Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

rachunki

były__premier
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

były__premier

były__premier

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

kiedy rozpoczęło się ostateczne natarcie, od chłodnego lądu
ktoś przeraźliwie krzyczał: szykuj się!

pamiętam, mówiłem: w tobie płynie błękit ciepłego
morza, spójrz: ogłoszono na kamieniach manifest. a ty

nicią owijasz drzewo, próbujesz zszyć kawałki w sny.
tam ktoś czuwa, tworzy muzykę, wydobywa kolory.
ktoś uległ, pochłonęła go głęboka szarość. a ty,

zamknięty, tworzysz zapis: kto wyrwie sinemu niebu
wschód słońca? wyspie gram piasku?

Agnes

Agnes

Opublikowano
Opublikowano

jest w tym wierszu 'coś', czytam go juz któryś raz i nadal trdno mi to coś ,co przyciąga, określić. bo znajduje się to jakby za sferą słowa. trudno taki efekt osiągnąć. cały wiersz utrzyany jest wg mnie na równym pozniomie, wyróżnia się puenta - niby nic wielkiego, a jednak tak celnie przemawia.

podrawiam
a

egzegeta

egzegeta

Opublikowano
Opublikowano

Szanowny Panie b. premierze
są tu też tacy, co ni słowem się nie odezwą
a wiersz już dawno zaliczyli do ulubionych.
Bo takie wiersze można czytać i czytać
i chyba rzadko kiedy znajdzie sie jednoznaczną odpowiedź.
Moja wersja interpretacyjna oscyluje wokół dwojga.
Ale to moja;)
Pozdrawiam serdecznie

PS. Pamiętam jak kiedyś napisałem wiersz o miłości
a zinterpretowano go jako ładny wiersz o matce.:)

były__premier

były__premier

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



pole do interpretacji jest otwarte, choć autorowi zawsze się wydaje że wiersz będzie i jest zrozumiały, to niestety nie zawsze udaje się przekonać czytacza do takiej opinii. na marginesie, najciekawsza w tym wypadku jest ewolucja tego wiersza, bo ma on jakiś rok i był dwa razy dłuższy i sam nie wiem czy jest nadal skończony;) pozdry

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Alicja_Wysocka
      Pies zdrajca

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      Miałam wtedy jakieś siedem lat. Chodziłam do pierwszej klasy. Mieszkaliśmy w Gdyni, w dzielnicy Obłuże. Któregoś dnia bawiliśmy się z rodzeństwem w chowanego – oczywiście na podwórku, bo na ulicę można było wychodzić tylko za pozwoleniem mamy. Nasze podwórko było całkiem spore. Był tam ogródek, jakaś szopka, w której tata trzymał różne ciekawe rzeczy – grabie, łopaty, a nawet siekierę! Był też kurnik, psia buda i oczywiście nasz pies – Lord. Wpadliśmy wtedy na genialny pomysł: schowamy się mamie! A niech ma – skoro tyle rzeczy nam zabrania, to teraz niech nas szuka! – Na pewno nas znajdzie i jeszcze skrzyczy, że ją denerwujemy – mówiłam. Ale co tam, ryzyko wpisane w zabawę! – Schowajmy się do psiej budy – zaproponował ktoś. – Ooo, to jest dobra myśl. Bardzo dobra! I tak właśnie zrealizowaliśmy nasz chytry plan. We trójkę – Grzesiek, Tomek i ja – wciskaliśmy się do budy. Pies patrzył zdziwiony, ale przecież nas nie mówi. Lord był duży, więc i buda była odpowiednio przestronna. Jakoś się tam upchnęliśmy. Cicho siedzimy, nie gadamy, bo wiadomo – zdrada przez śmiech to klasyk. W środku śmierdziało psem i kurzem, było duszno  i niewygodnie, ale czego się nie robi dla porządnej zabawy? Siedzimy jak trusie, aż zaczyna nam się nudzić. Nic się nie dzieje. I nagle – akcja! Słyszymy mamę, jak nas woła. Chodzi po podwórku, sprawdza furtkę, krzyczy coraz bardziej zdenerwowana: – No co jest?! Gdzie oni są?! A my dusimy się ze śmiechu – dosłownie. Zabawa życia! I wtedy pies zaczął szczekać. Najpierw nieśmiało, potem coraz głośniej. Kręcił się, jakby sam nie wiedział, co robić. W końcu zaczął piszczeć. Mama podchodzi do furtki – nikogo. Na ulicy pusto. Dzieci zniknęły jak kamfora. Wreszcie zaniepokojona podchodzi do psa. – Lord, czego ci trzeba? Co się dzieje? Co chcesz, głuptasie? I nachyla się nad budą... – CO WY TAM ROBICIE?! WYŁAZIĆ MI NATYCHMIAST Z TEJ BUDY! CO TO ZA GŁUPIE POMYSŁY?! A ja, z pełnym oburzeniem, mówię: – To nie głupie pomysły, tylko pies głupi, bo nas zdradził! – Marsz do domu! – ryknęła mama. – Wszyscy do wanny! Zdjąć te śmierdzące ciuchy! No nie wiem, w co ręce włożyć z wami... Utrapienie z tymi dziećmi!
    • andrew
      Prawość to nie utopia

      Przez andrew · Opublikowano

      ,,Prawy zamieszka  w domu Twoim, Panie,, Ps 15    jesteśmy ...super  a inni  gdyby i oni byli tacy    świat byłby wspaniały    zła nie czynię  mnie nie dotyczy  odwracam się od niego  pływam w zadowoleniu  widzę dobro po swojemu  zadowalam swoje ja    prawość to nie slogan  to droga jaką szedł Jezus  warto ją dostrzec  i …iść    prawi ujrzą Jego oblicze  prawi dostaną wieczne życie   Jezu ufam Tobie    7.2025 andrew  Niedziela, dzień Pański Pański 
    • Alicja_Wysocka
      Matulko

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @Annna2Albo bardziej, bo przecież można, nawet kiedy nie ma.
    • Waldemar_Talar_Talar
      Cisza która płacze

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      cisza po zmarłym bywa tak cicha że aż boli   jest niewidzialna a mimo to ją wyczuwamy   boimy  się jej lękamy czy nie przemówi   taka cisza jest  trudna bo  płacze
    • viola arvensis
      Tego się nie da ubrać w słowa

      Przez viola arvensis · Opublikowano

      @UtratabezStraty tak, to chyba dla każdego artysty fundamentalna sprawa. Dzięki! 

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...