Zgłoś

do drzwi umysłu wciąż pukają ci nieproszeni wręcz niechciani wszystkie słabości twoje znają i kuszą Cię między wierszami :))

@Jacek_Suchowicz Mnie, odbiorcy, wystarczy jeden wiersz Twój tygodniowo i jestem kontent :)) Rozwikłać się nie da, a wiem, bo i ja próbowałem, ba próbuję do teraz :))

me ulubione grają rymy gdzieś tam zbierane przy klasztorze bo w Nowy Rok nic uczynisz praca nad sobą w każdej porze :))  

my w otoczeniu płyt wiórowych, uwypuklający się na biało i czarno, rozrysowywani ogniem na półkolistym brzuchu olbrzymiej, drapieżnej ryby, nieco dzicy, wywilczeni (zapomniałem nazwiska autora sagi fantasy, z której mnie, na siłę i nieco boleśnie, wydarto), ale i pełni Teleranków, kreskówek o źle przetłumaczonych listach dialogowych. w zabawowo-martytologicznym nastroju obserwujemy, jak chemicznym światłem iskrzą się baretki na mundurze generała (nie sposób dociec, w jakim naprawdę są kolorze). znów ogłosił Stan Podwyższonego Ryzyka, zbliża się Szum, już nacieka na dwa sąsiednie kanały. aż drżą kosmate ostańce, jeden obleśnie owłosiony menhir na Discovery Chanel, aż przewrócił się parawan w Randce w ciemno, odciął głowę żałosnemu napaleńcowi i pozostałym fatygantom. zima, płatki ożywionego śniegu niemrawo przewalają się pomiędzy krwinkami. część nadziewa się na pseudo-azbestowe igiełki. lampy się palą, płoną ulotki w kozach i koksownikach. dzielimy się prądem, by  na trochę odpędzić, by obronić się. aby choć przez małe teraz nie dać się zakłóceniom.

fakt refleksyjny   tworzą obrazy moje wspomnienia  zwłaszcza po jasnej stronie oczu pomnę co było co czas pozmieniał i wiem że nie ma już powrotu :)