Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki
Wesprzyj Polski Portal Literacki i wyłącz reklamy

kim bywasz?


cizia

Rekomendowane odpowiedzi

Wywracam się do środka i grymaszę, to wciąż ja, ta sama, która wczoraj zarzekała się nienagannie. Że nie lubi, nie zrobi, w ogóle nie współgra.
Po porannej kawie ulatuje ze mnie etniczny ciężarek. Księżyc to moja planeta, nie żadna wenus. Jestem jak on niema. Gdyby tak przywiązać się do czegoś, żeby nie ulecieć jak balon z helem. Nie spaść na dół od prasy ciśnienia. To czy było by łatwiej mieszkać na obcej ziemi i obcej głowie? Czy złe byłoby mieć cudze dłonie i stopy, obce zdania mówić i przeskakiwać z jednej osoby w drugą tak niepozornie i bezboleśnie, że aż krzykliwie?

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

W dobrym tonie jest zarówno odpowiadanie na komentarze pod swoim tekstem, jak i zamieszczanie komentarzy pod tekstami osób, które Ciebie komentują. Zanim cokolwiek napiszę o wrażeniach z lektury powyższego tekstu, poczekam, aż odpowiesz bądź podziękujesz za uwagi jakie uczyniłem przy poprzednim Twoim tekście. Kometuj, bo przez brak komentarzy ta strona najzwyczajniej umiera.
Pozdrawiam

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Pod twoim "red dress" zamieściłem obszerny komentarz, z krytycznymi uwagami. O to na tym forum chodzi. A Tobie o co chodzi, chcesz żebyśmy pomagali tobie się rozwijać, ale ty w zamian nie chcesz dać nic od siebie. I gdzie niby podziękowałaś? ja krytykuję czasami całkowite knoty. Próbuję pomagać ludziom dojrzeć słabości ich tekstów, mam chyba prawo oczekiwać tego samego od nich w stosunku do moich rzeczy.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

tak pamiętam ten komentarz był pomocny, tylko nie umiem z niego skorzystać, czego chcę? po pierwsze to brak mi warsztatu, ramy, poukładania potrzebuję "ręki" , knoty czy gnioty może? ja głównie muszę skupić się na sobie na własnej pracy bo leży, nie mogę się rozpraszać i bawić w ciocię dobrą radę ponieważ dobrych rad mi brak

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Jacek_Suchowicz dla mnie żywe, mama jest najlepszą tancerką i w ten sposób mnie łagodziła, gdy się nie słuchałam :)  
    • Powiedz, czy słyszysz poszum doczesnego tchnienia? Czy czujesz, jak mój cień jest bliski twoim ciemnościom? Miniona dekada nie zazna spokoju, rozprzestrzenia się ciąg dalszy tej zniszczonej puenty. Musimy zaczekać, aż umierające jabłonie wydadzą zakazane owoce.   Stałeś się wspomnieniem, dla jakiego mogę obłaskawić przyszłość. To, co porusza czasoprzestrzeń, przypomina najwyżej przesyconą łzę; kojarzy się z obawą, w której dostrzegam swoje lustrzane odbicie, pośpiesznie naszkicowany strach. Wciąż zmagam się z nawrotem pamięci, z upojnym odrodzeniem sennego koszmaru.   Skąd wiesz, że w moim wszechświecie wciąż prószą łzy, że tajemnica staje się modlitwą, wydaną przez niewłaściwe słowa? Idę ku tobie, jak cień do światła. Odnajduję cię pośród moich bezsennych nocy, ukrytego za plecami nieba. Ocknie się w nas ten sam złudny krzyk, to wołanie o nieznane.   Proszę, zaopiekuj się moim rajem, z którego tak blisko do piekieł. Moja dusza zatacza koło, coraz większe; smarkatego księżyca rozbolała głowa, gwiazdy cierpią na bezsenność. Płaczesz wciąż pod wiatr, skazany na milczenie, pozbawiony prawdy, przekarmiony istnieniem.   Twoje łzy, choć przekrwione, nie pozostawiają skaz na białym płótnie mgły. Przeobraża się we mnie szczęście, o jakim nie mamy odwagi mówić, które wymyka się przez furtkę serca. Pozostaniesz, choć smutek dzierży tęsknotę, przywiera do szyby, porównuje oddech do pieczołowicie zakończonego dnia.   ***   Odkąd odnalazłam w tobie zwierciadlane odbicie melancholii, odkąd doszukałam się zwycięstwa w nikczemnej czułości - świat stał się dla mnie bezimienną wymówką, postumentem, który dźwiga niczyją chwałę, zaprzestany pokój. Przemierzam ciche kroki, milczące odciski słów, jakie nie przynoszą uśmierzenia, nie kojarzą się z obawą, co przeraża nawet niewinnych.   Przychodzę, abyś zobaczył we mnie utraconą namiętność; miłość, w której odmętach wciąż się pławisz, wciąż przyzywasz osobne noce. Słyszę bezsenny szept twoich myśli, tak boleśnie płonących niby szkarłatny płomyk ufności. Zaciskam pięść serca, staję naprzeciwko przyszywanych marzeń; widzę, jak rośnie w tobie ogłada, jak przeistacza się duch, który ścigał słońce, nasycał niebo.   Przyjdź, zagraj mi tę balladę, która nie potrzebuje słów, nie wymaga światła. Kiedy stoimy u wezgłowia przepaści, sen nie chce powrócić, zima kończy się latem. A kiedy będziemy zmuszeni odszukać pośród łez kroplę deszczu, kiedy powstaniemy z identycznego pragnienia - przebudzi się w nas dzień, który urąga godzinie, złorzeczy sekundom.   Nie pozostanie z nas iskierka ufności, nie uchowa się błaganie o świt. Toczy się w nas odwieczna wojna nadziei z wolnością. Czy wygrasz, stawiając czoła tym, którzy nie zawinili? To tylko usłużna metamorfoza; przemienienie, które da radość udręce, obłaskawi grafomański poemat. Nie zostanie w nas ani kropla, jeden przerażony powiew.
    • Znakomita Poezja. Pozdrawiam serdecznie.
    • @poezja.tanczy Dziękuję, pozdrawiam. 
    • @Leszczym Dzięki, pozdrawiam. 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...