Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki
Wesprzyj Polski Portal Literacki i wyłącz reklamy

Jak dziecko łapiące motyle…

Witold K.

Przez Witold K.
w Wiersze gotowe

 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Witold K.

Witold K.

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Niestety znów, gdy już myślę że Cię mam,
Uciekasz z mych rąk.
Jednym zwinnym ruchem wydobywasz się z uścisku
I już jesteś tylko obok, a nie ze mną…

Dlaczego zawsze tak musisz być nieuchwytna ma najwspanialsza chwilo?
Czy grzechem jest to, że czasem się marzyło,
O wspólnym życiu?

Jak dziecko przechadzające się wśród traw,
Pełne nadziei w to, że złapie motyla upatrzonego wśród zieleni,
Tak ja błąkam się po Ziemi,
Próbując pochwycić Cię i zatrzymać przy sobie…

Zrobię wszystko, sprzedam nawet samemu diabłu duszę,
Bez Ciebie nie mogę żyć, z Tobą być muszę,
Inaczej nie wiem…Chyba się uduszę…

Więc daj mi się złapać,
Daj pokochać.
Nie karz mi co noc do poduszki szlochać
-Ona też ma ochotę być sucha…

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
dorota komar

dorota komar

Opublikowano
Opublikowano

czesc Witku....twój wiersz podoba mi się.Kiedyś powiedzialeś, że to ja piszę zbyt długie zdania widze, że ty też zacząłeś je praktykować...Najbardziej spodobały mi się dwie ostatnie zwrotki....
Zrobię wszystko, sprzedam nawet samemu diabłu dusze.....itd
Więc daj mi się złapać.....itd Pozdrawiam

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy

  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Kasia Koziorowska
      Argentyńskie Tango

      Przez Kasia Koziorowska · Opublikowano

      Kawał dobrej Poezji. :) Dołączam pozdrowienia.
    • Kasia Koziorowska
      na samym szczycie trzęsę się ze strachu

      Przez Kasia Koziorowska · Opublikowano

      Świetna Poezja. Czuję całą sobą klimat tego Wiersza. Pozdrawiam słonecznie.
    • Kasia Koziorowska
      Każde jutro

      Przez Kasia Koziorowska · Opublikowano

      Jak dla mnie, to Wiersz wyśmienity. Brawo. Pozdrawiam serdecznie.
    • violetta
      Wyśmienicie

      Przez violetta · Opublikowano

      @Jacek_Suchowicz dla mnie żywe, mama jest najlepszą tancerką i w ten sposób mnie łagodziła, gdy się nie słuchałam :)  
    • Kasia Koziorowska
      Skazany na milczenie

      Przez Kasia Koziorowska · Opublikowano

      Powiedz, czy słyszysz poszum doczesnego tchnienia? Czy czujesz, jak mój cień jest bliski twoim ciemnościom? Miniona dekada nie zazna spokoju, rozprzestrzenia się ciąg dalszy tej zniszczonej puenty. Musimy zaczekać, aż umierające jabłonie wydadzą zakazane owoce.   Stałeś się wspomnieniem, dla jakiego mogę obłaskawić przyszłość. To, co porusza czasoprzestrzeń, przypomina najwyżej przesyconą łzę; kojarzy się z obawą, w której dostrzegam swoje lustrzane odbicie, pośpiesznie naszkicowany strach. Wciąż zmagam się z nawrotem pamięci, z upojnym odrodzeniem sennego koszmaru.   Skąd wiesz, że w moim wszechświecie wciąż prószą łzy, że tajemnica staje się modlitwą, wydaną przez niewłaściwe słowa? Idę ku tobie, jak cień do światła. Odnajduję cię pośród moich bezsennych nocy, ukrytego za plecami nieba. Ocknie się w nas ten sam złudny krzyk, to wołanie o nieznane.   Proszę, zaopiekuj się moim rajem, z którego tak blisko do piekieł. Moja dusza zatacza koło, coraz większe; smarkatego księżyca rozbolała głowa, gwiazdy cierpią na bezsenność. Płaczesz wciąż pod wiatr, skazany na milczenie, pozbawiony prawdy, przekarmiony istnieniem.   Twoje łzy, choć przekrwione, nie pozostawiają skaz na białym płótnie mgły. Przeobraża się we mnie szczęście, o jakim nie mamy odwagi mówić, które wymyka się przez furtkę serca. Pozostaniesz, choć smutek dzierży tęsknotę, przywiera do szyby, porównuje oddech do pieczołowicie zakończonego dnia.   ***   Odkąd odnalazłam w tobie zwierciadlane odbicie melancholii, odkąd doszukałam się zwycięstwa w nikczemnej czułości - świat stał się dla mnie bezimienną wymówką, postumentem, który dźwiga niczyją chwałę, zaprzestany pokój. Przemierzam ciche kroki, milczące odciski słów, jakie nie przynoszą uśmierzenia, nie kojarzą się z obawą, co przeraża nawet niewinnych.   Przychodzę, abyś zobaczył we mnie utraconą namiętność; miłość, w której odmętach wciąż się pławisz, wciąż przyzywasz osobne noce. Słyszę bezsenny szept twoich myśli, tak boleśnie płonących niby szkarłatny płomyk ufności. Zaciskam pięść serca, staję naprzeciwko przyszywanych marzeń; widzę, jak rośnie w tobie ogłada, jak przeistacza się duch, który ścigał słońce, nasycał niebo.   Przyjdź, zagraj mi tę balladę, która nie potrzebuje słów, nie wymaga światła. Kiedy stoimy u wezgłowia przepaści, sen nie chce powrócić, zima kończy się latem. A kiedy będziemy zmuszeni odszukać pośród łez kroplę deszczu, kiedy powstaniemy z identycznego pragnienia - przebudzi się w nas dzień, który urąga godzinie, złorzeczy sekundom.   Nie pozostanie z nas iskierka ufności, nie uchowa się błaganie o świt. Toczy się w nas odwieczna wojna nadziei z wolnością. Czy wygrasz, stawiając czoła tym, którzy nie zawinili? To tylko usłużna metamorfoza; przemienienie, które da radość udręce, obłaskawi grafomański poemat. Nie zostanie w nas ani kropla, jeden przerażony powiew.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...