Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

...(U człowieka tak się zdarza
Kiedy stres się już obnaża
Gdy przyśpiesza serca bicie
To jest pewnik, nie odkrycie

Na początku na Twej twarzy
Cała krew się z ciała warzy
I jak burak, żeś czerwony
Często potem nakropiony

Mówisz, czynisz tak jak w transie
Się ocknąwszy po kwadransie
Często zły jesteś na siebie
Że stres wybrał znów za Ciebie

U kowala z tej powieści
Już krew w skroniach się nie mieści
Na języku jest już żmija
Co złych słówek nie pomija)



... Przecież dobrze o tym wiecie
Że w cywilizowanym świecie
Pracownicy to jest skarb
Nie cholerny firmy garb...

Prezes nagle w rechot popadł
Kierownika śmiech też dopadł

Kowalowe serce rani
No i dostał gościu z bani

Prezes dotąd nieruchawy
Jakby wypił morze kawy
Zerwał się na równe nogi
Czyżby zbierał się do drogi?

Lizus jęczy, kowal warczy
Czy szefowi sprytu starczy?

O, już dzwoni – sekretariat?
Gdzie ochrona, tu jest wariat!

Myśli szybko mkną po głowie
Jakąś bajkę mu opowiem

Kowal w słowach nie przebiera

W chuja gracie, co? Cholera
Zarabiacie złote krocie
Się nie znając na robocie
Dostaliście te posady
Pojebane gównojady
I bez wiedzy i praktyki
Popartyjne pierdolniki

Mnie pożyczki tu skąpicie?!
Utrudniając mi tym życie?!

Prezes zrobił się czerwony
Tą szczerością zaskoczony
I zakończył PANOWANIE

Chcesz mnie straszyć podły chamie
Wypierdolę cię z fabryki
Ty czarnuchu ty, z Afryki
Ja ci kurwa dam pożyczkę
Prędzej cmokniesz moją piczkę

Tego kowal nie wytrzymał
Chwycił rękę i wyżymał

Oj, to nie są już przelewki
Kowal to jest gościu krewki

Prezes czmychnąć chciał ukradkiem
Kowal zajął się gagatkiem
I wywija nim w powietrzu

Zaraz Ci pokażę wieprzu

Na to wpada gość z ochrony
Zrobił chwyt samoobrony

Puść prezesa, bo zastrzelę
No i dostał gość w patelę
Sekretariat wnet wyścieli
„Ale kowal mnie wymielił”

Sekretarka alarm wszczęła
Już do czynów się zawzięła
Wpierw chlusnęła ochroniarza

Ach okazja się nadarza
By uwolnić pracodawcę
Poskromiwszy wnet oprawcę
A ty leżysz nieruchawy
Wstawaj koniec tej zabawy

Durnowata Ty kobieto
Sama ciskaj się z atletą

Sekretarka zaiskrzyła
Garsoneczkę poprawiła
Już ruszyła do pokoju
Gdzie odgłosy słychać boju
I w wir walki się włączyła
Z pazurami doskoczyła
Do kowala co w tej chwili
Tak prezesa moi mili
Prał po pysku Plaskaczami

To ja twoja sekretarka
Ulubiona Twoja szparka
Będę bronić cię jak lwica
Czy mój widok cię zachwyca?

Prezes był otumaniony
Myśląc że facjata żony
Tak odburknął obelżywie

Precz przebrzydła ty poczwaro
Cię nie kocham żadną miarą
Brzydzi widok mnie twej gęby
Co tak szczerzysz sztuczne zęby
Co wypinasz te balony
Przecież wiem że sylikony

Sekretarka, aż zamarła
Piękne usta swe otwarła
Rzec nie mogła – ucisk gardła
Rana w sercu się otwarła
Stamtąd krwi wypływa wrzenie
Oj to będzie poruszenie... cdn

Opublikowano

No to niezła historyjka tutaj się wykroiła, osobiście faworyzuję kowala :)
chociaż sama nie wiem czy dobrze robię. Muszę przeczytać poprzednie części,
bo zawaliłam lekturę. Ale co tam, nadrobię, Ciebie czyta się z przyjemnością.
Pozdr :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




O ten wiersz jest głębszy.

Należy go przeczytać w całości uważnie. Chciałbym by czytelnicy zauważyli w nim coś więcej niż zabawę w rymy i opis pewnego wydarzenia.

A do limeryków jeszcze wrócę, mam nadzieję.

Pozdrawiam

DelfinUM

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @A.Between   Bardzo się cieszę, że teraz jest ten moment, gdy wynurzyłeś się z własnych głębin, dotykasz światła, zatrzymujesz zegary, jesteś znowu muzykiem, poetą i śpiewakiem. Mam nadzieję, że tym razem cisza już nie przyjdzie, a Muza nie będzie kapryśna. :) Pozdrawiam. Świetny wiersz. (i prawdziwy)
    • @Berenika97   jestem i od razu odpowiadam:)   Nika.   Ty wiesz przecież jak ja bardzo potrzebuję słów wsparcia.   takiego głębokiego, które wnika do samego wnętrza mojego Ja.   Ty mi często takiego wsparcia udzielasz.   prostym słowem powiem:   dziękuję!        
    • @Migrena   Masz rację! Czas jest bezwzględny ;))) linie są niewyraźne;)  (  Einstein pewnie by dyskutował …;) 
    • @Migrena Czytam Twój wiersz i zaczynam marznąć od środka, bo ty nie opowiadasz o mrozie – ty wstrzykujesz go prosto w krwiobieg. "Oddycham metalem. Oddycham trzaskiem." Mróz jako prawda, która wypala wszystkie miękkie kłamstwa lata. Chirurg bez znieczulenia. To brutalne, ale właśnie dlatego czyste. I ten paradoks na końcu – że w tym totalnym zamarznięciu, w tej białej śmierci, nagle płoniesz. "Cichym, niebieskim ogniem, którego żaden lipiec nie potrafi nazwać." To nie ciepło komfortu – to płomień istnienia wyostrzony do granic wytrzymałości. Zima cię nie zabija, ona cię rozświetla od środka poprzez ból. Świetne metafory i obrazy. Podoba mi się "But od nart pogryziony przez psa" – ten groteskowy detal i "Atrament, który zamarza na marginesach" – widzę cię tam, poeta na krawędzi białej karty. :)))   Jak długo będziesz stał w tym mrozie? :) Świetny tekst:))) Pozdrawiam.
    • @Tymek Haczka   szanowny czytelniku:)   dziękuję za Twój komentarz choć mam wrażenie, że został napisany bardziej   z potrzeby uporządkowania własnych upodobań niż z potrzeby rozmowy o wierszu.   rozumiem to: kazdy z nas czyta przez pryzmat własnych granic i   własnych map.   pozwolę sobie jednak zauważyć, że metafory nie są od tego, by były „potrzebne” komukolwiek   poza autorem, który je rodzi, i czytelnikiem, który potrafi je unieść.   poezja nie jest konstytucją -  nie musi spełniać norm, dostarczać funkcji ani miescić się w cudzych szufladkach.   ona oddycha tam, gdzie chce, a nie tam, gdzie jej się wyznaczy.   to ja odpowiadam za ten wiersz.   to ja wybieram jego ryzyko, jego przepych, jego cisze i pęknięcia.   jeśli dla kogoś jest w nim zbyt wiele, niech zabierze sobie z niego mniej.   jeśli zbyt mało, niech dopisze sobie więcej w głowie.   poezja bywa wymagająca -  czasem bardziej niż czytelnik był przygotowany udzwignąć.   to nie jest jej wada.   nie piszę wierszy po to, by były zgodne z oczekiwaniem; piszę je po to, by były zgodne z prawdą, którą w danym momencie widzę,   a prawda w poezji nie zawsze jest wygodna, ani „potrzebna”, ani grzecznie podana łyżeczką.   i bardzo dobrze.   jeśli więc mój tekst Twojego gustu nie obsłużył - przyjmuję to ze spokojem.   wiersz także ma swoje upodobania i nie do każdego się nachyla.   znam poetycką zasadę: im mniej tym mocniej.   ale ja nie szukam mocy - szukam obrazów.     doceniam Twój trud.   bardzo sobie cenię uwagi ludzi inteligentnych którzy rozumieją co i o czym piszą.   dziękuję:)        
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...