Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rzeka


Rekomendowane odpowiedzi

schowałam Cię całą w rzecznych metaforach
(dla Joanny)


nie stoi w miejscu i tak jest dobrze
musi płynąć bo inaczej zzielenieje
zachwyca głębią zmysłowym wirowaniem
nie mając przyzwolenia jednak dotyka

ostrym krawędziom dodaje łagodności
omija przeszkody przepływając szczelinami
znajduje ujście pod dnem by wypłynąć
w najmniej spodziewanym momencie

można przysiąść na brzegu i patrzeć jak istnieje
można też pozwolić na uniesienie
i płynąć niczym wystrugana z kory łódka
którą zgubi przy najbliższym zakolu

rzeki się nie zatrzyma a nawet jak się uda
prędzej czy później spłynie wodospadem
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

rzeka to czas, czas to rzeka - tak mi się skojarzyło
"nie stoi w miejscu i tak jest dobrze"
"dotyka nie tylko tego na co ma przyzwolenie"
"ostrym głazom dodaje łagodności"
"znajduje ujście przed dnem by wypłynąć"
"prędzej czy później spłynie wodospadem"
Pięknie powiedziane
Pozdrawiam i chciałoby się rzec:
wykorzystujmy dobrze czas nam dany

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

"Bo czas jak rzeka płynie"....rzeka zawsze zadziwiała poetów. Jej zadziwiająca szybkość i ogromna siła,ukazująca się czasem raz na tysiąc lat (Wrocław 1997), zawsze będzie inspirowała poetów. Nic więc dziwnego, że i ciebie ...."wciągneła". Bardzo "romantycznie' opisałaś tę rzeczkę. Czy to może Widawa ? Przyjrzę się jutro z bliska, czy się wszystko zgadza. Pozdrawiam.::)) p.s. To chyba Ślęza !

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Beenie, czytam, czytam i czuję lekki niedosyt... nie potrafię tego sprecyzować, jakbym oczekiwała rymów w tym wierszu. Nie chcę przez to powiedzieć, że wiersz jest be, są fragmenty naprawdę miłe dla ucha... ogólnie jednak, odbiór mieszany.
W miejsce słów... "a nawet jak się uda"... dałabym... to się nie uda.
Serdecznie pozdrawiam, życząc miłego sobotnio niedzielnego wypoczynku... :)
PS Wnoszę poprawkę, zagrały mi już słowa.... " a nawet jak się uda"

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

urokliwa ta Twoja rzeka
chociaż troszeczkę przegadana
pewno zakończy żywot w morzu
w zakolu zginie łódź wystrugana

jak zawsze Ty masz wolny wybór
możesz pozwolić się jej unieść
albo przeczekać gdzieś na brzegu
i tak kończymy zawsze w trumnie

ps. ostatnio modna kremacja
:))

pozdrawiam serdecznie Jacek

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Beenie
znam Twoje inne wiersze, dlatego mi tu coś nie tak.

Myślę, że temat rzeka nie należy do łatwych
Moja młodość płynęła bardzo blisko rzeki Brdy
ale odważyłem się tylko jeden wers jej poświęcić
w moim jednym wierszu:
Brda co moczarkę czesze w jedną stronę

Twój pierwszy wers dla mnie najmniej ciekawy
nie stoi w miejscu i tak jest dobrze

Pozdrawiam:)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Anna Siedem
Aniu, każde skojarzenie jest dobre, to o którym napisałaś, również - już kiedyś, w znanej piosence Cz.Niemena, czas płynął jak rzeka.
Miło, że zajrzałaś. Pozdrawiam

John Maria S.
O tak, pamiętam i ja, te nie dające się okiełznać wrocławskie rzeki z 1997. Najbardziej rozrabiały oczywiście te małe paskudy.
Masz rację, wciągnęła mnie rzeka, bo to taka bestia, która przybiera różne twarze i kryje się nie tylko w korycie. Pozdrawiam :)))

Kaja-Maja28
Kaju-Maju, i twoja interpretacja jest trafiona, choć … czy tylko kobieta?
Miło mi, pozdrawiam również.

HAYQ
Nie ma nadziei na stałość, jak napisałeś, miły Gościu, a może to i dobrze – ciągle coś się dzieje i ludzie mają o czym pisać ;) Pozdrawiam i ja :)

Nata Kruk
Też lubię rymy, ale nie zawsze rodzą się w mojej głowie. Może jeszcze kiedyś … więc nie mówię „to się nie uda”. Na razie kryzys :(
Cieszy, jak ktoś podaruje odrobinę swojego czasu i coś skrobnie. Dziękuję Natko.
Życzę również miłego relaksowania i pozdrawiam

Dzie wuszka
Wiem, że Twoje wymagania często przerastają moje możliwości, ale jak w komentarzu nie widzę zwrotów typu: ’dmuchnij mu jeszcze w piórka’, ‘wymaga trzepania’, ‘ja bym się mu jeszcze przyjrzała’, a zamiast tego miga mi jakaś zielona lampka, to znaczy że nie jest tak najgorzej.
No dobra, przyjrzę mu się jeszcze i trzepnę trochę :p

Żak Stanisława
Cieszy mnie Twój komentarz, dziękuję.
odcmok

Piotr Jasiński
Wiem, Piotrze, można by różnie pokombinować jeszcze z końcówką, ale zostanie tak jak jest.

Jacek Suchowicz
Ja przegadałam rzekę, a ty Jacku, w swoim komentarzu, zapędziłeś się za daleko w przyszłość, w smutną przyszłość. Co ty mi tu o trumnach, kremacjach?
A kysz!!! Abra Kadara!!! ;)))

Oskar Dziki
Ale mi dowaliłeś – jedna wielka zje (c)hanka. Naprawdę same truizmy i nieoryginalne spostrzeżenia? Wiesz co Oskar? Jak tak popatrzyłam z Twojego punktu widzenia, mimo iż mój zamysł był inny, to może i masz rację. Nie będę polemizować, to przecież tylko Twoje patrzenie i moja amatorszczyzna, nawet nie kolorowanka, bo nie użyłam ani jednego koloru – ot taka bezbarwna szybka. Bywa. :(

Egzegeta
W zasadzie rzeka jest tylko w tytule, a tak naprawdę wiersz nie o niej rozprawia. Przedpołudniowym czytelnikom udało się spojrzeć na to bardziej z mojego punktu widzenia, wieczorni potraktowali sprawę dosłownie. Można było zrobić to lepiej, nie będę się upierała, że jest to szczyt moich możliwości, to zaledwie minimum na jakie mnie w tej chwili stać. Ale może będzie lepiej. Pożyjemy, zobaczymy. Pozdrawiam Szuwarku


i jeszcze ogólne podziękowanie za komentatorską wizytę, i pozdrowienia, i buziaki :)))
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



To bardzo ciekawe, mamy więc wiersz o rzece, który wcale nie jest o rzece, a te wszystkie aluzje do rzeki są dla zmyłki. Czyli co? Trzeba się domyślić, co autorka chciała powiedzieć? W sumie to, mogę, ale tak mi się coś zdaje, że rzeka jako/symbol/metafora to już motyw wyeksploatowany do granic - od Talesa do Coleridge'a - poźniej było już tylko odgrzewanie kotletów. Ten wiersz też taki jest, niby refleksynjy, niby nawet sonetopodobny (chociaż może to przypadek), ale tak naprawdę nie ma tu nic na co nie wpadłby każdy z nas siedząc nad rzeką. Materializacja wtórności na papierze - może i łądnie napisana (albo i nie; kwestia gustu), ale te wszystkie głebie, brzegi i łódki z kory to już było i szczerze mówiąc, jak dla mnie to średnio poetyckie jest.
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



To bardzo ciekawe, mamy więc wiersz o rzece, który wcale nie jest o rzece, a te wszystkie aluzje do rzeki są dla zmyłki. Czyli co? Trzeba się domyślić, co autorka chciała powiedzieć? W sumie to, mogę, ale tak mi się coś zdaje, że rzeka jako/symbol/metafora to już motyw wyeksploatowany do granic - od Talesa do Coleridge'a - poźniej było już tylko odgrzewanie kotletów. Ten wiersz też taki jest, niby refleksynjy, niby nawet sonetopodobny (chociaż może to przypadek), ale tak naprawdę nie ma tu nic na co nie wpadłby każdy z nas siedząc nad rzeką. Materializacja wtórności na papierze - może i łądnie napisana (albo i nie; kwestia gustu), ale te wszystkie głebie, brzegi i łódki z kory to już było i szczerze mówiąc, jak dla mnie to średnio poetyckie jest.
Jasiu, nie ma nad czym rozprawiać. Nie ważne co autorka chciała pokazać, ważne co Ty zobaczyłeś. Jeżeli nic, znaczy wiersz nie dla Ciebie. Średniopetyckie, powiadasz, to i tak dużo w Twojej ocenie, bo i ze mnie żaden poeta, ja tutaj terminuję, podpatruję mistrzów, którzy też nie zawsze są na topie. Wszystko co powstaje to wtórności: słowa, zjawiska, emocje, które istnieją od zawsze, tylko że raz nam się uda lepiej, innym razem gorzej te wtórności pokazać. Będę podglądała Twój warsztat :)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Beniulka
Jasiu niby zły - bo wcale taki nie jest :) - pisze, że temat rzeka wyeksploatowany, bo już od Talesa. No to kurcze w takim razie nie tylko o rzece, ale i o miłości nie powinniśmy pisać, bo co jak co ale temat miłości to już przenicowany i przemielony na miał. A jednak wciąż powstają nowe i jakie piękne / vide moje :))))))))))) / Nie, nie - ja tylko tak:)
Ja Ci napisałem, że "rzeka" tematem trudnym - a to już inaczej brzmi, bo trza sporej fantazji poetyckiej, by zabrzmiał oryginalnie:)

Beenie
jeszcze raz przeczytałem ten wiersz.
I spróbowałem czytać go jako rzecz nie o rzece.
Myślę, że gdyby go bardziej zmetaforyzować i trochę "odrzecznić"
to wtedy byłby zdecydowanie lepszy.

Np. wers: - "ostrym głazom dodaje łagodności "
a po co te głazy, które rzeczywiście leżą w każdej rzece?
a może - "wszelkim krawędziom dodaje łagodności" - i już odchodzimy od rzeki,
choć właśnie rzeka niweluje wszelkie krawędzie. itd.
Pozdrawiam serdecznie

tu podpiszę się pełną nazwą, bo Ty mnie spospolitowałaś:))

Szuwarek Nadzwyczajny

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • W tym mieście o poranku. W słońcu, któregoś dnia zmierzchającego lata. W tym słońcu, które spadało z liści kroplami blasku. I w tym tchnieniu, co dosięgało mojej twarzy… Idę wciąż. Szedłem. I będąc w tym nieustannym dochodzeniu szedłem nadal tym chodnikiem, ścieżką. Drogą… Czy szłaś ze mną? Szłaś cicho obok. Skryta w cieniu kasztanu. I szliśmy tak we dwoje. Ja tu ze sobą. Ty w oddaleniu. Parę kroków za mną. W innym czasie. W niedowidzeniu. Pomiędzy czymś a czymś. Pomiędzy. Wśród. Albo nigdzie. A więc szliśmy razem. Osobno. I wcale. Idąc, wciąż myślałem o tobie, zatrzymując się co chwila, abyś nadgoniła kroku w przezroczystych bramach z powietrza. Tak jakoś było mi ciężko ale mimo to pięknie pod tym błękitnym kloszem ogromnego nieba. W tym oceanie bez najmniejszej obłocznej skazy. W tym wszechświecie naszej egzystencji.   Powiedz mi… -- milczysz. A więc znowu milczysz. Wciąż milczysz. I to milczenie twoje. To milczenie w szeleście wiatru. W kakofonii czyichś obcych głosów i szeptów. W rozgwarze ulicznego zgiełku. Idę wciąż. Chodnikiem. Ścieżką. Drogą… W oślepiającej bieli kamienic, szklanych wieżowców. W jakiejś bioluminescencji spadającej z wysoka. A więc idę. Szedłem. I w tym podążaniu trzymałem twoją rękę, kiedy ty szłaś obok powietrzem i ciszą. Przejście dla pieszych. Białe pasy zebry. Stoimy, stojąc. I stoimy raz jeszcze. Za następnym razem. I jeszcze… Tym razem za kolejną. Za siódmą przeszkodą. Za jakąś kładką dla pieszych. Za ogrodzeniową siatką… Za nią róg kamienicy. Za drzewem. Za tym krzewem o zapachu jaśminu. Jakaś kobieta idąca z psem, ciągnąca go na smyczy jak upartego, spojrzała na mnie, albo na ciebie, ale tak jakby spoglądała przez nas, przeze mnie. Zapatrzona w dal czytała reklamowy baner na wielkiej ścianie z płótna i plastiku. Szeleścił na wietrze. Kolebał się i łopotał z filmowym bohaterem celującym palcem w niebo. Dzisiaj jest wiatr. Dzisiaj był wiatr. Szedłem. Szliśmy, aby dosięgnąć stopią piasku po jego drugiej, nieosiągalnej stronie. Trzymałem twoją rękę, kiedy szłaś obok, idąc jakby we śnie. I szliśmy razem. We dwoje. I jeszcze. I wciąż jeszcze. Myślałem o tobie, myśląc jak teraz o wieczorze, kiedy siedząc przy stole piszę. I czytam. I piszę, wychylając co chwila kolejną butelkę czegoś, co otumania zmysły. Albo nadaje ostrości jak brzytwa. Coś mi spadło ze stołu z trzaskiem rozbijanego szkła. Trąciłem niechcący ręką w przypływie impulsu rozrzewnienia. Który to już raz tak siedzę i piszę o tobie? Kiedy tylko i wyłącznie o tobie myślę? Siedzę w jakiejś mansardzie. W jamie z cegły i kamienia. W ciszy wspomnień. W dźwiękowych plamach ambientu, podczas gdy wirują wokół i mżą drobinki kurzu. Jestem tutaj. I jestem. I czekam w tym czekaniu na Godota. Albert Camus obraził się na mnie. Przekręca się w grobie. Albo patrzy się na mnie z politowaniem, stojąc przy oknie i popalając przy tym papierosa w jakiejś takiej nonszalanckiej postawie. Nie wiem. Może źle widzę. Może niedowidzę. Ale tak jak stoi rozpływa się cośkolwiek w purpurowym obłoczku. Znika w piskliwym szumie gorączki.   Wracam na swoją drogę. Przelewam na papier. Albo bardziej na twardy dysk komputera. Nie ważne. Jakie to ma znaczenie. Zapisuję co mi przynosi chwila. Zanurzam się w strumieniu świadomości, który szumi i szemrze kropliście jak rozpędzony górski potok. Wydaje mi się, że wśród wiwatów staję. Wśród darów i salw. Od kogo? Nie. Ty tylko imaginacja. Urojenia. Mistyfikacja obłąkanego umysłu. Być może ktoś napisze mi na grobowej płycie epitafium: „ Tu leży ten, co utonął w potoku słów”. Do kogo ja to mówię? Piszę? Do nikogo. Idzie to jak wiatr, gdzieś, hen, daleko. Zamknięte w zakorkowanej butelce. Rzuconej w odmęt rozfalowanego morza. Płynie. I będzie płynąć ku brzegom wyśnionym.   A więc idę. Szedłem chodnikiem. Ulicą miasta, które tonęło w słońcu i w deszczu maleńkich żółtych kwiatków. Szedłem w urojonej ekscytacji. W jakiejś reminiscencji i we wszechobecnej nieobecności. Bez ciebie. Mimo że trzymając twoją dłoń, trzymałem ją jeszcze, choć bardziej w wyśnionej scenerii krajobrazu. I trzymałem ją mocno, aż do zbielenia kostek. Zaciskałem ją, zamykając jedynie próżnię. Jakieś to wszystko poplątane. I było. I jeszcze. W rozchwianej teraźniejszości zgubiłem dawną ciebie. Przepadłaś, gdzieś w pomroce dziejów. Mimo że idę w słońcu takim jaskrawym. W szmerze samochodów. Klaksonów. Ulicznego gwaru. W zapachu miasta. W mieszaninie spalin i perfum. Przypiekanego tłuszczu… Wszystko to jakieś bezpostaciowe, amorficzne. Trudne. Jak w prozie Donata Kirsha. Szczególnie w jego debiutanckich Liściach Croatoan. Które do tej pory drażnią i odpychają polemistów rzeczywistości.   A więc słońce. Wokół. I wszędzie. Jasne ściany ranią w odbiciach zmęczone źrenice. Uśpione. Zapiaszczone magmatyzmem zawoalowanego snu. Przechodnie. Jakieś cienie, nie-cienie. Okna. Szyby w przebłyskach migoczącej natury rzeczy. Elewacje w słońcu. Schody w półcieniu. Bramy wykute z żelaza. Mozaika wejść i wyjść. Skrzyżowania. Zakręty. Zakola. Puste place. Ogromne. Przeogromne. Parkingi. Nagrzane słońcem auta. Współczesne. Niewspółczesne. Odległe w czasie. Z grubymi, chromowanym wargami zderzaków. Pejzaż opuszczenia i samotności. Choć w słońcu. W tym jaskrawym słońcu… Bez ciebie…   (Włodzimierz Zastawniak, 2024-06-09)    
    • @Bożena De-Tre  bardzo miłe słowa. Dziękuje:)
    • Nie puszczałem liści z drzew same spadły pod ciężarem wieku I nie zmyśliłem słów z gąszczu rzęs choć bolało ich kapanie żyłem wbrew, tak jak miałem   Na przekór światu, aż sam stanie ością w zegarku z krzyków twych Przed lustrem w złotej ramce  gdzie milczenie mija w uśmiechu  w parze z kropli, wyrytym na zawsze...
    • Nie zbiera mi się już na refleksje Nie zbiera mi się na żadne żarty Czy tego chcę czy tego nie chcę Zarabiam drobne za sznyt kuglarski   I nie wiem co jeszcze przede mną Czy w piersi się kołacze serce Czy w nim pozostało coś naiwnego  Pytam choć nie chcę już wiedzieć     
    • @Tyrs Poezja na klawiaturze Chopina. Teraz co pozostało, to nauczyć się kochać  na nowo. Warto, żeby twórczość pomogła rozładować emocje.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Zwariowany Bukowski... dużo anegdot krąży na jego temat. Kiedyś pod wpływem alkoholu musiał przejść niezmierzoną ilość schodów, na których był mijany przez innych. Założył się kumplem na temat swojej sławy w dowód czego każdego mijającego, pytał, czy go rozpoznaje. Cały eksperyment zakończył się fiaskiem, za to pozostała jego poezja.:) Pozdrawiam serdecznie.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...