Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

ale ty zawsze będziesz miał tysiące odpowiedzi na jedno zdanie i wg Ciebie na tym polega wiedza? phi

Opublikowano

Kamilo, nie unoś się, wyluzuj, hmm?

"W warstwie emocjonalnie bardzo słabo. Odbieram to jakby autor po prostu chciał koniecznie napisać wiersz- mnie to przeszkadza. To są wiersze, które nie „oddają” emocji, ale tak jakby próbowały je dopiero tworzyć - sztucznosć. A w dobrym pisaniu, rzecz polega na tym wg mnie, że emocje się porządkuje i nadaje im strukturę wiersza, nie odwrotnie, że się je dopiero chce stworzyć.."

- na podstawie tego fragmentu uznałem co uznałem - i sadzę, że miałem ku temu powody /i mam nadal/
tak czy owak - nie rób afery, bo dopiero się pensjonarsko robi :)

jeżeli Cię uraziłem - przepraszam
zapomnijmy o całej sprawie
o ile jesteś w stanie wyrzucić z pamięci
ten tragiczny incydent

Opublikowano

To są wiersze, które nie p„oddają” emocji, ale tak jakby próbowały je dopiero tworzyć - sztucznosć. A w dobrym pisaniu, rzecz polega na tym wg mnie, że emocje się porządkuje i nadaje im strukturę wiersza, nie odwrotnie, że się je dopiero chce stworzyć.."

"oddają"- jest w cudzyslowiu, nie jestem w stanie tego klarowniej zapisac, bo
to jest 'cos'. I nie widzę w tym fragmencie, zebym wogóle poruszała sprawę-> treści (!)
nigdy nie wtrącam sie do treści, taka mam zasadę.

ja się nie unoszę, phi;p
Ok. Pozdrawiam.

Opublikowano

nie chciałbym ingerować w Twoje założenia metodologiczne dotyczące interpretacji wierszy, ale zasada dotycząca tego, że nigdy nie odnosisz się do wierszy oceniając jedynie samą formę jest kretyńska, sorry :]

Ok. Pozdrawiam też

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


nie ingeruję / nie wtrącam się w treść, to chyba róznica?

czy jeszcze jakieś kretyństwo zauważasz? nie poruszylam tu sprawy interpretcji, macie ciekawe załozenia metodologiczne dyskusji, nigdy nie odnosic sie do tego co jest napisane, tylko radośnie tworzyć- ach! ta radosna twóczosć!


i wlaśnie nie ingeruje w tresc,co najwyżej interpretuje.
nie wartościuję jej- czy jets godna wiersza, czy nie. nie obchodzi mnie to.
pzdr.
Opublikowano

prócz nie zgadzania się z formą, można by czasem z treścią się nie zgodzić

- ten tekst jest najlepszym przykładem Twoje jednostronnego podejścia /nie twerdzę, że jest ono na porządku dziennym - musiałbym poczytać więcej Twoich komentarzy/

pzd.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


a naczym ta jednostronność polega? po co mam interpretowac, co jest napisane takimi slowami, ktore mnie odrzucaja?
tresc mnie interesuje jesli jest forma, jaka akceptuje.
I wcale nie twierdzę, ze istnieje dualizm miedzy forma, a trescia.. oj nie.
wiesz co? daruj sobie.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


a naczym ta jednostronność polega? po co mam interpretowac, co jest napisane takimi slowami, ktore mnie odrzucaja?
tresc mnie interesuje jesli jest forma, jaka akceptuje.
I wcale nie twierdzę, ze istnieje dualizm miedzy forma, a trescia.. oj nie.
wiesz co? daruj sobie.

proszę uprzejmie
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


a naczym ta jednostronność polega? po co mam interpretowac, co jest napisane takimi slowami, ktore mnie odrzucaja?
tresc mnie interesuje jesli jest forma, jaka akceptuje.
I wcale nie twierdzę, ze istnieje dualizm miedzy forma, a trescia.. oj nie.
wiesz co? daruj sobie.

proszę uprzejmie
mów do mnie skarbie, jak do przygłupa
Opublikowano

a jesli masz swoją teorię "poezji" to sie z nią podziel;
bo ja nie mam; ona cały czas sie kształtuje.; to jest bardziej skomplikowane niż myslisz;
ale mam pewne wymagania- bardzo własne, bardzo subiektywne;
pzdr

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Mnie proszę nie liczyć. Policzcie sobie nawet psa, kota czy świnkę morską. Ale beze mnie… Że co? Że co się ma wydarzyć? Nie. Nie wydarzy się nic ciekawego tak jak i nie wydarzy się nic na płaskiej i ciągłej linii kardiomonitora podłączonego do sztywnego już nieboszczyka.   I po co ten udawany szloch? Przecież to tylko kawał zimnego mięsa. Za życia kpiarsko-knajpiane docinki, głupoty, a teraz, co? Było minęło. Jedynie, co należy zrobić, to wyłączyć ten nieustanny piskliwy w uszach szum. Ten szum wtłaczanego przez respirator powietrza. Po co płacić wysoki rachunek za prąd? Wyłączyć i już. A jak wyłączyć? Po prostu… Jednym strzałem w skroń.   Dymiący jeszcze rewolwer potoczy się w kąt, gdzieś pod szafę czy regał z książkami. I tyle. Więcej nic… Zabójstwo? Jakie tam zabójstwo. Raczej samobójstwo. Nieistotne z punktu widzenia rozradowanych gówniano-parcianą zabawą mas. Szukać nikt nie będzie. W TV pokazują najnowszy seans telewizji intymnej, najnowszy pokaz mody. Na wybiegu maszerują wieszaki, szczudła i stojaki na kroplówki… Nienaganną aż do wyrzygania rodzinkę upakowaną w najnowszym modelu Infiniti, aby tylko się pokazać: patrzcie na nas! Czy w innym zmotoryzowanym kuble na śmieci. Jadą, diabli wiedzą, gdzie. Może mąż do kochanki a żona do kochanka... I te ich uśmieszki fałszywe, że niby nic. I wszystko jak należy. Jak w podręczniku dla zdewociałych kucht. I leżących na plaży kochanków. Jak Lancaster i Kerr z filmu „Stąd do wieczności”? A gdzie tam. Zwykły ordynarny seks muskularnego kretyna i plastikowej kretynki. I nie ważne, że to plaża Eniwetok. Z zastygłymi śladami nuklearnych testów sprzed lat. Z zasklepionymi otworami w ziemi… Kto o tym teraz pamięta… Jedynie czarno białe stronice starych gazet. Informujące o najnowszych zdobyczach nauki. O nowej bombie kobaltowej hamującej nieskończony rozrost… Kto to pamięta… Spogląda na mnie z wielkiego plakatu uśmiechnięty Ray Charles w czarnych okularach i zębach białych jak śnieg...   A więc mnie już nie liczcie. Idźcie beze mnie. Dokąd.? A dokąd chcecie. Na kolejne pokazy niezrównanych lingwistów i speców od socjologicznych wynurzeń. Na bazgranie kredą po tablicy matematyczno-fizycznych esów-floresów, egipskich hieroglifów dowodzących nowej teorii Wielkiego Wybuchu, którego, jak się okazuje, wcale nie było. A skąd ta śmiała teza? Ano stąd. Kilka dni temu jakiś baran ględził na cały autobus, że był w filharmonii na koncercie z utworami Johanna Straussa. (syna). Ględził do telefonu. A z telefonu odpowiadał mu na głośnomówiącym niejaki Mariusz. I wiedzieliśmy, że dzwonił ktoś do niego z Austrii. I że mówi trochę po niemiecku. I że… - jest bardzo mądry…   Ja wysiadam. Nie. Ja nawet nie wsiadłem do tego statku do gwiazd. Wsiadajcie. Prędzej! Bo już odpala silniki! Ja zostaję na tym padole. Tu mi dobrze. Adieu! Poprzytulam się do tego marynarza z etykiety Tom of Finland. Spogląda na mnie zalotnie, a ja na niego. Pocałuj, kochany. No, pocałuj… Chcesz? No, proszę, weź… - na pamiątkę. Poczuj ten niebiański smak… Inni zdążyli się już przepoczwarzyć w cudowne motyle albo zrzucić z siebie kolejną pajęczą wylinkę. I dalej być… W przytuleniu, w świecidełkach, w gorących uściskach aksamitnego tańca bardzo wielu drżących odnóży… Mnie proszę nie liczyć. Rzekłem.   Przechadzam się po korytarzach pustego domu. Jak ten zdziwaczały książę. Ten dziwoląg w jedwabnych pantalonach, który po wielu latach oczekiwania zszedł niebacznie z zakurzonej półki w lombardzie. Przechadzam się po pokojach pełnych płonących świec. To jest cudowne. To jest niemalże boskie. Aż kapią łzy z oczu okrytych kurzem, pyłem skrą…   Jesteś? Nie. I tam nie. Bo nie. Dobra. Dosyć już tych wygłupów. Nie, to nie. Widzisz? Właśnie dotarłem do mety swojego własnego nieistnienia, w którym moje słowa tak zabawnie brzęczą i stukoczą w otchłani nocy, w tym ogromnie pustym domu. Jak klocki układane przez niedorozwinięte dziecko. Co ono układa? Jakąś wieżę, most, mur… W płomieniach świec migoczące na ścianach cienie. Rozedrgane palce… Za oknem jedynie deszcz…   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-11-03)    
    • @m1234wiedzialem, że nie zrozumiesz, szkoda mojego czasu. Dziękuję za niezrozumienie i pozdrawiam fana.   PS Żarcik etymologiczny od AI       Etymologia słowa "fun" nie jest w pełni jasna, ale prawdopodobnie wywodzi się ze średnioangielskiego, gdzie mogło oznaczać "oszukiwanie" lub "żart" (od XVI wieku). Z czasem znaczenie ewoluowało w kierunku "przyjemności" i "rozrywki", które są obecnie głównymi znaczeniami tego słowa.  Początkowe znaczenie: W XVI wieku angielskie słowo "fun" oznaczało "oszukiwanie" lub "żart". Ewolucja znaczenia: W XVIII wieku jego znaczenie ewoluowało w kierunku "przyjemności" i "rozrywki". Inne teorie: Istnieją spekulacje, że słowo "fun" mogło pochodzić od średnioangielskich słów "fonne" (głupiec) i "fonnen" (jeden oszukuje drugiego). 
    • Po drugiej stronie Cienie upadają    Tak jak my  I nasze łzy    Bo w oceanie nieskończoności  Wciąż topimy się    A potem wracamy  Bez śladu obrażeń    I patrzymy w niebo  Wszyscy pochodzimy z gwiazd 
    • na listopad nie liczę a chciałbym się przeliczyć tym razem
    • Dziś dzień Wszystkich Świętych: Na płótnach ponurych I tych uśmiechniętych, Ale wspomnij zmarłych, Nie tych, co tu karły, – Co drzwi nieb otwarli! Choć w spisach nie ma, Bo jakieś problema... – Na dziś modlitw temat!?   Ilustrował „Grok” (pod moje dyktando) „Nierozpoznany święty”.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...