Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

open road

Madlen ka
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Madlen ka

Madlen ka

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Spadają kolejne gwiazdy na szyje tworząc naszyjnik pocałunków
każdy z kamieni odznacza się inaczej
jak kreska na sztaludze przytwierdzona taśmą jak usta
które nie mogą powiedzieć tyle ile sił w płucach
dławiąc się z naporu objawów dreszczy i pląsając w zachwycie
kiedy dłoń przesuwa się po mokrym szczycie

droga prowadzi powykręcane ilością wrażeń stopy
kolejny skręt kolejny dławiący narkotyk
oczy przymrużone krwistą barwą zapełnione

wiatr smaga po plecach na motorze życia dni
kamienie wpadają pod koła już dawno nie oliwione bezpieczeństwem
serce gra muzykę której należy się bać

to już kolejna ulica, następna bocznica, obwodów,
zakazanych chwil

otwarta gra między przestrzenią i lichym ciałem
zniszczałym przez życie przez ust inicjały

zak stanisława

zak stanisława

Opublikowano
Opublikowano

Spadają kolejne gwiazdy
naszyjniki pocałunków
usta
nie mogą powiedzieć
dławiąc się
dreszczem pląsają
kiedy dłoń przesuwa się

droga powykręcana ilością .....
kolejny skręt kolejny dławiący narkotyk
oczy przymrużone krwistą barwą zapełnione

wiatr smaga po plecach na motorze życia dni
kamienie wpadają pod koła już dawno nie oliwione bezpieczeństwem
serce gra muzykę której należy się bać

to już kolejna ulica, następna bocznica, obwodów,
zakazanych chwil

otwarta gra między przestrzenią i lichym ciałem
zniszczałym przez życie przez ust inicjały

nie wiem co i jak jeszce ale za dużo słów na wiatr tu gna,,,
pozdr es

jacek_sojan

jacek_sojan

Opublikowano
Opublikowano

Twoja niepewność jest uzasadniona; "naszyjnik pocałunków", "pląsając w zachwycie", "serce gra muzykę", "ust inicjały" to zwroty wyświechtane i zużyte do cna, i zalatujące Rodziewiczówną ( w domyśle kiczem); pretensjonalne; twórczość poetycka domaga się oryginalności, ppo prostu pracy - wysiłku wyobraźni; i naturalności przy tym, prostoty... J.S

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Alicja_Wysocka
      Pies zdrajca

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      Miałam wtedy jakieś siedem lat. Chodziłam do pierwszej klasy. Mieszkaliśmy w Gdyni, w dzielnicy Obłuże. Któregoś dnia bawiliśmy się z rodzeństwem w chowanego – oczywiście na podwórku, bo na ulicę można było wychodzić tylko za pozwoleniem mamy. Nasze podwórko było całkiem spore. Był tam ogródek, jakaś szopka, w której tata trzymał różne ciekawe rzeczy – grabie, łopaty, a nawet siekierę! Był też kurnik, psia buda i oczywiście nasz pies – Lord. Wpadliśmy wtedy na genialny pomysł: schowamy się mamie! A niech ma – skoro tyle rzeczy nam zabrania, to teraz niech nas szuka! – Na pewno nas znajdzie i jeszcze skrzyczy, że ją denerwujemy – mówiłam. Ale co tam, ryzyko wpisane w zabawę! – Schowajmy się do psiej budy – zaproponował ktoś. – Ooo, to jest dobra myśl. Bardzo dobra! I tak właśnie zrealizowaliśmy nasz chytry plan. We trójkę – Grzesiek, Tomek i ja – wciskaliśmy się do budy. Pies patrzył zdziwiony, ale przecież nas nie mówi. Lord był duży, więc i buda była odpowiednio przestronna. Jakoś się tam upchnęliśmy. Cicho siedzimy, nie gadamy, bo wiadomo – zdrada przez śmiech to klasyk. W środku śmierdziało psem i kurzem, było duszno  i niewygodnie, ale czego się nie robi dla porządnej zabawy? Siedzimy jak trusie, aż zaczyna nam się nudzić. Nic się nie dzieje. I nagle – akcja! Słyszymy mamę, jak nas woła. Chodzi po podwórku, sprawdza furtkę, krzyczy coraz bardziej zdenerwowana: – No co jest?! Gdzie oni są?! A my dusimy się ze śmiechu – dosłownie. Zabawa życia! I wtedy pies zaczął szczekać. Najpierw nieśmiało, potem coraz głośniej. Kręcił się, jakby sam nie wiedział, co robić. W końcu zaczął piszczeć. Mama podchodzi do furtki – nikogo. Na ulicy pusto. Dzieci zniknęły jak kamfora. Wreszcie zaniepokojona podchodzi do psa. – Lord, czego ci trzeba? Co się dzieje? Co chcesz, głuptasie? I nachyla się nad budą... – CO WY TAM ROBICIE?! WYŁAZIĆ MI NATYCHMIAST Z TEJ BUDY! CO TO ZA GŁUPIE POMYSŁY?! A ja, z pełnym oburzeniem, mówię: – To nie głupie pomysły, tylko pies głupi, bo nas zdradził! – Marsz do domu! – ryknęła mama. – Wszyscy do wanny! Zdjąć te śmierdzące ciuchy! No nie wiem, w co ręce włożyć z wami... Utrapienie z tymi dziećmi!
    • andrew
      Prawość to nie utopia

      Przez andrew · Opublikowano

      ,,Prawy zamieszka  w domu Twoim, Panie,, Ps 15    jesteśmy ...super  a inni  gdyby i oni byli tacy    świat byłby wspaniały    zła nie czynię  mnie nie dotyczy  odwracam się od niego  pływam w zadowoleniu  widzę dobro po swojemu  zadowalam swoje ja    prawość to nie slogan  to droga jaką szedł Jezus  warto ją dostrzec  i …iść    prawi ujrzą Jego oblicze  prawi dostaną wieczne życie   Jezu ufam Tobie    7.2025 andrew  Niedziela, dzień Pański Pański 
    • Alicja_Wysocka
      Matulko

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @Annna2Albo bardziej, bo przecież można, nawet kiedy nie ma.
    • Waldemar_Talar_Talar
      Cisza która płacze

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      cisza po zmarłym bywa tak cicha że aż boli   jest niewidzialna a mimo to ją wyczuwamy   boimy  się jej lękamy czy nie przemówi   taka cisza jest  trudna bo  płacze
    • viola arvensis
      Tego się nie da ubrać w słowa

      Przez viola arvensis · Opublikowano

      @UtratabezStraty tak, to chyba dla każdego artysty fundamentalna sprawa. Dzięki! 

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...