Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

"CV po naszemu"

obudziłem się kiedyś
na śmietnisku, drąc się
w niebogłosy, łapiąc pierwsze oddechy
wśród lalczanych głów,
zepsutych wózków
dziecięcych,
paczek po papierosach,
ptasich ścierw

rozglądnąłem się
to tu

to tam

zaglądnąłem pod starą szafę
ktoś wypłoszony
skrył obgryzaną
skórkę po arbuzie

na dziurawym kocu
leżał jakiś
apatyczny
czytał Puszkina
tomik odwrotnie
dzierżąc

inny schylał się
po wymięte gazety
(może skupują?)
dojrzałem nagłówek
"wiosenne promocje
w salonach samochodowych..."

trójka dzieci
kopała z zapałem
czyjąś śmierdzącą
głowę
padały gole,
nie łzy

ktoś starszy krzyczał
'Milicja!'
rozpaczliwie grożąc pięścią
nie wiadomo po co
nie wiadomo komu

tonącemu w bajorze
rzucili się na pomoc
wrócili jeno z kaloszami, szalem
i czapką i nieszczególnie zmartwieni

do dwu patyków
skrzyżowanych razem
szeptał coś pewien brodaty
ręce składając
w niebo spoglądając
(śmiało się kilku
szeptających do
czegoś mniej błahego)

cwani
sprzedawali mlecze na zupę
zerwane gdzieś w tajemnicy
płacono butelkami
(chyba gdzieś skupują...)

uwagę zwrócił krzyk i lament
ktoś rozsypał mąkę
gdy
na pobojowisku
tumany opadły
mogłem obejrzeć motłoch
walczący
do gardeł
do śmierci
do śmieci


do grobu!
weźcież mnie stąd
do grobu!

z powrotem spać


[sub]Tekst był edytowany przez Michał Kowalski dnia 25-04-2004 19:34.[/sub]

Opublikowano

blagam tylko nie "rozgladnalem sie"..:)...Nie mogles napisac rozejrzalem sie?..Brzmi o wiele ladniej..

Dla mnie niepotrzebnie przesadziles z wyostrzeniem sytuacji przez wulgaryzmy..
[sub]Tekst był edytowany przez Dorma dnia 03-04-2004 18:02.[/sub]
Opublikowano

no Michaś, nieźle żeś tu się przejechał po najgorszych ostatnimi czasy sytuacjach niektórych ludzi, przyznaję, że zrobiłeś to w sposób, który do mnie trafia. martwi mnie tytuł, wszak nie ma tak każdy w swym życiu, jednak rozumiem, że miało to być uogólnienie naszych czasów a to wyszło Ci naprawdę dobrze. bardzo podobają mi się tu niektóre opisy. końcówka za to gdzieś mi zgrzyta chyba od gardeł, śmierci, śmieci, grobu, potem ostatnie 3 wersy są super. ale poprzedzająca je wyliczanka... sama nie wiem, może ta śmierć i śmieci.
ogólnie mocny wiersz, lecz nie przesadzony, co mu momentami groziło.

Serdecznie pozdrawiam i więcej optymizmu na przyszłosć życzę :)
Natalia

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Masz racje.. zalezy kto czyta..Moze przesadzilam z ta wulgarnoscia to moze troche przesadzilam..Czytalam o wiele bardziej wulgarne wiersze:)
A z tym "rozgladnąłem sie" i "rozejrzałem sie".. to moze nie wdziales roznicy bo obie formy sa poprawne..Dla mnie jednak ta pierwsza..- nie do przyjecia..
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Natalko:) dziękuję za czas poświęcony wierszowi, co do końcówki przyznaję - jest udziwniona, nie sądziłem jednak że będzie zgrzytać, cóż może wypada cosik zmienić...:)

Ps. Optymizmu mi nie brak, zapewniam Cię. Wierszy traktujących o kwestiach pesymistycznych raczej nie pisuję we wszelkiego rodzaju depresjach itp. .
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Dziękuje serdecznie za Pański komentarz. Przegadany... może faktycznie, jednak nie wszystkie pomysły można (i trzeba) ująć w metaforyczno-lapidarno-enigmatycznej formie... mnie przynajmniej w tym wypadku nie przyszedł do głowy inny pomysł na formę utworu.

Pozdrawiam serdecznie
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Znam mieszkającego w Krakowie jednego poetę - prozaika, który nadużywa też "antyczności": dzierżąc, jeno; a poza tym w jednym z jego opowiadań ktoś kopie ludzką głowę jak piłkę koło śmietnika...
Teraz widzę, że to zwykły znak czasu. Ja bym tego nie wymyślił. Wydaje mi się, że trochę jest to horror "slapstick'owy" (przepraszam jeżeli z błędem - jestem anglo-niepiśmienny). Najbardziej przeraził mnie końcowy "motłoch" - toż to nasi sąsiedzi, Panie Michale. A gdy w tarabany biją, nie czas salwować się ucieczką. Tak sobie myślę. Ładnie Pan to pomyślał - może nie do końca... Pozdrowienia :)
Opublikowano

"Znam mieszkającego w Krakowie jednego poetę "
niestety (lub stety) to nie ja:)

"nie czas salwować się ucieczką"

nie koniecznie miałem ucieczke na myśli, chyba bardziej niecheć oglądania, uczestniczenia w podobnych sytuacjiach

"Tak sobie myślę. Ładnie Pan to pomyślał - może nie do końca... Pozdrowienia "

dziękuję, traktuję to mimo wszystko jako komplement...
Miło, że Pan zajrzał, pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Musi lec z celi sum.               Kasia i sak.    
    • nie boje się miłości uwielbiam ją bo pomaga zrozumieć uśmiech i płacz   nie boje się miłości będę ją kraść tym którzy jej nie rozumieją   nie boje się miłości bo jest jak baśń która zawsze ze złem wygrywa   nie boje się jej bo  jest światłem które noce upiększa   nie boje się gdyż nauczyła mnie zrozumieć to co w sercu się tli.  
    • Wszystko co im powiedziano, przyjęli że to nie prawda, nie wiedzieli i bez krytycznie to powtarzali    Robili wszystko co im kazano, nie przypuszczali że robią źle Chodzili tymi samymi drogami Co wielki autorytet    A kiedy on dał znak Bez zastanowienia podążali za nim  Wierzyli że idą w imę chwały  więc swoje życie w ofierze za niego dawali I nigdy się nie przekonali że nie podszepnie umarli    Teraz leżą w grobach  puste, zimne twarze  Nie jako bochaterowie, nie jako zbrodnie ale jak marionetki nie świadome niczego  nie są wspominani i nigdy nie będą
    • Idą - choć nikt ich nie woła. W kieszeniach mają wersy, które uciekły im z rąk jak szczury z tonącej metafory. Robią miny poważne, choć słowa mają z waty, a każde zdanie składa się jak łóżko polowe po nietrzeźwej wojnie z samym sobą. Przystają na rogach własnej niepewności: „może napiszemy o świetle?” - pytają, po czym kręcą głowami, bo światło za jasne, a cień za ciemny. Więc stoją w półmroku - idealnym dla niezdecydowanych, tych, co wciąż stroją instrumenty, ale nigdy nie grają melodii. Każdy z nich niesie w plecaku niedokończony wiersz o „poszukiwaniu siebie” - taki, którego nie przeczyta nawet pies, bo pies ma godność i węch do rzeczy skończonych. A między kartkami plecaka czai się ich własny strach - taki, co syczy jak kot wyrzucony z metafory za brak talentu, i drapie, gdy ktoś próbuje napisać prawdę. A jednak idą - zamaszyści jak prorocy własnych pomyłek. Śmieszni, bo chcą pisać o ogniach, lecz boją się zapałki. Groteskowi, bo robią krok w przód i natychmiast krok w bok, jakby tańczyli z losem, który wcale nie przyszedł na bal. I gdy już, już mają ten WIELKI wers (ten, który miał ich ocalić), nagle - bach - wpada im do głowy wątpliwość o smaku marginesu, i cały świat rozsypuje się jak źle sklejona metafora o świcie. Bezradni wsłuchują się w ciszę - tę samą, która niczego nie obiecuje, bo jest lustrem tak krzywym, że odbija tylko to, czego w sobie nie chcą widzieć. Próbują jeszcze raz, z nową odwagą - i znów odkrywają, że wena, ich półetatowa bogini, rzuca natchnienie jak handlarka ryb: byle jak, byle gdzie, byle sprzedać złudzenie. A oni łapią to w locie, jakby to było złoto, choć najczęściej jest to mokra gazetka z wczorajszą pogodą. Tak sobie tuptają, armię poetów udając - każdy chciałby być meteorem, a kończy jako iskra o krótkim oddechu. A może i dobrze - bo w tej ich śmiesznej, roztrzepanej tułaczce jest coś niezwykle ludzkiego: pragnienie, by wreszcie złapać słowo, które nie ucieknie. Bo słowo, które dogonisz, pierwsze cię ugryzie - żebyś wiedział, że było żywe.            
    • @viola arvensis     Twoja POEZJA jest niezmiennie fenomenalna !   w tym wierszu mistrzowsko uchwyciłaś  bolesny paradoks, gdzie to, co naprawdę  łączy, dzieje się poza wzrokiem „zimnych ludzi”, w sferze dusz i ciężkich westchnień.   to arcydzieło udowadniające Twój talent - poezja, która boli i zachwyca jednocześnie.     Wiolu.   Ty jesteś wspaniała !!!!    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...