Zgłoś

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

No to jednak nie zapomnisz.   Wiersz nie ma zbyt wiele cech poetyckich - liryzmu, zabaw z językiem, metaforyki, oryginalności. To pisanie jeszcze w fazie raczkującej. Bez wątpienia, nieszczęśliwa miłość aż się prosi o przelanie na klawiaturę. Ale próba wypłakiwania się w rękaw czytelnikowi jest ryzykowna, bo to zazwyczaj egoista, który oczekuje od wiersza jakiegoś odkrywczego rezonansu z jego własnym wnętrzem.

ponura jesień zasypała park liśćmi mroczna noc zlała się z czarną suknią   nagle ciemność rozjaśniły bursztynowe zegary powieszone na drzewach niczym wisielcy serce biło jak szalone w lęku   ostre wskazówki zaczęły rozcinać skórę…     Zainspirowało mnie poniższe zdjęcie  

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Naram-sin Ojej to teoria tabelkowa ze świata medycznych. Jak jesteś energiczny i działasz to podpadasz im pod ADHD. Jeśli natomiast siedzisz sobie spokojnie to zaraz przypiszą natłok myśli. Generalnie pytanie brzmi czy jest u Ciebie ok. Dobre to pytanie. Ale w świecie dalekim od OK jakoś tak trudniej, aby w Twoim życiu było OK. A dodatkowo im jesteś starszy tym generalnie z różnych względów bywa nie ok. Chyba jednak dużo z nas obserwuje, że jakby nieco rozszalało się na morzu. Świat artystyczny ma też to do siebie, że rozdrapuje. I w pewien sposób jątrzysz swoją ranę. No chyba że w pisaniu bardzo daleko odejdziesz od siebie i będziesz mega się zasłaniał. I to mogłoby być całkiem dobre podejście. Ale jest pytanie, czy takie teksty są wartościowsze z punktu widzenia artystycznego? Mogą być, bo mogą, ale mogą też nie być. Mnie się wydaje, że pisać należałoby generalnie bliżej siebie. 

@Gerber cześć Gerber

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dziękuję bardzo 

@Domysły Monika bardzo dziękuję  Miło że moje wiersze czasami Kogoś zatrzymują  To bardzo miłe

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.