Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

samotność

Pan poeta
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Pan poeta

Pan poeta

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

przed skrzyżowaniem jechałem prosto,
po cholera te światełka

opony się kręciły

szary kot ulicą nogami pustymi
szedł obok karoseri
dodałem gazu, już 30km/h
dodał gazu - 31km/h

noc tak mozaikowa

proste pasy jezdni kołysały
do snu kotka - mnie

jedziemy już tylko chwilę
gadzina żelazne płuca posiadła?

dom

skręcam do garażu
noc tak ciemna
nie widzę żadnych istot
tylko białas kotek
tuli się do mej żony żebraczki

Pan poeta

Pan poeta

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Wiersz ma coś w sobie ale jest niedopracowany. Taki groch ze szpinakiem. Radziłabym go jeszcze kilka razy przeczytać, zostawić tylko trzon a z reszta się bawić:)


dziękuję za szczery wysiłek, napewno poprawy będą, ale, czy to coś da, uhhh):

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • jan_komułzykant
      - A ty z rana, kto? - Ot, kanar Zyta.

      Przez jan_komułzykant · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Ted, z butą wrzutka. Hela, żale, hak tu z rwą. Tu bzdet.   No tak, z cal Kazik Mariana... i pion. - No i? - Piana i ramki. - Za klacz Katon?  
    • tie-break
      Raz jeszcze

      Przez tie-break · Opublikowano

      @Tectosmith Przepiękne zdjęcie. Sama wybieram się już od jakiegoś czasu na foto-przechadzkę, no i ciągle nie mam czasu, zaraz jesień się skończy, a przecież kiedy, jak nie teraz szukać inspirujących urywków przemijania?  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Nie lekceważ słów. One naprawdę mają ogromną siłę w sobie. Każde słowo jest samo w sobie całym wszechświatem.
    • tie-break
      Życie

      Przez tie-break · Opublikowano

      @Amber Non omnis moriar, jak napisał Horacy :) Ci, co odeszli, zostawili dla nas, a przede wszystkim w nas - coś po sobie. Czasem tylko pamięć, czasem wielkie dzieła, czasem drobne, ale niezatarte ślady. Ich nieobecność nigdy nie jest absolutna. Muzyka, o której piszesz, wybrzmiewa w tych, którzy zostali, nadal żyją, mogą ją słyszeć i  mogą przekazywać dalej. To symfonia życia :)
    • tie-break
      Upiększa brzydkie krajobrazy

      Przez tie-break · Opublikowano

      @Waldemar_Talar_TalarOczywiście chodzi o MIŁOŚĆ !
    • tie-break
      Na marginesie zniszczenia

      Przez tie-break · Opublikowano

      @huzarc Niesamowity, apokaliptyczny nastrój tego wiersza przytłacza w pierwszej jego części, aby w drugiej przynieść spokojne piękno. Zinterpretowałam Twój utwór jako opowieść o ludzkości. O człowieku w jego uniwersalnej odsłonie. Bo właśnie taka jest ludzkość, pełna wewnętrznych sprzeczności, oscylująca między złem a dobrem, niszczeniem a tworzeniem, rozpaczą a nadzieją, chaosem a harmonią. Człowiek potrafi pokazać najokrutniejsze oblicze bezlitosnej bestii po to, aby później stać się dobrotliwym, delikatnym artystą, piewcą szczęśliwości.  Zwraca uwagę asymetria, gdyż jednak ta szlachetna strona stanowi margines, podczas gdy dominuje ta mroczna. Być może dlatego, że zło jest łatwiejsze, bardziej zauważalne, szybciej i agresywniej się rozprzestrzenia, ma większy zasięg i siłę rażenia. Ciekawie też w wierszu pojawia się Bóg, bo trudno nie odnieść wrażenia, szczególnie w wyróżniającej się łagodnym liryzmem końcówce, że mamy do czynienia z kimś o ogromnym potencjale kreatywności i o niczym nieograniczonej mocy sprawczej. Jeśli człowiek stworzony został jako obraz i podobieństwo, to przez człowieka i jego działania, poznajemy także Boga, który ma potężną władzę nad losami świata oraz przebiegiem historii. Widzimy w wierszu postać Boga gniewnego, bawiącego się kosmosem i istnieniami w sposób budzący przerażenie, a jednocześnie jakby mimochodem pokazującego nieskończoną czułość i wrażliwość. Te dwie perspektywy dobitnie się w utworze uzupełniają.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...