Depresja

[Malgorzata Stypulkowska]

czas spopielały
kalekie godziny
już mróz osiada
na moich powiekach
przesiewam chwile
jak przetaki puste
niechciane dzieci
których nikt nie
czeka

przecieka czas
na wylot poprzez dni
grobowce

i płynie strugą szarą
i ciężką jak ołów

lecz kiedyś słonce
zbudzi mnie do życia
i znów powstanę
jak feniks z popiołów

[czarna_Owca]

Powiem, że jest Pani niezwykła...tak ładnie zamknę słowem to, co miałam tu napisać...serdecznie bardzo pozdrawiam

[Adam_Szadkowski]

Banalne zakończenie nie sprzyja temu utworowi. + za ciekawy temat, - za nadgryzine słowa i sformułowania...


Adam

[Seweryn Muszkowski]

Ostatnia strofa, pożyczona.

A mój komentarz będzie taki:
(f. dla początkujących)

Małgorzato, Twój wiersz daje nadzieję tym, którzy nie mają nikogo obok siebie, lecz nie pozwala spojrzeć na depresję, jak na chorobę, którą należy leczyć. W Twoim wierszu, jest nadzieja - brakuje patetycznego rozkazu: "idź stary lecz się! przecież to tylko choroba. I nie smuć się, będzie okey (końcówka jest, opis jest ... brakuje środka). "

Pozdrawiam.

[Dominika Wojtalewicz]

fajny wiersz