jesień

[Jacek_Suchowicz]

Jesień przemiła pani
Uroków ma tysiące
Srebrem cię omami
Biciem serca gorącym

Przyjdzie naglym marzeniem
Mgiełką zasnuje oczy
I gorącym pragnieniem
Może jeszcze zaskoczyć

Potrafi wznieść na szczyty
Czułości i rozkoszy
By nagle z wielkim krzykiem
Na sam dół się stoczyć

Skropić policzki łzami
Jakby rzęsistym deszczem
Odświeżyć dawne rany
Jednym nieczułym gestem

Jesień to zbiór owoców
Tych słodkich i tych gorzkich
Tych hodowanych w pocie
I tych co same rosły

Jesień to czas wieczorów
Refleksji i nadziei
Dla ciebie szansa spora
By jeszcze siebie zmienić

Na odlot samolot czeka
za horyzont powiek
Nieważne: cieć, poeta
Odleci dobry człowiek

[allena]

bez ostatniej strofy, bo psuje całość; wiem, to mialo głębszy wymiar"odchodzenie" po jesieni
życia, ale moim zdaniem trzeba chyba od nowa napisać:) A.

[zak stanisława]

smutne, że czasem nie każdy potrafi zrozumieć jesień....

By jeszcze siebie zmienić

doganiasz mnie moja jesieni
trzymaj tedy długo jeszcze
szaty swej nie zmieniaj
zimą nie zakleszczaj

cmokeS Jacku

[Marlett]

Jacku!

Jesień to zbiór owoców
Tych słodkich i tych gorzkich
Tych hodowanych w pocie
I tych co same rosły

Dla siebie biorę owoce jesieni.
Zawsze znajdzie się coś na osłodę:)))
Serdeczności.