nakrywamy się jak stoły. ożywiamy naturę

[vice]

własnego ja

cienisto. na tyle by sprawdzić tutejszą martwotę.
ciasnota nie przeszkadza. nie może kiedy się stoi.
widok jak z drzew

spływa niesmaczny wosk w kierunku korzeni
wyrzuconych przez glebę. na zewnątrz. za mało;
patrzy się z przechyłu

wiem. tu siebie nic nie rusza. wiatr potyka się o
zbyt wyrośnięte huby; pewnie stracił kształt
poszturchując - wyrazem powabnej zabawy
z kobiecymi włosami - przyzwyczajenia.

w tamte strony jasność nie ma odwagi. wirujące
ponętnie włosy obijając o siebie zwiewny szum
zwracają uwagę. mam ochotę pogubić się trochę
w nich się potykać i świszczeć odchylając firanki

[Adam_Szadkowski]

Przekombinowane. Są w tym wierszu dobre i ciekawe momenty, ale jako całość sprawia wrażenie udziwnionego co przeszkadza w odbiorze. Poezja jednak nie musi być prosta. Wrócę do niego (dla zrozumienia i dla tych miłych [niektórych] wersów).

Mój komentarz też jakiś mało jasny wyszedł... :)


Adam Stanisław Szadkowski

[vice]

))

jednak rozumiem. zapraszam ponownie. udziwniać wszak nie myślałem.

pozdrawiam

Łukasz Szymon Kiszka