Dywagacje

[Ewa Pietkiewicz]

Na szkle, czarno-białe zdjęcia, które
Ktoś malował pojutrze,
Rozkładają się w drobny puch; wolniej
Niż gdyby były moim niedoszłym ciałem
W twych niedoszłych rękach.

Zarys twoich oczu jest na nich ledwo
Wyraźny - nie widać już, że wpatrujesz się
Głęboko w siebie, choć przecież ja
Jestem tuż obok, na wyciągnięcie ręki.

Zastygli w późnej porze podstępnego ukojenia,
Delikatnie gubimy wszystko, czego nie znaleźliśmy
I nie znajdziemy, choćby i zegar zaczął biec
W korzystniejszą stronę tego świata.

[kaja-maja28]

dziwnie mi brzmi,jakiś dwuznaczny jak dla mnie.
Ale nie powiem,że nie byłby ciekawy,
Nie chodi mi ,że ktoś maluje pojutrze,
ale czuję,że pell bardzo ubolewa,
że tej osoby
Pozdrawiam milutko

[Ewa Pietkiewicz]

dziękuję za opinię, kaju :)