Duch starego domu

[nie ma]

Wiem, jak się czujesz,
gdy ciemność okien zagląda ci duszę.
Gdy, jak duch starego domu,
wracasz tam, raz po raz.

Tam, gdzie powinien być stół,
a na nim świece:
dwa promyki - dwoje kochanych oczu.
Krzesła odsunięte niedbale
i śmiejące się: Cześć.
Jesteś nareszcie, kochanie.

Tam, gdzie odsunięte zasłony
powiewają obecnością,
które tulą.
Tulą. Tulą.

Tam, gdzie miało stać łóżko
ze śladami dwóch ciał.
W nim sprężyny wyśpiewują ballady
o nocach przespanych i nieprzespanych.

Wiem, jak się czujesz,
gdy zakręcasz cieknący kran,
gdy nie ma go kto naprawić,
gdy nie ma dla kogo...
Wiem, jak się czujesz,
gdy twoje kroki bez harmonii z innymi
grają samotny koncert.
Wiem, jak się czujesz,
gdy, jak duch starego domu,
stąpasz po niewydeptanym dywanie.
Gdy nie ma echa
w odpowiedzi na twoje łzy
wysyłające depeszę do nikąd,
do lustra, co odbija pustkę.