Podróż...

[Tomasz roman]

Podróż...


wedle, słońce i gwiazdy
ku górskiemu zboczu
poddążają dla prawdy
a cień za nimi - po boku


idą - stopa w stopę, rytm
jakk lekki powiew tęczy
idą - słońce wiedzie prym
po obu stronach - cień - stęczy...


więzy spotkane, jakby nietęsknoty
powiązane w sznur z ojcem sądu
przez pola, pastwiska,bór spotkany
przez odwyk nadzieji, trafiają w czwar błędu...


i stoją gwiazdy, jak stada bydląt
i słońce nad nimi wschodzi łaskotką
stojąc tak, wypierają się nietęsknocie," my nie stąd!"
my towarzysze nietęsknych, z mową słodką...

i nadzieja w ruch poszła, jakby lubsza
bo dalej ruszyły, na kole błękitów
taki morał z tej podróży - z mitów -
o tęsknocie, że w przestrzeniach jest jak znawca...

[Tomasz roman]

Brak weny(ta pora)

[Krzysztof Adam Meler]

Aj tam... Lubię twój styl. Niby weny brak, a nadal poziom pisania ponadprzeciętny.
Pozdrawiam.
PS Niejak Dr Oyey nieźle zgnoił ten twój wiersz w kilku wersjach. Nie liczy się z nikim, a chyba w ogóle nie tworzy klimatu. Ma inny patent. Hmm...

[Anna Jędrzejewska]

Troszkę zapachniało stylizacją góralską, ale daje to ciekawy efekt. Co do Dr Oyey to czytałam co napisał, i myślę że przeważa w jego tzw. interpretacjach chęć zmieszana kogoś z błotem. raczej mało w nich typowej interpretacji. On po prostu chyba tak lubi więc głowa do góry