Wiosenne przemyślenia.

[Mariusz Kos]

Kiedy będę umierał,
kiedy umierać mi przyjdzie.
Czego najbardziej będzie mi żal?

Wiosennych poranków,
gdy świt promienny przyjdzie
po nocnej burzy?
Nie!

Oddechów sierpnia,
popołudniowych przemyśleń,
na szczytach świata.
Raczej nie.

Widoku gwiazd
i srebra cieni na śniegu
zimową nocą.
Na pewno nie?

Będę żałował
przemocy twych szeptów,
bezlitosnych spojrzeń wprost z duszy,
dotyku niezaistniałych chwil.
Piekła miłości przeżytej i niezapomnianej.
Na pewno tak.

I pożegnam się,
o jedno życie za późno,
o stracone zachody.
O jeden sen
zbyt daleko.

[Agnieszka_Przypadek]

Witam. Coś mi tu nie gra. Może chodzi o to pożegnanie, podsumowanie, już wiesz co bedziesz myślał o tym?
Ale poniższy fragment szalenie mi się podoba.

Będę żałował
przemocy twych szeptów,
bezlitosnych spojrzeń wprost z duszy,
dotyku niezaistniałych chwil.

Pozdrawiam

[Dorota Otka]

Witaj. Ostatnie dwie strofy bardzo mi sie podobają. Całość ogólnie ładna. Miło się czyta, dużo w nim uczuć. Pozdrawiam.

[Dorma]

Podoba mi sie.Swietny wprowadzasz nastroj..Tylko przedostatnia strofa wydaje mi sie banalna troche

[Maria Anonym]

widzisz Mariusz jak to droga eliminacji mozna dojsc do paradoksalnych wnioskow ?! mam nadzieje ze juz teraz wiesz co w zyciu jest wazne he he....z przyjemnoscia przeczytalam
pozdr, M+A