Harry (brudny zastąpimy bliskoznacznym)

[orbitowanie bez cukru]

Interesuje się podróżami. Lubi wbijać paznokcie w chmury. Unoszą go wysoko. O, tak jak teraz. Bawi się chmurą i formuje z niej grubego kota, skrzydła, auto albo jej twarz.
Czasem zakłada niebieską sukienkę. Jest niebem. Ludzie zadzierają głowy. Wpatrują się w niego.
Myślą , mówią, a słowa unoszą mydlane bańki. Tęczowo połyskują w słońcu. Jakie to piękne.
Moc tkwi w słowach. Jest krawcem. Szyje zdania na miarę.
Gdyby lato nie było deszczowe, pokusiłby się o wyjazd. Jednak z braku środków, a może z lenistwa, w senne popołudnia zadowala się czytaniem, piciem wódki, pisaniem i jaraniem. Z doskoku pieprzeniem dziwek. Mało mają dla niego czasu, nie płaci wiele.
Tego wieczoru wychodzi z zatęchłego mieszkanka poszukać natchnienia.
Siedzi przy kontuarze, wlewając za kołnierz kolejną tekilę. Wchodzi czerwona sukienka, jego wzrok za nią. Jędrne piersi, włosy opadające delikatnie na ramiona. Była jego marzeniem. Poprosiła o ogień i została.
Stali się nierozłączni. Jarali, pisali, pili wódkę i czytali. Układała pióra na krawędzi łóżka równiutko.
Dzień i noc. Smakował ją. Chciał, żeby była z mięsa, nie z blasku słońca.
Idzie sukienką, wolną dłonią przeciera usta. On znów rozpada się na atomy.

[Don_Cornellos]

Nie przekonuje mnie. Zaczyna się jak o Dyziu Marzycielu, i nagle jakieś dziwki nie mające dla niego czasu.
Pozdrawiam