Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

zabłąkane endorfiny
dziwne zagubienie
rozdygotany puls

ciśnienie rano było w normie

chwileczkę

szepty flażoletów
glissando biegnące gdzieś
wysoko jak powój oplata
i wraca z powrotem

tak
to on
na pewno
alergen Satrianiego

na to nie ma lekarstwa


14.06.2007

Opublikowano

O tak, na tego typu alergeny nie znajdziesz odczulacza - kto raz zaraził się muzyką, już się z niej nie wyleczy. Muszę przyznać, że niektóre utwory Joe Satrianiego działają wyjątkowo uczulająco ;)))
Pozdrawiam serdecznie

Opublikowano

Stefan żąda słownika
myślę, że po komentarzach wiadomo o co idzie
- uczulenie na muzykę świetnego gitarzysty Joe Satrianiego
zwłaszcza w jego wykonaniu
flażolety - subtelne dźwięki wydobywane trącaniem strun są niesamowite.
Ale napiszcie co wyrzucić, bo to co jest, mi nie leży
powód? upały orzeźwiające
Dałem na warsztat z nadzieją na lepszą przyszłość ;)
Dziękuję Wam i pozdrawiam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Może tak? Przyznam się, że nie słyszałem muzyki Satrianiego, więc jakbym chciał posłuchać to którą płytę polecasz? Pozdrawiam

dzięki Tomaszu za Twoją wersję
odnośnie do muzyki, to jeśli nie jesteś miłośnikiem rocka,bluesa, to będziesz zawiedzion, bo zdecydowana większość jego twórczości raczej kręci się wokół tego rodzaju muzyki i to głównie instrumentalnej. I ja w tym też nie gustuję.
Z tym, że wszystko kręci się blisko wirtuozerii gitarowej.
Te utwory , które mnie ruszają to głównie kompozycje nastrojowe a wśród nich godne polecenia "tears in the rain", "Love thing",dość znany "Always with me", no i bomba dla mnie, którą dostałem kilka m-cy temu od pewnej przesympatycznej Pani - "A Love Eternal" - . Pytasz o płytę, tego Ci nie powiem, bo mnie interesują tylko wybrane utworki. Ten ostatni utworek jest na Super Colossal.
pozdrawiam
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Może tak? Przyznam się, że nie słyszałem muzyki Satrianiego, więc jakbym chciał posłuchać to którą płytę polecasz? Pozdrawiam

dzięki Tomaszu za Twoją wersję
odnośnie do muzyki, to jeśli nie jesteś miłośnikiem rocka,bluesa, to będziesz zawiedzion, bo zdecydowana większość jego twórczości raczej kręci się wokół tego rodzaju muzyki i to głównie instrumentalnej. I ja w tym też nie gustuję.
Z tym, że wszystko kręci się blisko wirtuozerii gitarowej.
Te utwory , które mnie ruszają to głównie kompozycje nastrojowe a wśród nich godne polecenia "tears in the rain", "Love thing",dość znany "Always with me", no i bomba dla mnie, którą dostałem kilka m-cy temu od pewnej przesympatycznej Pani - "A Love Eternal" - . Pytasz o płytę, tego Ci nie powiem, bo mnie interesują tylko wybrane utworki. Ten ostatni utworek jest na Super Colossal.
pozdrawiam
Akurat interesuję się rockiem, jazzem itd więc jestem przyzwyczajony do instrumentalnej muzyki. Nazwisko już dłuższy czas znam, ale nigdy nic nie słyszałem, do momentu, w którym Beenie M mi przesłała jeden utwór i okazała się jak najbardziej w porządku muzyka tego pana. Pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Choćby najwyższy sąd tu zadziałał  To familijną będzie tak sprawa Nazwisko nieznane ród rozwiedziony  A co ważniejszym jegomość to sprawia Data nieważna koledzy klapą  Małpą odchaczyć a na przybitkę uderzyć łapą   Wywód bez końca poprowadzony Rodowód zwodu już wywiedziony
    • @infelia dziękuję bardzo jestem marzycielem może ktoś kiedyś?
    • @infelia dziękuję bardzo za miłe słowa pozdrawiam serdecznie 
    • Przygniata mnie ten ciężar nocy. Siedzę przy stole w pustym pokoju. Wokół morze płonących świec. Poustawianych gdziekolwiek, wszędzie. Wiesz jak to wszystko płonie? Jak drży w dalekich echach chłodu, tworząc jakieś wymyślne konstelacje gwiazd?   Nie wiesz. Ponieważ nie wiesz. Nie ma cię tu. A może…   Nie. To plączą się jakieś majaki jak w gorączce, w potwornie zimnym dotyku muskają moje czoło, skronie, policzki, dłonie...   Osaczają mnie skrzydlate cienie szybujących ciem. Albo moli. Wzniecają skrzydłami kurz. Nie wiem. Szare to i ciche. I takie pluszowe mogło by być, gdyby było.   I w tym milczeniu śnię na jawie. I na jawie oswajam twoją nieobecność. Twój niebyt. Ten rozpad straszliwy…   Za oknami wiatr. Drzewa się chwieją. Gałęzie…. Liście szeleszczą tak lekko i lekko. Suche, szeleszczące liście topoli, dębu, kasztanu. I trawy.   Te trawy na polach łąk kwiecistych. I na tych obszarach nietkniętych ludzką stopą. Bo to jest lato, wiesz? Ale takie, co zwiastuje jedynie śmierć.   Idą jakieś dymy. Nad lasem. Chmury pełzną donikąd. I kiedy patrzę na to wszystko. I kiedy widzę…   Wiesz, jestem znowu kamieniem. Wygaszoną w sobie bryłą rozżarzonego niegdyś życia. Rozpadam się. Lecz teraz już nic. Takie wielkie nic chłodne jak zapomnienie. Już nic. Już nic mi nie trzeba, nawet twoich rąk i pocałunku na twarzy. Już nic.   Zaciskam mocno powieki.   Tu było coś kiedyś… Tak, pamiętam. Otwieram powoli. I widzę. Widzę znów.   Kryształowy wazon z nadkruszoną krawędzią. Lśni. Mieni się od wewnątrz tajemnym blaskiem. Pusty.   Na ścianach wisiały kiedyś uśmiechnięte twarze. Filmowe fotosy. Portrety. Pożółkłe.   Został ślad.   Leżą na podłodze. Zwinięte w rulony. Ze starości. Pogniecione. Podarte resztki. Nic…   Wpada przez te okna otwarte na oścież wiatr. I łka. I łasi się do mych stóp jak rozczulony pies. I ten wiatr roznieca gwiezdny pył, co się ziścił. Zawirował i pospadał zewsząd z drewnianych ram, karniszy, abażurów lamp...   I tak oto przelatują przez palce ziarenka czasu. Przelatują wirujące cząsteczki powietrza. Lecz nie można ich poczuć ani dotknąć, albowiem są niedotykalne i nie wchodzą w żadną interakcję.   Jesteś tu we mnie. I wszędzie. Jesteś… Mimo że cię nie ma….   Wiesz, tu kiedyś ktoś chodził po tych schodach korytarza. Ale to nie byłaś ty. Trzaskały drzwi. Było słychać kroki na dębowym parkiecie pokoi ułożonym w jodłę.   I unosił się nikły zapach woskowej pasty. Wtedy. I unosi się wciąż ta cała otchłań opuszczenia, która bezlitośnie trwa i otula ramionami sinej pustki.   I mówię:   „Chodź tutaj. Przysiądź się tobok. Przytul się, bo za dużo tej tkliwości we mnie. I niech to przytulenie będzie jakiekolwiek, nawet takie, którego nie sposób poczuć”.   Wiesz, mówię do ciebie jakoś tak, poruszając milczącymi ustami, które przerasta w swojej potędze szeleszczący wiatr.   Tren wiatr za oknami, którymi kiedyś wyjdę.   Ten wiatr…   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-12-10)    
    • Singli za dużo, to 1/3 ludności. Można się cieszy, że tyle jest wolnych. W każdym wieku ludziom kogoś brakuje.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...