Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

negacja (znowu marnie z realizacją naszych planów)


Rekomendowane odpowiedzi

‘Każdy kocha tak, jak chce…’

Rysiek Riedel



zamiast zajrzeć do książek opcjonalnie przy piwie
znowu zaczęliśmy się nad sobą znęcać – na poważnie
takie pierdolenie nie ma sensu

rozumiem że nie tylko ty dewastujesz ten związek
(coraz bardziej brakuje mi nieświadomej afirmacji)
- przynajmniej powstrzymuję się od smęcenia
które i tak pozostawia tylko pożogę zamiast spokoju

chciałbym ci już nie dawać powodów do złości ale
ja też czasami nie potrafię reagować jak człowiek

*
szkoda że znowu tak marnie z realizacją naszych planów
- jakby nie było nie zostawię swojego źródła werwy

26 V 07r.
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

tym razem nie bardzo. jakoś dosłownie wszystko podane

zamiast zajrzeć do książek opcjonalnie przy piwie
znowu zaczęliśmy się nad sobą znęcać – na poważnie
takie pierdolenie nie ma sensu

rozumiem że nie tylko ty dewastujesz ten związek
(coraz bardziej brakuje mi tej nieświadomej afirmacji)-> tej, czyli której? może bez
- przynajmniej powstrzymuję się od smęcenia
które i tak pozostawia tylko pożogę zamiast spokoju->'pożoga'? gęsto tylko od słów

chciałbym ci już nie dawać powodów do złości ale
ja też czasami nie potrafię reagować jak człowiek->jak reagować? może bez 'nie'? to człowiek reaguje czasem emocjonalnie zamiast racjonalnie, czy raczej intynktownie

*
szkoda że znowu tak marnie z realizacją naszych planów
- jakby nie było nie zostawię swojego źródła werwy->werwy czyli chuci? nie złapałe mnie pointa

pozdrawiam i do następnego
/s

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Od razu przechodzę do rzeczy - podmiot opowiada o związku, jest w wierszu i miejsce (knajpa) i ona, do której praktycznie skierowane są słowa w wierszu. Co zostaje dla nas - albo wyciągniemy coś, co znamy, albo przejdziemy obojętnie. Ja wpisuje się w to pierwsze, chociaż te "książki" nie zawsze są wyjściem. Jeżeli peel komunikuje się z "nią", jest to wspólny język, a "znęcanie się nad sobą" jest jak najbardziej zwyczajne (nie przesadzajmy z tą wielką miłością ciągłą i na wieczność). Jednak w tym wypadku peel nie wiem, czy traktuje to jako żart (z kontekstu wychodzi że tak) i jeżeli tak, znakiem tego, że sytuacja go męczy. Wolałbym wrócić do lektury (czemu się zupełnie nie dziwię). W tym wypadku "dewastacja" jest zrozumiała, i ludzka. Oczywiście, że człowiek mimo wielkich obietnic składanych samemu sobie najczęściej je łamie. Czyli puenta jest jak najbardziej konsekwentna - plany (załóżmy radość, szczęście) padają, jednak siła zostaje i chęć ciągnięcia tego dalej - i to doskonale rozumiem.
Oczywiście ten wiersz nie należy do kręgu patetycznych wyznań i pod tym kątem jest to dla mnie bardziej uczciwsze niż pisanie po raz 60000000000 "kocham twoje oczy i dusze", brakuje tylko jakiegoś mocniejszego otwarcia się podmiotu. Balansujemy gdzieś w okolicy tego, co mówią, a nie wiemy dokładnie co - tego ekshibicjonizmu mimo wszystko brakuje.
Ja, mimo dość surowego języka wpisuje plusa.
Pozdrawiam.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

dziękuję Michale za bardzo szczegółową interpretację. trafiłeś ze wszystkim.
zdaję sobie sprawę, że jak powiedziałeś język w wierszu jest dość 'surowy' ,
ale musiałem jakoś opisać to, co we mnie siedziało i emocje niestety wygrały.

szkoda, że w warsztacie nikomu nie chciało się zerknąć. tak czy inaczej może
jeszcze pomyślę nad ewentualnymi zmianami. i tak już troszkę odchudziłem
za sprawą Spiro.

jeszcze raz dziękuję Michale, że Ci się chciało :)
serdecznie pozdrawiam.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



krążysz, krążysz...
ale jak widzę wiersz bardzo świeży, zaledwie trzydniowy. może pozwól mu poleżeć w przysłowiowej szufladzie i wróć do niego za jakiś czas?
czekam nadal na ten wiersz z`mocnym uderzeniem`:)
p.
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

1. wulgaryzm może i nie jest niezbędny, ale właśnie przez użycie takiego słowa
chciałem - jak doskonale wychwycił Michał - pokazać zmęczenie peela, znużenie
sytuacją.
2. 'jak się reaguje jak nie-człowiek?to zastanawia.' - myślę, że się da.
3. mi się pointa też nie podoba. a raczej to jakich użyłem słów. treści nie zmieniam.

dziękuję za komentarz i uwagi. może jeszcze pomyślę. może następnym razem
doszukasz się 'mocnego uderzenia' .

serdecznie pozdrawiam.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


wiesz... też trochę myślałem nad tem. może niepotrzebnie posłuchałem się rad spiro?
nie wiem. jeszcze to przemyślę i opcjonalnie zamieszczę wersyję pierwotniastą.
pozdrawiam.


(2.VI.07r.)

jestem za bardzo impulsywny. mnie się też bardziej podoba pierwsza wersja.
niepotrzebnie chce czasami zmieniać coś na siłę. dzięki Inko jeszcze raz za
wizytę.
serdecznie pozdrawiam.
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Gdy przemocą odbierano je matkom, Łez nie starczało zapłakanym oczom, A bolesne uderzenie karabinu kolbą, Dziecięce twarzyczki siniakami znaczyło,   Gdy pełen ciepła dom rodzinny, Był już tylko wspomnieniem odległym, Pośród nadchodzących strasznych chwil, W głębi serca jedynie się tlącym,   Gdy Nadzieja z wolna już gasła, W tylu tysięcy niewinnych sercach, Niczym w popiołach maleńka skrząca iskierka, Podmuchem zimnego wichru zdmuchnięta…   Z każdego niemal zakątka Polski, Szczęśliwe i roześmiane niegdyś dzieci, Z gwarnych, tętniących życiem miast ludnych, Często z chłopskich chałup ubogich,   W wieku zaledwie kilku lat, Trafiły do wzniesionego ludzkimi rękami piekła, A z przerażeniem patrząc na podły świat , Nie rozumiały bezmiaru otaczającego je okrucieństwa…   Przewożone w wagonach bydlęcych, Bez pardonu poddawane selekcji, Na zdolne do katorżniczej, nieludzkiej pracy, Na przeznaczone w objęcia śmierci,   Odczuły głośne ujadanie psów, Przeszywający plecy zimny dreszcz strachu, W młodziutkich piersiach brak tchu, Stawianie nocami na baczność snów…   Gdy co rusz brakowało sił, By wychudzonymi nogami powłóczyć, A głośne obozowych strażników krzyki, Nie pozwalały odpocząć ni chwili,   Radosnego dzieciństwa chwil beztroskich, Przymuszone prędko zapominały, Odtąd były już tylko numerami, A życie ich wisiało na cienkiej nici…   Odtąd kaprys okrutnego SS-mana, Wątłego kilkulatka pozbawić mógł życia, Gdy uderzona kolbą karabinu czaszka, Krwią tryskając na kawałki się rozpadała,   Niekiedy przeszyte bagnetem, Umierały na oczach bezradnych matek, Gdy matczyne łomotało tak serce, A krzyki stłumione więzły w gardle…   Gdy liche baraki obozowe, Noc litościwa oblepiła czarnym mrokiem, A sroga jesień przeszyła zimnym wiatrem, Nie bacząc na stłoczone w nich dzieci maleńkie,   Jeden koc lichy, potargany, Na kilkoro przemarzniętych dzieci, Odmrożone w zimowe noce bose nóżki, Zaschnięte na policzkach gorzkie łzy,   Przenikliwy chłód w barakach, Odbierająca zmysły za bliskimi tęsknota, Setek małych towarzyszy niedoli płacz, Do snu nie pozwalały zmrużyć oka…   Niekiedy nadpleśniały, surowy ziemniak, Podłej polewki głodowa racja, Starczyć musiały za posiłek całego dnia, Choć nadludzkich wysiłków codzienna wymagała praca,   Niekiedy jedynie nadpleśniałego chleba okruchy, Pusty żołądek musiały nasycić, By nabrać tak potrzebnych sił W tym ponurym i strasznym piekle na ziemi…   Niekiedy zastrzyk z fenolu w serce, Niewysłowionych cierpień był kresem, Gdy padało bezwładnie na ziemię Kilkuletniego dziecka ciałko już martwe,   A Anioły pochylając się czule, Ku niebu płacząc unosiły ich dusze, By odtąd mogły cieszyć się Rajem, Niewinne dzieci tak bestialsko pomordowane…   Tylko nieliczne doczekały wyzwolenia, By poruszającym świadectwem być dla nas, Tak zapatrzonych w postępowy świat, O bolesnej historii nie chcących pamiętać,   Tylko nieliczne doczekały wolności, By dygocącym ruchem pomarszczonej dłoni, Niewielki choćby zapalić znicz, Tysiącom dzieci pomordowanych w obozach koncentracyjnych…   - Wiersz poświęcony pamięci polskich dzieci bestialsko pomordowanych w niemieckich obozach koncentracyjnych.      
    • S. Sassoon, Does it matter?, 1917 Jaka sprawa? - że nie masz nóg?... Ludzie zawsze chcą być mili, Może lepiej przesuń się w róg, Gdy ci, co z łowów wrócili, Twojej knajpy przekroczą próg.   Jaka sprawa? - straciłeś wzrok?... Tyle prac wam wymyślili; I ludzie też będą mili, Jak wspominając to lub to, Na tarasie przesiedzisz rok.   Czy to ważne? - te straszne sny?... Możesz pić, gdy będzie ci źle, Ludzie nawet nie zdziwią się; Bo kto nie żałował swej krwi, Temu nikt nie powie: idź, ty...
    • dojadę każdego co na drodze mi stanie urządzę komu trzeba czerechadę jeśli trzeba krew się poleje dla mnie to nic nie znaczy płacz i lament rodzonych matek żon i ich dzieci o litość błaganie   zgliszcza po sobie tylko zostawię  na końcu tylko popiół zostanie   być nijakim  nic znaczy trzeba dotknąć zła  by zrozumieć to co waży o tym co ważne co uleczy co da ci  nadzieję   może wiarę może uwolnienie              
    • @M_arianne                                     2023                   2024                   2025                     itd                        (?)        
    • @Manek Echh, tak pięknie byłoby zobaczyć ukwieconą łąkę po tej szarej, długiej zimie. Miło jeśli ktoś zauważa czyjąś nieobecność, tzn. że chyba powinnam wrócić w to miejsce. Pozdrawiam! :-)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...