Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


eee... to chyba nie dyskryminacja, a stara prawda = życiowa sprawiedliwość. niektórzy dodają, że jedyna... pozdrawiam.

Michale - Sylwester wyjaśnił a ja dodam:
cieć i poeta - przysłowiowe skrajności intelektualne a wszystkich podróż czeka

pozdrawiam
Opublikowano

To taki pozornie lekki i zwiewny wierszyk, a mówi o ważnych sprawach, bo o życiu. Niby końcówka o odlocie i powinna być smutna, a uśmiecham się. Siedmiozgłoskowiec jak w bajkach, czy w wierszykach dla dzieci, ale to OK. To nawet taki kontrast nadający lekkości tematowi. Całość mi się podoba. Dużo w wierszu uroku i ciepła.
Pozwolę sobie na kilka uwag.


Trzecia zwrotka 4 wers :
Na sam dół się stoczyć - tu nie najlepszy rytm i brakuje głoski
Proponuję zmienić na : W dół się nagle potoczyć.

Ostatnia zwrotka dwa pierwsze wersy:
Na odlot samolot czeka
za horyzont powiek.
Ten samolot chyba z braku pomysłu, bo przecież aby odlecieć, nie o katastrofę lotniczą chodzi :)
W pierwszym wersie o jedną za dużo, a brakuje głoski w drugim wersie.
Można zmienić na: I na odlot już czeka / gdzieś za horyzont powiek.
albo może lepiej na: Jeszcze z odlotem zwleka / gdzieś za horyzont powiek.

Dzięki za lekturę i pozdrawiam :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



może rozwiń to "banalne ujęcie tematu"
pozdrawiam

Nie rozwinę. Takie mam po prostu odczucia. Wiersz niczym mnie nie ujął. To tylko moje subiektywne zdanie i nikt nie musi, a nawet nie powinien się nim sugerować.

Pozdrawiam rogato i parzystokopytnie:)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Ktoś przed wakacjami mi tłumaczył, że poważnych tematów nie powinno się pisać wierszem rymowanym zwłaszcza do 10 sylab. Uważam to za bzdurę. W sposób lekki też można mówić o sprawach poważnych.
Dziękuję za korektę - przeoczyłem sylabę w ostatniej strofie i pierwszej.
Co do pomysłów to jest ich mnóstwo a ten samolot zostanie. On cierpliwie czeka na każdego z nas i w swoim czasie z każdym z nas odleci.

Pozdrawiam Jacek
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Ktoś przed wakacjami mi tłumaczył, że poważnych tematów nie powinno się pisać wierszem rymowanym zwłaszcza do 10 sylab. Uważam to za bzdurę. W sposób lekki też można mówić o sprawach poważnych.
Dziękuję za korektę - przeoczyłem sylabę w ostatniej strofie i pierwszej.
Co do pomysłów to jest ich mnóstwo a ten samolot zostanie. On cierpliwie czeka na każdego z nas i w swoim czasie z każdym z nas odleci.

Pozdrawiam Jacek

Jeszcze się wtrącę, jeśi można, bo ten samolot mi nie pasuje, a raczej sam samolot. Nijak mi się on z jesienią nie kojarzy, a to, że samoloty latają chyba za mało aby połączyć je z tym ostatecznym odlotem. Jakoś by trzeba zaznaczyć, że to nie jest zwykły samolot.
No i ten dobry człowiek na końcu, źli też umierają :)
Więc może tak:

I twój samolot czeka.
Gdzieś za horyzont powiek
odleci cieć, poeta,
nieważne, każdy człowiek.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Tak, tak,
ta jesień, to Panie Dziejku,
jest niczym ołów, lub złoto,
raz wzbrania, raz pozwala,
jesień, to spory kłopot.

Wiem, wiem,
oczy się karmią barwami,
melodią wiatru uszy,
bywa, że cię zachwyci,
gdy przy kominku bajdurzy.

Rok w rok
jej w lustrze wyglądam,
skronie już ślady odkryły,
lecz jesień, to Panie Dziejku,
dzieci, kobieta i rymy.


Pozdrawiam:)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




bo chwile trwają zbyt krótko,
sekundę lub jeszcze krócej,
więc z winem, z winem lub z wódką
szukamy głębi wynurzeń.

bierzemy pióro do ręki,
rymem piszemy dla wnuków,
życie nie znosi fuszerki
wierszem je, wierszem obsługuj.


:)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Andrzej P. Zajączkowski  anafora= "mówisz że kochasz"- a jednak nie kochasz piękny  
    • @MIROSŁAW C. dzięki
    • @MIROSŁAW C. dzięki
    • świat płynie  ku nieskończoności warto spróbować  zabrać się z nim    nie musi to być  wagon pierwszej klasy  byle nie sypialny    śnić najlepiej w łóżku    w życiu warto płynąć  a jeszcze lepiej frunąć  sięgać marzeń  dotykać snów    7.2025 andrew   
    • Noc. Ta noc obskurna. Noc, w której ja… W pokoju. W tym właśnie pokoju, w płomieniach świec ustawionych na stole, na krzesłach, na podłodze. W tych drżących blaskach wielokrotnych spojrzeń skrzydlate cienie wokół. I wszędzie…   Cisza szumiąca w uszach. Piskliwa cisza i szmer jakiś daleki, jakby ukrytego strumienia płynącej w żyłach krwi.   Na stole. Na blacie stołu. Na stole zastawionym świecami. Krople wosku spływają powoli. Nawarstwiają się w zaschnięte strupy.   Na stole, na krzesłach. Na dłoniach… Muskam palcami ściany. Opukuję je lekko.   Tępe odgłosy mieszają się z rezonującą pustką między cegłami. A za nimi. Za białym tynkiem. Nie. To nie tak.   W migoczącym półcieniu, między fotelem a zasłoną. Tutaj. Tu w kącie. W samym złączeniu ścian. W rogu… Idę. Spójrz, jak idę! A idę wolno, stawiając kroki, jakby w wielkiej zadumie. W wielkiej hipnozie zagubionego czasu.   Świeca... Jej płomień migocze, jakby z większą werwą. Coś go omiotło, bądź omiata tchnieniem przeszłości. Po mnie. Po mnie idącym. Przechodzącym obok. Podążającym. I rozsuwającym na boki sześciany powietrza.   Ramionami. Ramionami rozwartymi szeroko, jakby na powitanie… I jej płomień… Jej płomień kołacze się, próbując się wyrwać, odłączyć od reszty pełnej martwego życia.   Przede mną kąt.   Sam róg pokoju.   Płomienie kładą się i prostują w milczeniu niczym trawy w nagłym powiewie.   Dotykam dłońmi ściany.   Jednej, drugiej, unosząc wysoko głowę. I moje spojrzenie ulatuje w przestwór. W sam punkt całkowitego skupienia.   Nade mną. Tam wysoko. Sufit zbiega się ze ścianami w maleńką osobliwość. Chciałbym jej dotknąć, lecz nie mogę dosięgnąć, mimo że ręce wyciągają się ku niej, wyciągają tak bardzo…   Wiesz… Nie. Nic nie wiesz   W całkowitym uspokojeniu... Dosięgam językiem tego rowka w złączeniu ścian. Całuję i liżę. Namiętnie.   W tej chłodnej strukturze cementu wyraźnie czuć napięte ciało od powierzchniowego czuwania.   Ciało wchodzące w unisono od wspólnego oddechu.   Jakby mnie tak mógł teraz ktoś zobaczyć nagiego, podczas osobliwego tańca bez grama pruderii w tej ciszy.   I bez naruszania żywota płonących istnień.   Spójrz. No, popatrz na mnie!   Nie odwracaj tej obojętnej bieli martwych od dawna oczu, choć widzących wciąż we śnie.   Tego zimnego spojrzenia marmurowego posągu.   Tu jest wyjście z tego bunkra ziemskiej egzystencji. Jak go znalazłem? Och, pytanie. Nie wiem. Ale wiem, że na szczęście jest już daleko za mną.   Masz. Czytaj.   Zostawiam za sobą przerwane w pół słowa rozsypane myśli. Wiatr kartkuje je strona po stronie. Przebiega po nich niewidzialnym wzrokiem.   Ja jestem już pomiędzy. W nocy. W ciszy utkanej z westchnień.   Podczas gdy za oknem księżyc wywija się gwiazdą z drzewa topoli. Ze smukłej strzelistości nieba.   Ale już beze mnie.   Ponieważ w tej właśnie chwili, w tym momencie, w tej ekstazie przepływam między cegłami jaskrawym potokiem archaicznego blasku.   Albowiem pomiędzy nimi historyczna przestrzeń, dawna dziura po pocisku.   Dalej. Dalej!   Póki jest jeszcze możliwość przejścia. Stąd -- dotąd. Albo donikąd… Póki jeszcze można...   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-07-03)    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...