Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Fuuu, wciągam dym w płuco. Kolejny dzień, który utwierdził mnie w przekonaniu, że takim skurwysynom jak ja nic nie należy się od świata.
Przez te kilka tygodni próbowałem myślami podsumować swoje życie.
Mój wyżarty przez prochy mózg pracował na najwyższych obrotach. Doszedłem tylko do jednego wniosku: jestem nikim, co gorsze jestem nikim, który myśli, że jest kimś.
Zawsze uważałem za najwyższą wartość moje osiedle. Być może obdrapany kwadrat na Zawadzie ciężko nazwać prawdziwym życiem, ale ja tam byłem kimś. Byłem.
Teraz jestem frajerem na wózku, bez przyjaciół i jakiejkolwiek szansy na szczęście. Ponoć szczęście powinno odnajdywać się w każdej chwili naszej egzystencji lecz ja pieprzę takie szczęście.

Odechciało mi się nawet nagrywać. Urządziłem kameralny pogrzeb mojemu majkowi, zawinięty w stare pończochy matki spoczął na dnie szuflady z gaciami.
O czym miał bym nawijać? Jestem nieudacznikiem życiowym, gdybym chociaż dostał kulkę ludzie inaczej by na mnie patrzyli. Byłbym bohaterem jak fifty. A tak to co mam kurwa zrobić? Widzieliście kiedyś rapera na wózku?
Koniec z dziwkami, osiedlowymi epkami i tym wszystkim co wypełniało moje życie jak pierdolony Mcd grubasom. Chuj,że mnie to zabijało, to była moja śmierć, prywatna, z własnego wyboru, zaplanowana.

Mam rodzinę, pojebaną ale mam. Stara mnie kocha, widzę to w jej oczach gdy każę jej spierdalać z pokoju bo mnie wkurwia. Może jestem dla niej zbyt szorstki. Ojciec? On chyba też wykumał , że moja matka to raczej kiepska sztunia i poszukał szczęścia u 20 letniej cizi, która jest głupia jak ja pierdole ale zasoby naturalne ma takie, że świat mógłby się składać z samych pocieszycielek jej pokroju. Wracając do jego tematu to powiedział mi ostatnio, że chyba ze mnie to już gówno będzie. Wiecie staruszek chciał podnieść mnie na duchu. Pamiętam jak kiedyś próbował mnie namówić na naukę hiszpańskiego, taki wiecie modny trend, który miałby mi pomóc w lepszym starcie. Starcie? Do czego kurwa? Do wyścigu szczurów, którego zawsze unikałem każdym sposobem? Nie dzięki, jedyny język jakim mam zamiar władać biegle to modernistyczny osiedlowy język polski, kurwa!

Najwięcej jednak czasu poświęciłem na myślenie o Jolce. Kocham ją, na swój pojebanie chory sposób ją kocham. Chcę żeby była szczęśliwa a czy przy mnie to jest możliwe? Gdy byliśmy parą zdradzałem ją z każdą nowo poznaną laską na melanżach u Krzycha.
Po co jej taki gówniany związek.
Nie umiem myśleć o jutrze, nie potrafię stworzyć niczego co po kilku chwilach nie rozpadło by się z hukiem. Potrzebuję jej , wiem, że bez niej nie dam sobie z tym wszystkim rady jednak odpycham ją, mimo, że jest dla mnie jak tlen.
Krzywdzę ją i wyzywam od najgorszych, z miłości, by odeszła.
Ona nie jest tego w stanie zrozumieć może dlatego iż nie jest jedną z tych zimnych suk, pojebanych panienek nieświadomych swych wad.
Nie jest, lecz nasze dni odeszły.

Muszę coś ze sobą zrobić, pozbierać się, znaleźć w czymś ukojenie. Nie chcę skończyć na stryczku jak ten małolat z 10tej alei. Potrzebuję tylko jakiejś koncepcji na życie, przysłowiowego światełka, które da mi siłę by walczyć, by pokonać Boga i zaśmiać się mu w twarz.

Będę chodzić nawet jeśli oznaczać to ma jakieś psychodeliczne rehabilitacje.
Mam 19 lat a przez te 19 lat nie pamiętam bym uśmiechał się z innego powodu niż kana.
Jestem żałosny.

Maciek.

( tekst dodany z innego konta z powodu chwilowych kłopotów technicznych , szugar )

Opublikowano

"trochę wiarygodny" - chyba żartujesz, ja to czytałem jak sprawozdanie, reportaż, to znacznie więcej niz "trochę"
"Jestem nieudacznikiem życiowym, gdybym chociaż dostał kulkę ludzie inaczej by na mnie patrzyli"- mój ulubiony fragment, recepta narratora na szczęście (może w IV powinien podjąć w tym kierunku jakieś kroki? ;)) No i jest jeszcze Jolka! Kiedy ją bliżej poznamy??
Coraz bardziej i bardziej zaczyna mnie ciekawić co będzie dalej.
Jeśli chodzi o pretensje to nie mam żadnych, no może poza tym że niektóre sentencje z II się tu powtarzają. (głównie w rzeczach o rodzicach- przynajmniej tak mi się wydaje)
pozdrawiam Jimmy

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Robert Witold Gorzkowski, @Jacek_Suchowicz,@Naram-sin,@Roma   Moja odpowiedź – z szacunkiem i sercem dla poezji (i poetów):   Dziękuję Wam wszystkim za ten głos w dyskusji - czytam z uwagą i sercem, bo każdy z nas przychodzi do poezji z innej strony, ale z tą samą wrażliwością. Nie piszę tego, by kogokolwiek pouczać czy oceniać. Wręcz przeciwnie - to, co mnie cieszy najbardziej, to że w ogóle rozmawiamy o warsztacie, o formie, o treści - bo poezja nie jest przecież tylko "czuciem", ale i "sztuką słowa". A jedno nie wyklucza drugiego. To, że dzielę się wiedzą o rymach, rytmie, akcentach - nie znaczy, że mówię komuś: "piszesz źle". Mówię raczej: "Zobacz - możesz pisać jeszcze lepiej, pełniej, świadomiej. Masz już serce - teraz daj mu język, który uniesie je wyżej." Rozumiem dobrze głos Roberta - czasem czytam tekst, który formalnie jest "nieskładny", a mimo to porusza - i nie chcę mu tego uroku odbierać. Ale to, że coś mnie porusza, nie zawsze oznacza, że jest poezją w sensie literackim - czasem to po prostu emocjonalna wypowiedź, poetycka impresja. I to też jest cenne, tylko... warto mieć świadomość, gdzie kończy się "słowo intuicyjne", a zaczyna "słowo świadome".   Bo świadomość to nie kaganiec. To światło.   Nie każdy musi pisać według reguł - ale warto je znać, choćby po to, by łamać je z premedytacją, a nie przez przypadek. Tak samo jak w muzyce: można zagrać ze słuchu, ale jeśli znasz nuty - grasz odważniej. Dlatego - dziękuję, że mnie słuchacie (tu kładę rękę na sercu i kłaniam się z wdzięcznością).   Ja Was słucham też. I choć jestem trochę taką „ciocią od rymów”, nie chcę być ani strażnikiem poprawności, ani recenzentem dusz. Chcę być tylko osobą, która pomoże słowom chodzić prosto - wtedy, gdy się potykają. Reszta należy do serca - i do poezji. Z serdecznością, Ala
    • @Migrena Rączki nie myj toż to balsam,                      stąpasz drogą, jakaś trwalsza?
    • Mocne uderzenie w jądro systemu*             Poddanie w wątpliwość najbardziej szokującego współczesnego odbiorcę dogmatu dzisiejszej religii imperialnej, jaką jest niewątpliwie holokaustianizm, doprowadziło do wielkiej nadaktywności jego nadwiślańskich wyznawców. Sarkaniom i potępieniom nie było końca. W jednym, zwartym, szeregu stanęli i Jarosław Kaczyński i Donald Tusk i rabin Michael Schudrich i kardynał Grzegorz Ryś i wielu, wielu innych. Chciałoby się przypomnieć w tym kontekście wiersz Cypriana Kamila Norwida „Siła ich”: — Ogromne wojska, bitne generały, Policje tajne, widne i dwupłciowe Przeciwko komuż tak się pojednały? — Przeciwko kilku myślom, co nie nowe!… Jarosław Kaczyński, przy tej okazji, stwierdził wręcz, że to „jest uderzenie w nasze najbardziej elementarne interesy” bo „nie było administracji tak bardzo związanej ze środowiskami żydowskimi, jak ta (obecna – przyp. Red.), chociaż oczywiście sam Trump nie jest Żydem, ale Żydów już w rodzinie ma, a wiadomo, że jest bardzo rodzinny”. Nie wiem czy Kaczyński zdaje sobie sprawę, że wypominając żydowskie wpływy w Białym Domu, wyczerpuje tzw. „roboczą definicję antysemityzmu”, którą starają się rozpropagować po świecie organizacje żydowskiego lobby, na pewno jednak zupełnie świadomie pokazał, że przyjmuje wobec nich postawę służebną, gdyż panicznie się ich boi. To ponure widowisko rasowego serwilizmu, rozgrywające się na naszych oczach skłania do przypomnienia, że nie jest to wcale sytuacja specjalnie nowa. Opisywał ją już dość szczegółowo jeden z Ojców Kościoła, św. Jan Chryzostom, który w swoich „Mowach przeciwko judaizantom i Żydom”, wygłoszonych pod koniec IV w. po Chrystusie w Antiochii, zwracał uwagę na potrzebę zatrzymania judaizacji Kościoła i państwa, która najwyraźniej podówczas zaszła być może nawet dalej niż dzisiaj, przy czym szczególną uwagę przywiązywał do powstrzymania chrześcijan od udziału w judaistycznych świętach i celebracjach. Gdyby św. Jan Chryzostom przyjrzał się dzisiejszej sytuacji, zauważyłby, że jego nauki zostały niemal całkowicie zapomniane, a judaizantów, zarówno w Kościele, jak w i w państwie znów przybyło. Zresztą, po czasach Jana Chryzostoma, podobne sytuacja w różnych zakątkach świata chrześcijańskiego, wielokrotnie się powtarzała. Zawsze udawało się jednak wrócić do korzeni. Słowem nihil novi sub sole. Co nie zwalnia świadomych sytuacji ludzi od działania. - Prośba o wsparcie - Wesprzyj wolne słowo. Postaw kawę nczas.info za: 10 zł20 zł30 zł Społeczeństwo jest przecież homeostatem, czyli ma zdolność do korygowania skrajności. Najnowsza inicjatywa Grzegorza Brauna jest właśnie takim zdrowym odruchem w kierunku przywrócenia równowagi, by zbytni przechył spowodowany przez polskich judaizantów nieco wyrównać. A niejako przy okazji przywrócić wolność słowa, która jest ograniczona sprzeczną z konstytucją ustawą penalizującą „negowanie zbrodni nazistowskich i komunistycznych”. Każdy wolnościowiec chyba się przecież zgodzi, że karanie za poglądy, bez względu na to, jakie by one nie były, to barbarzyński skandal. Więc każdy wolnościowiec musi dziś sine qua non popierać Brauna.   Źródło: Najwyższy Czas!
    • I zdaniem - 58,8% - ankietowanych - kościół katolicki wywiera zbyt duży wpływ na politykę w Polsce, a odpowiedzi przeciwnej udzieliło - 25% - respondentów, natomiast - 16,2%- nie wyraziło na ten temat zdania.   Źródło: Do Rzeczy 
    • @M_arianneFajny. Pozwolę sobie przypomnieć mój z marca 2024, niemal bliźniaczy.   Rogaty kozioł w Pacanowie jawne ciągoty miał do owiec, tryk tego nie przegapił, capowi coś ucapił, już owce capowi nie w głowie. Pozdrawiam.  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...