Telefon ala Aragon

[Krzych Kowalski]

zadzwoniła pewna pani, wyglądająca zagadkowo z uwagi na jej niewidzenie,
będące przymiotem pewnych rozmów telefonicznych, odbywających się zawsze w
przestrzeni wsi, miast, przysiółków, co zawsze skrywają tajemnice, będące
urokiem tych starych dębów, stojących na rozstajach dróg, wiodących gdzieś
w daleką dal, kuszącą nas jasnością wschodzącego słońca, namalowanego dziecięcą
rączką na białej kartce, unoszonej wiatrem nad łąką, zieleniącą się latem bogactwem
traw, przyjaźnie sąsiadujących z gajem brzozowym, machających brzóz jakby
chciały też jakąś wiadomość przekazać...