my ludzie z Atlantydy

[Magdalena Niemirka]

My ludzie z Atlantydy

Patrz, kolorowe swiatła wskazują drogę
w pochodzie cieni nidostrzegamy ich blasku
Kroczac pomału, coraz głąbiej
uciekamy w krainę niedostępną
przeciskając się przez szczelinę nieśmiertelności
odnajdujemy tunel, ze światlnym drogowskazem.
Trzepoczace skrzydła ANIELSKIE
unosza nas ponad ruiny atlantydy
bedac dalej, jesteśmy coraz bliżej życia
Przeżywając je karta po karcie po stokroć.
Odkrywamy nowe prawdy,tajemnice własnego ,,Ja''.
Jak w kalejdoskopie krąża ludzie, tragedie, śmierć.
Która utuliwszy do serca
zabrała świadomośc czasu.
Pozostawiając nas w zawiaszeniu
pomiędzy sekundami nieskończonosci

[Fanaberka]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Wiesz co Ci powiem? Siedzę tu od kilku minut i właściwie z przyjemnością:-)
Wiersz wymaga strzyżenia: "Trzepoczace skrzydła ANIELSKIE", czy "nieśmiertelność" trzeba usunąć - w takim zestawieniu są obecnie uznane za kicz i warto spróbować ich unikać.
Temat tunelu z jasnym światłem również nie jest nowy, ale pomyślałam sobie, że gdyby wiersz przeredagować, zamiast oznajmiać - podawać w wątpliwość - mogłoby wyjść całkiem nieźle.
Warto też unikać powtarzania, dopowiadania. (np. wystarczy słowo "pochód" na pokazanie ruchu, "kroczenie", "ucieczka" to tylko niepotrzebne kręcenie się wokół tematu. Na szybko tyle mi zostało: może z czegoś skorzystasz. :-)



my ludzie z atlantydy
w pochodzie cieni

jak dostrzec światła
wskazujące drogę

powoli coraz głębiej
przez ciasne szczeliny

czy znajdziemy tunel
z jasnym drogowskazem

im dalej tym bliżej życia
przeżywanego po stokroć
karta po karcie

czy odkryjemy siebie

czy śmierć
zabierając świadomość czasu
pozostawi nas
zawieszonych pomiędzy sekundami


Pozdrawiam :-)