a los śmieje się z filozofów; i tak jest na odwrót

[vice]

preludium. wiesz to i tak nie ważne bo tu
zniknie po czasie skorych przyzwyczajeń;
wszystko i jak zwykle. na razie satysfakcja
i wiara w satysfakcję zanim pęknie szkło

i póki sekcja zdarzeń doprowadzi do mnie. ale

nie teraz. to mnie przypada obowiązek na raz
się zawziąć i nie przeklinać w byt doskonały.
nie wychodzi. nawet z siebie kiedy stukam
tylko palcami. nawierzchnie szkła ( bo zawsze

widać to co chce się zobaczyć. nawet
na przestrzał tym nieuniknionym ) wystarczy

zlizać by dojść do szczytu. bez rozwierania
czy uchylania. nawet kiedy sam się rozwieram
i uchylam w sprawach rozpieszczenia. realisto
czego to się tak poniekąd z tego co czuję skoro

wczoraj ponoć tamto było ale już nie ma? a robisz?