje ciało pod moimi dłońmi Potem jakieś słowo kocham Teraz znów bałagan Rozburzony porządek piramidka wspomnień runęła Jutro dostanę w twarz wmawiając sobie jak długo potrafię wytrzymać ile między nami przeszkód jak dalecy jesteśmy w odległości swoich twarzy [sub]Tekst był edytowany przez Dorota Otka dnia 24-06-2004 23:26.[/sub] [sub]Tekst był edytowany przez Dorota Otka dnia 25-06-2004 11:31.[/sub]

Ładny wiersz, a twój pokoj podobny jest bardzo do mojego :). Tylko ta "cisza wypełniona krzykiem" nie pasuje mi troszkę. Reszta bardzo dobra, moim skromnym zdaniem. Pozdrawiam.

Ja także podejde do twojego wiersza emocjonalnie - jako pograzona w smutku i czekajaca kobieta :). Może nie jest zbytnio poetycki, według mnie cos tam nie gra, ale za treść masz u mnie wielkiego plusa. Pozdrawiam.

Bardzo poważny, interesujący i podniosły wiersz. Czasem mozna ubrać w kilka słów taki ogrom, jakim jest istnienie i moim zdaniem znakomicie Ci sie to udało. Pozdrawiam serdecznie.

Dziekuję za komentarz, teraz będę sie tłumaczyc :). Tytuł dotyczy pierwszego wersu i ostatniej zwrotki. "Dowiedziec się, że nie chcesz ponieść odpowiedzialności...", a ja chcę wiedzieć dlaczego. Pozdrawiam serdecznie.

Krzysztofowi Kamilowi Baczyńskiemu za młodość mi daną jemu odebraną Tadeuszowi Różewiczowi za proste spojrzenie na trudne istnienie Zbigniewowi Herbertowi za zwykłe słowa ubrane w potężne wartości Wisławie Szymborskiej za nauczenie miłości Dziękuję

Poraz kolejny kłaniam sie w twoja strone, podoba mi się. Szkoda tylko, że żyjemy w czasach, kiedy ta dobroć coraz rzadziej wychodzi na ulice... Pozdrawiam.

Dopóki nie przeczytałam ostatnich dwóch wersów myslałam sobie, ze cos jest nie tak. Ale doczytałam i nie pozostaje mi nic innego, jak pogratulować. Pozdrawiam.

Jestem pod wrażeniem, bardzo podoba mi sie twój wiersz. Pozdrawiam.

Można by troszkę zredukować kilka słów - i tak wynikałyby z kontekstu, moim zdaniem tak byłoby ciekawiej. Czekam na następne. Pozdrawiam.

Popełnię zbrodnię okrutną nadzieję utopię w najbliższej szklance wody uduszę kilka słów nitką z twojej koszuli wspomnienie wrzucę pod koła samochodu smutno je oglądać co dzień przy oknie tak bardzo chciały być nasze Na próżno czekać na ciepło dom rozpalony twoją obecnością wzmógł tylko chłód między nami [sub]Tekst był edytowany przez Otka dnia 11-05-2004 21:50.[/sub] [sub]Tekst był edytowany przez Otka dnia 11-05-2004 21:52.[/sub] [sub]Tekst był edytowany przez Otka dnia 13-05-2004 22:09.[/sub]

dowiedzieć się co znaczy mocny uscisk dłoni spojrzenie zapatrzone ciepło twoje w moim wnętrzu twoje słowa z piekła rodem zanurzenie po szyję mnie w marzeniu spełnionym wyrzut sumienia twoja twarz w naszym lustrze poskładanym z odrzuconej przeszłości że nie chcesz ponieść odpowiedzialności za uśmiechnięcie mojego straconego świata

Przede wszystkim razi brak polskich liter. No cóż, nie wiem, co powiedzieć. Przeczytam sobie jeszcze, bo nie jest na pewno zły, ale temat oklepany. wiem, bo sama oklepujuę :). Pozdrawiam.

Jak dla mnie bardzo prosty i nie daje do zastanowienia... Czekam na następne. Pozdrawiam.