Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

zbyt wielkie oczekiwania psują ocenę
grożąc rozbiciem struktur na drobne

lepiej wycofać się obejść naokoło
nawet nadkładając drogi
niż drążyć skałę
popękana może rozsypać się
tak myślę

credo nie zepsuć
ale i tak coś zostanie
może nie tylko jak matka dla głupich

W szalonym rytmie unosiło się i opadało*

Opublikowano

z zakończwenia wynika, że nawrt jak się zepsuje
to zostanie coś do naprawy, a jak się nie da naprawić
zostanie wspomnienie:) Tak odczytałam i dużo w tym
prawdy:))) Pozdrawiam serdecznie:))

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Wiersz mi się podoba, aie nie do końca zgadzam się z peelem:
- podmuch dobrego, często więcej zdziała
niż drążenie kolejnych warstw nieustępliwej skały
... bo czasem czekanie na erozję może zakończyć się niedoczekaniem.
Pozdrawiam
Opublikowano

z tym niedoczekaniem się na coś zgadzam się z HAQY, jak pl chce coś osiagnąć to musi działać, gdyż coś mu umknie, ale widzę tu pewne wahania tzn. że ryzyko nie jest w jego stylu, raczej " zasmakować i wspominać "

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Peel nie chce tylko smakować. Chciałby więcej tylko strach go powstrzymuje przed eskalacją,
która mogła by doprowadzić do niechcianych skutków. Jak widać w puencie, wierzy że będzie coś więcej niż tylko nadzieja. Myślę że jest dla niego jakaś szansa :)

Pozdrawiam
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



;))po maluchu, po maluchu i kropelka drąży skałę, a jeśli i to nie pomoże diamencik podrzucić lub (taniej) korundu do kropelki ukruszyć ;)))
Pozdrawiam.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



;))po maluchu, po maluchu i kropelka drąży skałę, a jeśli i to nie pomoże diamencik podrzucić lub (taniej) korundu do kropelki ukruszyć ;)))
Pozdrawiam.

Tym bardziej że po maluchu śmiałość wzrasta :))))))))
Opublikowano

pomyślałbym o tej 'dewizie'. mnie osobiście nie pasuje, ale to Twój
utwór :) poza tym... wiersz naprawdę bardzo mocno mnie poruszył,
to ze względu na podobne odczucia. dlaczego trzeba coś nadłamać,
żeby potem znowu sklejać(?), kiedy można przecież powstrzymać się
od niszczenia, tego co wymaga niezwykłej pielęgnacji. aż mi się oczy
zaszkliły. naprawdę :( dziękuję Piotrze za ten utwór. dla mnie świetny.

serdecznie pozdrawiam.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Mister, w domyśle (moim) jest kontynuacja. tylko nastroić się muszę.
Tu troszkę pesymistycznie choć z nadzieją ale tyle fajnych komentarzy dostałem
że wpadł mi do głowy pomysł drugiej części. tym razem całkowicie optymistycznej :))
A nad dewizą pogłówkuję. Tym bardziej że myślę o odchudzeniu środkowej strofy.
Dzięki serdeczne i pozdrawiam.

ps. A poza tym mi też pomógł :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Kiedy umrę, mnie nie chowajcie, tylko prochy me wiatrom oddajcie.  Miast ginąć w nieznanym rzędzie, niech burze poniosą je wszędzie, aż ślad mój waszym się stanie.   Bo kiedy umrę, ja być nie przestanę, tylko wspomnieniem waszym się stanę. Jednym miłym, kochanym, innym znów mniej zrozumianym, a jeszcze gdzie i mocno zgorzkniałym.   Więc zamiast chować, odpust mi dajcie: od nieczułości i bezzrozumienia, od win minionych, czasów straconych, co ich nie dałem, a tak pożądałem. Od bezsilnosci i niezaistnienia niech mnie umyją wiosenne deszcze. I światłograniem w strudze słońca niech się stanę, we wszystkich kolorach, losem rozdanych wzorach, gdzie bywać chciałem, odwagi nie miałem, osiądę teraz skroplonym kurzem. Smugą cienia wam zagram na murze. Ku zadziweniu i dla przebudzenia, dla nowej myśli wskrzeszenia śladem palca na szybie was wzruszę i odpocznę na chwilę waszym przebaczeniem zanim dalej w drogę wyruszę. I żył będę, bo muszę. Tylko odpust mi dajcie.
    • Najwolniej jak się da: pędem.  Przez życie idziemy razem: całkowicie sami.  Cofając się wstecz widzimy przyszłość:  pałęta się gdzieś ze wspomnieniami.  Tuż przy nas kroczy Bóg: widoczny w swej niewidzialnej odsłonie.  A człowiek? Dziś jakoś bardziej w siebie wierzy: w przyciasnej cierniowej koronie ...     
    • Każdy dzień dla mnie to jak łza nad pudełkiem wybrakowanych puzli. Zastanawiam się nad ludzkością, nad tym, z czego wynikła i czego jest rezultatem. Możliwe, że jednak pomyłki. No bo skąd się bierze ten samopowielający wzorzec, gdzie co -nty człowiek na ziemi jest "niedopasowany," " niekompatybilny," nie trafia "na swojego," odstaje od przyjętych norm i "nie ma dla niego miejsca"? Człowiek szuka i nie ma, nie może odnaleźć siebie w kilku miliardach innych poszukujących.  ... Czego? Chciałabym po prostu usiąść kiedyś w barze i zamówić lustro. I niech przysiądzie się do mnie ten, kto zamówił to samo ... (Z tego właśnie powodu z reguły omijam bary.) Wolę śnić o granatowych łabędziach - tylko dlatego, że nie wiem, w jakim kolorze jest antracyt Wolę cofać się do przodu - wiem, dokąd wracają błędy.  Wolę być otwarcie zamknięta - w końcu każdy może podejść i sam sobie otworzyć. Kiedy mijam ludzkość, nigdy się nie rozpoznajemy, nie witamy, nie pytamy o samopoczucie.  Kupiłam dziś belę jedwabiu i właśnie upycham ją do butonierki Boga, który jasno mówi, że "nie szata zdobi człowieka."  Odwracam się, by jeszcze raz na Niego spojrzeć.  Bardzo przystojny.  Podejrzanie ludzki! Kaszmir. Z metra.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Wochen Jesiennie i ten szelest litości niesłyszany odbija się echem.
    • Literatura to jedyna religia, której Dekalog przykazuje kłamstwo w dowolnych konfiguracjach i kontekstach.     
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...