List albo do M. Hillar

[Katarzyna Leoniewska]

Pani Małgorzato
czy odpowiada pani na listy
oczu zamkniętych
w cichych pokojach

może pracuje pani w miesięczniku
o kartkach ulotnych
jak różowa bibułka
albo organizuje grupę samoobrony
dla chorych z miłości?

czy przypadkiem nie minęłyśmy się na ulicy
tej co nie wie w którą stronę skręcić
miała pani czarny kapelusz
a w ręce torebkę
prawdziwych uśmiechów
dla wszystkich wątpiących
na rogach i ławkach

Pani Małgorzato
niech pani nie udaje

pani też nie potrafi

noc ma nad nami przewagę
nieprzemakalną czarną tarczę
kilka godzin na pojedynki
w ogniu pytań wygięty miecz

Pani Małgorzato
ja ten list wyrzucę
pójdę na długi spacer
najwyżej potknę się o lutowe słońce
przecież nie oczekiwałam odpowiedzi

[Doli Exceptio]

Dobrze zaczęłaś. Szczególnie ujął mnie fragment:
[quote]
czy odpowiada pani na listy
oczu zamkniętych
w cichych pokojach

Niekonsekwentnie piszesz wyraz pani (dwa razy z dużej litery), jeśli w drugim przypadku miało mieć to jakieś głębsze przesłanie to chyba nie odbieram na tej samej czestotliwości.
Zupełnie nie trafia do mnie przedostatnia strofa. Może dlatego, że mam wrażenie, że to wszystko już gdzieś czytałam. No i chyba lepiej byłoby bez ostatniego wersu, ale to tylko moje marudzenie:)
Pozdrowienia / exceptio

P.S. Skąd tak nostalgiczny nastrój, kiedy wiosna za oknem?

[Katarzyna Leoniewska]

Pisanie "pani" raz z małej, a raz z wielkiej litery nie jest przypadkowe. Piszę z wielkiej w miejscu, gdzie zaczyna się jakby nowy "akapit listu".

Dziękuję za komentarz!

Nostalgia się pojawiła - wbrew rytmowi pór roku - niestety...

[Rafał_Leniar]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

W moim odczuciu wiersz dobry. Więcej takich by się przydało. Może tylko w ostatniej strofie coś utyka.

Pozdrawiam.

[Katarzyna Leoniewska]

Miło mi bardzo :)
A nad ostatnią pomyślę...