Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

kręta ścieżka


jasna

Rekomendowane odpowiedzi

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



krętą ścieżkę mogłabym ukryć w pośród drzew na przykład,
ale nie byłoby wtedy kontrastu, na którym mi zależało.
A iść razem (przez życie) równym krokiem przypomina manewry wojskowe ;-)


Basiu :-))) nie uważam Twojej opinii za czepianie się, wprost przeciwnie. Jesteśmy na forum i dyskutujemy. Wpisując tu swoje utwory muszę się liczyć z tym, że ktoś zechce mi zarzucić błędy albo mieć swoje, inne zdanie.
Dlatego dziękuję Ci serdecznie za wyrażenie opinii.

jasna :-)))


Dziękuję Rafał :-))
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Analizuję Twoje sugestie i bez "równego" czegoś mi brakuje.
Pisałam o swych zamiarach wcześniej, odpowiadając Basi.
Chciałam uzyskać odwrotność Broniewskiego:

"Tyś mnie kochała ale nie tak,
jak kochać trzeba.
I szliśmy razem
ale nie w takt. Przebacz."

Jeśli chodzi o kukanie kukułki też celowo tak napisałam, by uzyskać właśnie rytm i miarowość kroku. Rozumiem, co miałaś na myśli, ale czyż nie mówimy miauczenie kota, klangor żurawi, szczekanie psa, cykanie świerszczy, itp.?


Ale, że co kukułka? :-))
No, można byłoby napisać, że "głos kukułki",
ale przeczytaj głośno "kukanie kukułki". Słyszysz jak rów!-no! ku!-ka!? ;-)))

Oczywiście wszystkie Twoje uwagi jeszcze analizuję
i bardzo, bardzo Ci dziękuję.

Z pozdrowieniami,
jasna :-)))
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Analizuję Twoje sugestie i bez "równego" czegoś mi brakuje.
Pisałam o swych zamiarach wcześniej, odpowiadając Basi.
Chciałam uzyskać odwrotność Broniewskiego:

"Tyś mnie kochała ale nie tak,
jak kochać trzeba.
I szliśmy razem
ale nie w takt. Przebacz."

Jeśli chodzi o kukanie kukułki też celowo tak napisałam, by uzyskać właśnie rytm i miarowość kroku. Rozumiem, co miałaś na myśli, ale czyż nie mówimy miauczenie kota, klangor żurawi, szczekanie psa, cykanie świerszczy, itp.?


Ale, że co kukułka? :-))
No, można byłoby napisać, że "głos kukułki",
ale przeczytaj głośno "kukanie kukułki". Słyszysz jak rów!-no! ku!-ka!? ;-)))

Oczywiście wszystkie Twoje uwagi jeszcze analizuję
i bardzo, bardzo Ci dziękuję.

Z pozdrowieniami,
jasna :-)))
Eee, ja tak sobie lubię czasem głośno pomyśleć :-) Chyba masz rację z tym kukaniem. Chociaż jak na moje ucho - w tym rytmie łatwiej podskakiwać niż maszerować (a może za dużo aerobiku;)))

Fajne haiku :-)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Ładnie i... graficznie, że tak powiem :-)
Kukanie kukułki - trzy uuu doskonale kontrasują z środkowym "prostym" wersem.
Kukukuleją i zakrzywiają drogę, jednym słowem: kręta ścieżka jak malowana.
Wyobraźnia :-)
Kukanie sprawia, że nie widzę marszu, lecz taniec (taki na dwa, ręce w górę;))
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Ładnie i... graficznie, że tak powiem :-)
Kukanie kukułki - trzy uuu doskonale kontrasują z środkowym "prostym" wersem.
Kukukuleją i zakrzywiają drogę, jednym słowem: kręta ścieżka jak malowana.
Wyobraźnia :-)
Kukanie sprawia, że nie widzę marszu, lecz taniec (taki na dwa, ręce w górę;))

Ciekawe skojarzenie:
bo skoro "nasz" i kukułka to jak nic o zakochanych - czy dziw, że im do tańca?
Pewnie również co rusz zatrzymują się ;-)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Nie te ostatnie dwa haiku są o czymś innym- o zwykłym spacerze przez las.
A to pierwotne haiku Jasnej jest wlasnie o wspolnym przejsciu przez zycie- od razu to wyczułam ( kręta ścieżka) - i dlatego mialam zastrzezenia do rownego kroku.
Dzis mysle zebys go juz nie zmieniala jest naprawde swietne !

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Cha-cha-chaaa! Nie przesadziłeś ździebko Orstonie? ;-))
Proponuję inne odliczanie:

liczą kukanie -
raz, dwa, trzy lata
na krętej ścieżce

;-)))

Waldku, Marianno,
Barbara ma rację. Wasze są o czymś innym, ale dziękuję i pozdrawiam :-))

Basiu,
cieszę się, że odczytałaś "kręta ścieżka",
a "równy krok" dopóki kukułka kuka ;-)



Dobraaa! Nie zmienię. :-)))
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • A więc usiądź tu. Wskazuję gestem puste krzesło. Przy stole. Przy tym stole z uschniętą różą w wazonie pękniętym na wpół.   Za oknami wiatr szeleści i szumi.   Snuje jakąś opowieść pośród drzew.   Pośród drzew rozchwianych w szpalerze.   Wśród topól, kasztanów…   Wśród nocy…   W pustym pokoju słońce wiszącej lampy. Zakurzone, szklane klosze z cmentarzyskiem czarnych much.   Wiszący nade mną ciężar śmierci. Nad nami.   A więc siada na krześle.   Otwiera usta, jakby chcąc coś powiedzieć.   Chwilę się zamyśla. Zamyka je znowu. Zaciska mocno, ukrywając wzruszenie. Tak, jak się widzi kogoś bliskiego po wielu latach.   I nic.   Jedynie szum dojmującego milczenia białej ciszy.   Zdawać by się mogło, że nie ma tu nikogo. Bo to prawda. Albowiem prawda. Tylko głód wyobraźni owiewający pajęczyny na jakichś nachyleniach ścian, załomach, mansardach, nieskończonych amfiladach pokoi oświetlonych kinkietami świec…   Ale mówi coś do mnie. Mówi zbudzonym cichością głosem. Takim płynącym z daleka rzeką czasu.   Niedosłyszę. Albowiem zagłusza go piskliwy szmer wzburzonej we mnie krwi.   A więc mówi do mnie, poruszając bladymi jak papier ustami.   Wyodrębniam ze słuchowych omamów niewyraźne słowa.   I próbuję ująć jej dłoń, którą trzyma na stole przy talerzu z okruchami czerstwego chleba.   Dłoń aż nazbyt chudą, aby mogła należeć do świata żywych. Doskonale nieruchomą.   Nie mającą już tego blasku, co kiedyś.   Kiedy skupiam się w sobie, aby jej dotknąć, cofa ją nieoczekiwanie.   I patrząc się na mnie tym wzrokiem wyblakłym śmiercią, mówi szeptem, nie-szeptem, głosem jakimś dalekim: „Wybacz, synku, ale mogę tobie usłużyć jedynie wspomnieniem”.   I nie mając czasu obrócić wzroku, tylko patrząc się nieruchomo jak kamienne popiersie – rozpływa się wolno w tym deszczu wirującego kurzu.   W melancholii, w bólu nieistnienia.   Mamo. Mamo! Ja wtedy śpiewałem ci kołysankę, wiesz? Tutaj i tam. Nad szarą, lastrykową płytą.   „Wiem, synku, wiem…”.   Poczekaj! Chciałem cię jeszcze tyle…   Odwracam się, ockniony krótkim skrzypnięciem podłogowej klepki. I znowu.   Jakby ktoś na nią nadepnął nieświadomie.   Jakby od czyichś kroków.   Omiatam spojrzeniem pustą otchłań smutku.   (Włodzimierz Zastawniak, 2024-06-03)    
    • Macanie świata chwilą, a każdy wydech jest tak czy inaczej ostatnim, każdy wdech pierwszym – wiedziano o tym 40 tys lat temu, przechowali Eskimosi, zresztą w Genesis mowa o tym samym... Więc pierwszy do mnie mówi, drugi z tym "zapachami ze wspomnień" mniej, bo nie bardzo lubię słowo "wspomnienia" nie posiadając żadnych miłych...    Pozdrawiam :)    
    • Ładne te słowa. Kiedyś zwierzęta także padały, nie tylko w rzeźni. Dawne czasy wyczarowałaś, bardzo ładne.  :-)
    • @Nefretete Przy każdym odczytaniu tych, co wydają  się zrazu wiele nie kryć odkrywa się. Potem wrócę jeßcze. Pozdrawiam :)
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Odpowiadam: 

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...