Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Koniec

Jeremiah Markowitch
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Jeremiah Markowitch

Jeremiah Markowitch

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Koniec – krzyknął głośno, ale nikt oprócz jego samego nie mógł go słyszeć. Chyba, że jeden z cierpiących na bezsenność sąsiadów o słuchu nietoperza (wielce wątpliwe). Zakrzyknął w swojej nieugiętej pysze i wykonał kilka nie pozostawiających złudzeń czynności. Na tym koniec, koniec znajomości , koniec spotkań, udręki kontaktów z kobietą, która już nie jest i nie chce być jego. Nie kocha go, więc nie będzie miała nawet najmniejszej jego cząstki ( wątpliwe czy w ogóle chciała by posiadać choć najmikroskopijniejszą z nich – wątpliwe po raz wtóry). „Zaczynam nowe życie, bez niej” – pomyślał. Wiedział, że będzie mu kurewsko ciężko. Nawet nie dlatego, że kochał ją bardziej niż swoje własne życie, ale dlatego, że dzięki niej zrozumiał kim jest w istocie. Ona pokazała mu drogę przepaści i drogę chwały, choć sama nie chciała mieć najmniejszego udziału w procesie wyboru.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Arsis
      ***

      Przez Arsis · Opublikowano

      @violetta Utrzymywanie, że tylko Ziemia jest piastunką życia, jest równie bezsensowne jak twierdzenie, że na dużym obsianym polu mógł wyrosnąć tylko jeden jedyny kłos ...   pomimo paradoksu Fermiego - nie jesteśmy sami
    • viola arvensis
      Na Bruku

      Przez viola arvensis · Opublikowano

      @Migrena Po przeczytaniu przypomniał mi sie film,  który oglądałam lata temu -wielka milość/namiętność, czasy wojny i oni tak bardzo siebie spragnieni, gdzieś na ulicy w miłosnej ekstazie...  Film był niesamowity , wiersz też uruchamia wyobraźnię, świetny.
    • Migrena
      Piekło

      Przez Migrena · Opublikowano

      @iwonaroma   mam szczęście, że czytają moje wiersze tacy wspaniali ludzie jak Ty.   dziękuję Iwonko :)    
    • Adler
      Życie mnie nudzi

      Przez Adler · Opublikowano

      Jestem tu chwilę — może i chwilą, przesiadam siebie, szukam peronu, prześwietlam ludzi jak w starym kinie, w taśmie, co płonie celuloidem.   Przystań podróżnych — poziomów tyle, uśmiechy szczere, szydercze, jasne; lęk w sercach szarych drży jak motyle, głos obojętny w tłumie wygasłym.   Prawda przy prawdzie, kłamstwo tuż obok, sznurki przy ścięgnach w pół gestu drżące, prośba jak rozkaz — portret nieznany z miejscem, co czeka, choć tego nie chce.   A czas tu stoi, choć mijam ludzi, ich kroki płyną jak cienie w wodzie; każdy z nich nosi własne zasługi i własne winy — te, które zwodzą.   W spojrzeniach migot tęsknot ukrytych, w dłoniach — rozstania ledwo domknięte; nikt nie zatrzyma chwil nieodkrytych, choć chce je trzymać, jak szkło rozcięte.   A kiedy wreszcie ruszy mój pociąg, zamknę za sobą peron tej chwili; zabiorę tylko to, co wciąż płonąc przez cudze twarze — mnie ocaliło.   I wiem, że wrócę w to miejsce kiedyś, gdy noc znów zwinie świat w celuloid; bo każdy obraz, nim zgaśnie — przecież szuka człowieka, by w nim się dożyć.
    • iwonaroma
      śnieg śnieg śnieg!

      Przez iwonaroma · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        @violetta właśnie tak :) Dzięki     

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...