Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

kto nie lubi koryta
to nawet wygodne
kurczowo trzymać się dna
można latami
ale nie wiecznie

nie lubicie ograniczeń a
ujmujecie mi wolności
sypiecie wały i groble
ubijacie mocno
przepędzając pracowite krety
spod korony
grozicie
grodzicie
faszyną palisadą żelazem i betonem
każecie płoszyć klenie i grzecznie dygać
najlepiej do stanów ostrzegawczych

wolność nie jest przydana
tylko ludziom i ptakom
stwórca udostępnia ją również mikrobom
płomieniom i nam – córkom Posejdona

i po stu latach
upomnę się o swoje

możecie
wiecie co możecie
ostrzec gdy nadchodzę
ogłosić stan klęski pospolite ruszenie na wały
wyprowadzić całe wojsko a nawet kryminalistów
do sypania w worki (w pory robić będą wszyscy)
możecie wpłynąć nieznacznie
na kolejność w jakiej gdzie mam wpłynąć
na rynek czy do ZOO
możecie przetestować kadry i służby
wykończyć wielu wójtów
burmistrzów i wojewodę
nawet nowego premiera

możecie kląć długo i zajebiście
kurwować aż ochrypniecie
a i tak nie znacie dnia
nawet roku kiedy zawitam ponownie
upomnę się o poldery i starorzecza
będę się znów rozpływać
piastowską pradoliną i w ustach

złotoustych korespondentów


Tarnów, 11 listopada 2005 roku.

Opublikowano

Zadowolony jestem z reakcji czytelników i krytyków zarazem. Pomijając "ojeja", który chyba nie jest w stanie pojąć powagi zagrożenia (odsyłam do lektury książki J. Kolasińskiego), każdy znalazł w tym wierszu coś w dla siebie. Sylwestrowi dziękuję szczególnie.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Migrena Ten wiersz to nastrojowy, liryczny poemat o miłości i transcendencji codzienności, napisany językiem miękkim, melodyjnym, pełnym światła i symboli natury. To wielka poezja kontemplacji, która  niesie spokój, dojrzałość i światło. Są  to w poezji współczesnej rzadkie wartości, a bardzo potrzebne w epoce rozdarcia i samych niewiadomych wyłaniających się zewsząd. To tekst z rodzaju tych, które łączą romantyczną wrażliwość z nowoczesną duchowością, czerpiąc z mistyki przyrody i z idei przenikania się bytu, pamięci i emocji. Jeszcze raz podkreślę- wielka poezja. 
    • Idę - a liście grają we mnie, jakby świat oddychał moim krokiem. Nie w powietrzu, nie na ziemi, lecz w tej cichej przestrzeni między myślą a wspomnieniem, gdzie rodzi się dotyk, zanim stanie się dłonią. Dziś świat patrzy półprzymkniętym okiem Boga, patrzy przez korony drzew jak przez mleczną błonę snu, a wiatr, ten stary włóczęga, maluje mi w duszy pejzaże, których nie znam, a które zawsze znałem. Widziałem Cię, nim Cię spotkałem - w odbiciu wody, w oddechu chwili, która jeszcze nie nadeszła. Twoje oczy - dwa pryzmaty, przez które świat po raz pierwszy poznaje szczęście. Idziemy - a czas nie ma odwagi nas dogonić. Wszystko w nas jest początkiem: szeptem, który dopiero chce być słowem, uśmiechem, który staje się światłem. W tym parku, który jest dziś oceanem myśli, trawy – żywym atramentem wspomnień, piszącym na falach cienia, ja staję się łódką niesioną przez prąd Twojego spojrzenia. Miłość nie trwa – ona oddycha, jak ziemia po deszczu, jak niebo po burzy, jak my po każdym spojrzeniu, które rozcina rzeczywistość i zszywa ją cichym, jesteś.  
    • @KwiatuszekDziękuję Ci bardzo Kwiatuszku. Przyznaję się, że tekst powstał po piwie, to taka iskra natchnienia. Obecnie jednak odchodzę od alkoholu i próbuję się odblokować na trzeźwo. Nie jest łatwo, dużo pracy przede mną, ale tym razem zaglądam w przyszłość z ciekawością.  Bardzo Ci dziękuję i pozdrawiam serdecznie. 
    • @Annna2 dzięki za piękny komentarz.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...