pomarańcza

[cizia]

Czuję się tak jakbym nie żyła. Sztuka rodzenia własnych myśli. Obierania pomarańczy, zdzierania skórki z siebie samej. Wyciskanie miąższu. Muszę wypluć to na nowo. Kobiecisko zwinięte w reklame z Vouge, obwinięte szalem z H&M z Astorem na rzęsach i gównem w głowie.

Biegnę za pięknem. Ruchomym zapachem powiek, huraganem przewalającym się przez zbyt tłustą materię. Jeżdże na betonowym wózku z kokardką wyobraźni w kosmyku. Mam paraliż bytu. Szarość, która z litości malarzy jest kolorem, grozi stabilnością. Mowi czerniami i światłem. Mdłym kleikiem kontrastów. Nie trawi się go, połyka i przelatuje wprost do tyłka. Tam zamienia się w kleik. Reinkarnacja? Czy obieg przyrody?

Moja druga półkula jest skrajnie odmienna, dlatego tak dobrze się rozumiemy. Brak słów, zastępują nieartykułowane żale. Potłuczony talerz to tylko metafora miłośći. Po kolana w niej stoimy. Zachłyśnieci nową osłonką. Jest bezpieczna, tłumacząco-wybaczająco-nielogiczna. Doświadczam fotosyntezy, napędzam. Dźwigam nas na moim młodym,napiegowanym zmarszczkami czole.

Jestem w tym wszytskim jak pomarańcza. Zimna i martwa oraz porowata i świeża. Piramidą niezgodności, Wiszącym Oglodem sekretów i Eifel tower wieczności.
Weź, obieracz wsadziłam go między łyżeczki - będziemy spożywać.

[Don_Cornellos]

1) sztuka rodzenia własnych myśli - inaczej to zdanie sformułuj, albo niech wynika ono z pierwszego zdania albo niech będzie zaczątkiem trzeciego. Bardziej zwiąż.

Podoba mi się strofa druga i trzecia. Najbardziej druga. Moim zdaniem jest dobrze, a w dodatku tchnie autentyzmem. Ten tekst to już poezja, znów dodam, że moim zdaniem.

Pozdrawia i kłania się nisko Don Cornellos