Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

bez tytułu


Rekomendowane odpowiedzi

wieczór jak samobójca
wybrał sobie najwyższy most w mieście
rzucał się chyba ze sto razy
w ciemne fale Wisły

czernie szarości
kolorów elita
zajmowały miejsca
na balkonach
potem podchodziły coraz bliżej

i w końcu nadeszła
godzina kształtów
i gabarytów bo szczegół umykał
nieratowany zapałką

zrobiło się tak
całkiem śmiertelnie
jak na miliony migotliwych świateł
i coraz głębszych oddechów

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Dzięki za czytanie Koleżanko Oxyvio;)

Oyey- dostaniesz ten milion, ale nie w gotówce, bo zaraz wydasz wszystko na chipsy, jak to zwykle bywa . Zatem zamiast kasiory będzie zestaw małego majsterkowicza, przybory plastyczne, poradniki "od kwiatów doniczkowych", czyli wszystko, co lubisz...

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Widzę, że teraz Pan Oyey wziął się za cenzurę komentarzy pod moimi tekstami- czuję się zaszczycona.
Z drugiej strony insynuacja typu " za dużo Pani łyka" jest już przesadą, co za tym idzie jest obraźliwa, dlatego lojalnie informuję, że zgłaszam nadużycie.
pozdrawiam

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

wieczór jak samobójca
wybrał sobie najwyższy most w mieście
rzucał się chyba ze sto razy
i nic z prób oddawanych

czernie szarości
kolorów elita
zajmowały miejsca
a i na balkonach
też podchodziły.

nadeszła, nadeszła
godzina kształtów
i gabarytów bo szczegół umykał
nieratowany zardzewiałą zapałką

zrobiło się tak,
tak całkiem śmiertelnie
jak na miliony migotliwych świateł
i coraz głębszych uciążliwych oddechów

tak to bym widziała. Pani wersja w niektorych momentach mi nie odpowiada ale wszystko juz według gustu. moze z tego cos sie zabierze a moze zostanie przy swoim. nie narzucam. ale pozdrawiam

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Pani Kasiu,
po to daję tutaj wiersze, żeby usłyszeć, co na ich temat mają do powiedzenia inni. I nie oczekuję tylko pochwał, bo na sto procent pochwał to ja sobie póki co nie zapracowałam ;) Dziękuję za tak obszerny komentarz na temat mojego tekstu. To Pani propozycja, do której ma Pani jak najbardziej prawo i ja bynajmniej jako narzucania tego nie odbieram. Będę szczera- nie przekonuje mnie Pani wersja-bo raz, tekst gorzej brzmi (tutaj trzeba czytania na głos), dwa-te dodane słowa wprowadzają zbędne elementy do warstwy semantycznej-ale zbędne z mojego punktu widzenia, a mój punkt widzenia to nie punkt widzenia całego świata ;)

Dzięki i pozdrawiam

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @andreas tak, myślę że jest w tym sporo racji

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Pozdrawiam
    • Przychodzi taki czas, gdy świat zdaje się rozpadać na drobne kawałki, a bliscy, którzy kiedyś byli naszym schronieniem, stają się jak cienie, które rzucają chłód zamiast ciepła. To czas, gdy codzienne chwile nabierają innego, bolesnego wymiaru – nieoczekiwane konflikty, odizolowanie, choroba, która zdaje się rozrywać nie tylko ciało, ale i duszę. W tym chaosie, gdzie każda scena wydaje się niezrozumiała i absurdalna, pojawia się niewidzialna nić prowadząca do czegoś więcej. Człowiek wchodzi na ścieżkę, która wiedzie go przez leśne ostępy – samotne spacery pośród drzew stają się rozmową z ciszą, odpoczynek nad rzeką przynosi ukojenie, a każdy kamień na drodze staje się znakiem, że ból nie jest bezcelowy. W tych chwilach, choć początkowo pełnych samotności i zwątpienia, zaczyna się odsłaniać głęboka prawda: życie nie jest przypadkowym zbiorem zdarzeń, lecz misterną układanką, w której każda trudność prowadzi do przebudzenia. To właśnie wtedy, w milczeniu natury, człowiek odnajduje odpowiedzi, których szukał całe życie. Dostrzega, że upadek był tylko początkiem lotu w nowe przestrzenie – przestrzenie pełne miłości, zrozumienia i akceptacji. Wszystko, co wydawało się nie do zniesienia, zyskuje sens, a serce zaczyna bić w rytmie harmonii ze światem. Bo przebudzenie nie przychodzi w ciszy wygodnego życia, ale w huku burzy, która oczyszcza wszystko, co nie było prawdziwe. I choć na początku wydaje się, że tracimy wszystko, w rzeczywistości zyskujemy to, co najważniejsze – siebie.  
    • @Leszczym - @Poezja to życie - dzięki - 
    • Nie było choćby krótkiej chwili, żeby w jakimś zakątku naszej wspaniałej ziemskiej cywilizacji, ludzie nie zabijali się na różne ciekawe sposoby.
    • Może to i niepobożne życzenia...
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...