Neuroza poetica

[Makar Bora]

Jak szczeniak podrzucony pod próg,
piszczy i puka do drzwi muza.
Może przypadkiem, albo na przekór,
ale życie stawia na głowie.

Wiatr inaczej gałęzie porusza;
słońce innymi barwami świeci;
nadzieja do białości rozgrzewa:
jestem genialny – będę poetą.

Na dodatek, wybucha uczucie
do drugiego człowieka.
Jest okazja prezentować talenty
i leje się ckliwość na papier.

Patrzcie i czytajcie jak piszę.
Strofy tęsknotą kraszone
fruwają w powietrzu,
niby latem ćmy uprzykrzone.

Biedny taki nuworysz poeta,
nikt go nie rozumie, nie głaszcze
- rośnie frustracja i żal do świata:
on taki dobry, a nikt tego nie widzi.

Przydałaby się dobra klinika,
wczasy odwykowe, terapia jakaś,
najlepiej z widokiem na góry,
aby zapobiec rozwojowi psychoz.

[Makar Bora]

Wiersz nie wiersz, ale nie trafił w gusta.
Nikt nie raczył splunąć w twarz.
Być może, za twarzą głowa pusta,
a język, to zwykły łgarz.

Wiersz jest do dupy, czy autor dupa?
Czytać, nie czytać - pytania brak.
Każdy palcem w czoło puka,
i to jest, autorze, dla ciebie znak.

Też puknij się w czółko.
Swoją pezję odłóż na zakurzoną półkę.

Przepraszam przypadkowych czytelników.
Więcej nie będętruł.

[Robert_Siudak]

Ej ej ej ... co tu tak pusto?

wiersz po części autobiograficzny dla każdego kto "pisuje wiersze"...

tekst bardzo przyjmny, dopracowany, warsztat typu "Strofy tęsknotą kraszone" przemawia do mnie , zwłaszcza że przenika się z ironią

pointa też niezła ale zbyt przewidywalna , brakuje mi tu jakiegoś "Bum"

po prostu gdybym nie interesował się poezją , nie zainteresowałby mnie wiersz bez tego "czegoś"

Ale całość plusowa ;)
Pozdrawiam.

P.S. znalazłem odpowiedź, pewnie trafiłeś na złe miejsce na forum , czyli gdzieś między HAYQ,Tomaszem Piekło a Pancolkiem, i dlatego tak tu pusto ...