Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

„czarny nielot moich skrzydeł
upadł i wstał
biały nielot moich skrzydeł
dostał obłędu zmarł”

to nie my
to bóg śni koszmar
wyciąga małe rączki
kręci główką krzyczy
to tylko sen
uspokaja anielski głos
przestań płakać
on nie dzieje się naprawdę
przestaje na chwilę by w nocy
ponownie śnić zły sen
gdzie nic nie jest proste
i nic nie jest pewne
są w nim ludzie
tacy mali i tak wielu
wciąż o coś proszą
a on wszystkich słyszy
chcą wejść do jego pokoju
wszyscy
tak duszno
ktoś ociera mu łzy
szepce do ucha
to tylko sen
koszmar śni co noc
od chwili gdy szatan
stary gaduła
opowiedział mu bajkę
o Adamie i Ewie

Opublikowano

hej Robert,

początek to cytat?

nie mam konkretnych uwag. wydaje się, że wiersz jest lekko przegadany. ciągle powtarzasz noc, sen, śni, koszmar i wszystko, co się z tymi pojęciami kojarzy: kręci się, krzyczy. przeładowałeś i trudno się przebić do sedna. może małe ćwiczenie - napisać o połowę mniej i zostawić więcej niedomówień, pola do indywidualnej interpretacji.

pozdrawiam

Opublikowano

Spiro tym razem chciałem by wiersz
był prosty i łatwy w odbiorze
„grzeczny” bez zbędnych zagadek
może mi to nie wyszło
ale to już Wy oceniacie
cytat mój z innego kawałka
radosnej twórczości ;)))
pięknie dziękuję za wgląd

Kmiel

Opublikowano

jaki by nie był niech trwa !;)
tak serio to zazdroszczę tym śniącym

a odchudzić wiersz w tym wypadku będzie trudno
jakiś taki niechętny jest
choć może i na dobre by mu to wyszło
wszędzie tyle wspaniałych recept na dietę
na forum również
wiersz musi być pełen niedomówień
tajemnic i jak tylko się da ciężki do interpretacji
nie mam na myśli rady Twojej Judyt czy Spiro
w tym wypadku pewnie jest zasadna
ale na forum co drugi wiersz otrzymuje takie rady
a może rzeczywiście to przypadłość większości Poetów – rozpasanie słowne ?)

dziękuje że zaglądasz :))
Kmiel

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @janofor Bardzo dobra metafora z manekinem 
    • rozsypałam sól, podpaliłam dom i teraz nie wiem dokąd pójdę dalej     pora odprawić wszystkich kochanków zmyć z oczu tusz i pewnym ruchem zetrzeć z ust karmazynową szminkę jestem mała brudna i tyle razy będę nasączać wacik płynem micelarnym dopóki znów nie poznam tej co wreszcie pojawi sie w lustrze   pora przestać prostować włosy rozpuścić je i rozebrać się z ciasnego koka a potem założyć zwykłą bawełnianą piżamę w misie czy haftowane polne kwiaty jak jedną z tych które z uporem dawała mi na gwiazdkę babcia położę sie w niej do mojego pustego znowu łóżka tak jakbym wracała do siebie z wyczerpującej podrózy   świat urósł nade mną wielki i ciężki jak drzewo cedrowe a ja próbując go chwycić niezdarnie łapię z ostrych stron jak dziecko zbyt ciężki przedmiot uginam sie pod jego naporem i słyszę, jak łamie mi kości i czuje jak miażdży piersi czaszkę brzuch i klatkę i sama jestem w klatce i klatka mnie otacza   i choć nie moge oddychać nie czuję też cudzego oddechu na swych plecach łapczywie wciągam w nozdrza świeży zapach drewna czekam aż wrośnie we mnie drzewo cedrowe czekam aż drzewo cedrowe przemieli mnie, zamieni w proch, rozloży na kwanty kwarki kawałki tak abym na końcu zlożyła  sie już tylko z dwóch atomów tlenu i by w koncu nareszcie wdech potrwał tyle co wydech
    • Rozpływający się czas sączył się z kranu. Nie był to jednak czas zwyczajny, o nie. To była esencja ślimaczego pośpiechu i tęsknoty za kwadratowym kołem. Miękkie zegary Salvadora Dali (on je malował ale to  detal  przecież i  burżuazyjny wymysł!) ociekały melancholią topniejącego sera camembert na grzbiecie mrówki-filozofa. Jeden zegar, o konsystencji ugotowanej szkarłatnej flądry  szeptał wiersze o rewolucji kaloryferów. Jego wskazówki wiły się jak pijane dżdżownice, wskazując jednocześnie środę i nigdy. Drugi zegar, bardziej płynny niż łza hipopotama, próbował uciec z płótna, zostawiając za sobą ślad zgnilizny bananów. Na horyzoncie majaczył trójnóg z jednym okiem, który bełkotał o wyższości chmur nad sznurowadłami. Z jego jedynego oka wypływała strużka stopionego ołowiu, która formowała się w napis: "A jutro będzie wczoraj!". Wtem pojawił się karzeł w cylindrze zrobionym z sardynek. Wyjął z kieszeni klucz, który otwierał nie zamki, lecz wspomnienia o smaku benzyny. Próbował nakręcić miękki zegar, ale ten jedynie jęknął i rozpłynął się w kałużę atramentu. Na koniec z nieba spadł grillowany but, który oznajmił: "Sens jest przereklamowany. Jedzcie grzyby!". I nagle wszystko zaczęło parować, pozostawiając jedynie zapach spalonej gumy i niedopałków snów.              
    • @Naram-sin Naram-sin zamieścił wiersz :) Pierwsze dwie strofy ok wg mnie. Zrezygnowałabym z drugiego 'czekałaś'. Powtórzenia nie zawsze robią dobre wrażenie. Podoba mi się to wyłuskiwanie ze zbyt ciasnego imienia.
    • Z nadmiarem czasem trudniej niż z niedomiarem ;)  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...