Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Do Przyjaciela

Karol Wróbel
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Karol Wróbel

Karol Wróbel

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

( Dla wszystkich którzy nadal we mnie wierzą )

Już nie chłopczyk, choć serce wciąż dziecka,
Już nie wesoły, choć uśmiech na twarzy,
Już nie tak ufny, bo znowu zraniony,
Lecz ciągle silny, nawet silniejszy.

Na drodze życia nowe przeszkody,
Nikt nie pomoże, ręki nie poda,
Wszyscy walają pod nogi kłody,
Nic juz nieważne jest dla człowieka.

Ale ja NIE, mam w życiu cele,
Dąże do szcześcia za wszęlka cenę,
Chociaż raniony umię się podnieść,
Idę do przodu - w me przeznaczenie.

Rzekł kiedyś mędrzec do ludzi tłumu,
Przyjaciół poznasz dopiero w biedzie,
Teraz już mogę napewno powiedzieć,
Mędrzec miał rację na me nieszczeście.

Ale zostali też Ci prawdziwi,
Tak jak myślałem nie ma ich wielu,
Dlatego właśnie tak Ci dziękuje,
Mój Ty najdroższy przyjacielu !

Bo to jest własnie rzeczą bezcenną,
Przyjaźń prawdziwa, dwóch dusz braterstwo,
Rzecz najważniejsza w życiu człowieka,
Rzecz najważniejsza i w moim życiu.

Miłość przemija, wszystko się zmienia,
Lecz przyjaźń napewno przertwa wszystko,
Nikt nie uniknie i tak przeznaczenia,
Chcę je przywitać przyjaciół blisko.

CRS

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
Coolt

Coolt

Opublikowano
Opublikowano

temat dosyć oklepany, ale ważny.
Zrealizowany jednak strasznie dosłownie i prozatorsko.

Jeśli miałbym coś zasugerować, to wywaliłbym już z drugiego i trzeciego wersu pierwszej strofy... niepotrzebne powtórzenie.

Ale zostali też Ci prawdziwi -> też?? a nie TYLKO??

Tak jak myślałem -> unikaj takich wyrażeń, są potoczne, ew. prozatorskie, z poezją wiele wspólnego nie mają.

No i tak na marginecie, nie był to mędrzec ;)
"Powiedział mi przysłowie niedźwiecie
Że prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie" - Adam Mickiewicz, bajka, tytułu zapomniałem.

Bez wyrazu,ale jeśli to jeden z Twoich pierwszych tekstów, to ok :)
Pozdrawiam
Coolt

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Somalija
      ***

      Przez Somalija · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Życie to podobno sen wariata

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Arsis Hej kupiłam sobie bomberkę w srebrne cekiny na Walentynki
    • violetta
      Inspirujący

      Przez violetta · Opublikowano

      @Rafael Marius mi będzie tak samo jak tobie:)
    • Rafael Marius
      Inspirujący

      Przez Rafael Marius · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        A dziękuję bardzo. Wzajemnie.
    • Arsis
      ***

      Przez Arsis · Opublikowano

      @Somalija cześć, Aga, cześć Mistrzyni...
    • Corleone 11
      Dzisiaj (6)

      Przez Corleone 11 · Opublikowano

      Przez tydzień od ostatniej z nim rozmowy nie odczytałam żadnej wiadomości od niego ani odpowiedziałam na którąkolwiek z nich. Mało tego: chwilami wręcz gotowałam się wewnętrznie na jego deklarowane otwartość i gotowość bycia ze mną oraz na oczywistą przecież akceptację faktu, że jestem - jak to nazywa się obecnie - samotną matką. Pomimo tego, że w gruncie rzeczy tej otwartości i gotowości właśnie chciałam. Bardzo chciałam. I potrzebowałam. Równie bardzo.     - A to naiwniak i głupiec! - syknęłam - było to chyba na trzeci dzień od naszej rozmowy - do swojego odbicia w łazienkowym lustrze. - A to kłamca! Gada głupoty mnie, jakby nie wiedział, że znam mężczyzn! Jakby nie wiedział, że ja doskonale wiem, jacy są! Nakłamać! Namieszać w głowie! Rozkochać! Uwieść i wykorzystać! A potem zniknąć, nawet jeśli początkowo wszystko będzie układać się doskonale! Zaczeka, aż zawierzę i zaufam! Aż stracę czujność i zdrowy rozsądek ! A wtedy... Nie, cholera! - w ostatnej chwili powstrzymałam się od przekleństwa bardziej zdecydowanego. - Jerzy, nic z tego nie będzie! Choćby nie wiem co, nie dam ci się omotać! Już przeszłam swoje z tamtym i...     Nagle mnie tknęło. Miałam wrażenie, jakby coś mignęło mi w lustrze, przemieściwszy się za mną.  Jakby niewyraźny cień postaci... Obejrzałam się, ale nic zobaczyłam.    - Przywidziało mi się - uspokoiłam siebie, zawróciwszy spojrzenie do szklanej powierzchni, a myśli i uczucia do gniewu i zawziętości. Popatrzyłam na swoje odbicie i to, co zobaczyłam, nie spodobało mi się. Zdecydowanie.    Zawsze uważałam się za spokojną i opanowaną dziewczynę, bardzo ładną z urody. Tymczasem ze szklanogłębi spojrzała na mnie twarz niby moja własna, ale jednocześnie inna: mało, że wściekła, ale wiedźmowato wykrzywiona. Włosy rozczochrane, w nieładzie, falujące w jakiś dziwny, niecodzienny sposób. Pomiędzy ich linią a linią brwi, o które przecież tak bardzo dbałam, zobaczyłam czoło pofałowane zmarszczkami złości. Oczy zamiast spokoju skrzyły gniewem i nienawiścią. Usta, z których zgrabności i kształtnych linii zawsze byłam dumna, teraz uformowały się w nerwowy grymas.     - Zaraz... - powiedziałam półgłosem. I drgnęłam, kiedy wargi twarzy widocznej naprzeciwko mojej nie wypowiedziały i nawet nie wysyczały, a wręcz wypluły ten wyraz, wykrzywiając przy tym jej resztę jej bardziej.    - Nie... - szepnęłam, przerażona widokiem.    Mój strach wzrósł jeszcze bardziej, gdy słowem wyartykułowanym przez lustroobraz było - o zgrozo! -"Tak". Tym razem spokojne spokojem, któremu towarzyszył jadowicie oszczędny uśmiech.     - Nie - wyrzekłam głośniej, wkładając w jego wypowiedzenie tyle przekonania, ile tylko zdołałam, i zacisnąwszy dłonie na krawędzi umywalki.     - Ależ tak - zaprzeczyła twarz ze szkłotrzewi. I uśmiechnęła się. Tak samo jadowitooszczędnie, jak przed chwilą.    - Nie - powtórzyłam z przekonaniem, zamknąwszy oczy. I zdobywając się na tyle spokoju i opanowania, na ile tylko zdobyć się mogłam.    Gdy uniosłam powieki, twarz którą ujrzałam przed sobą, była znowu moją. I znów - jak zdało mi się, przed kilkoma minutami - poruszyła się ze mną jakaś mglista postać. Tym razem w przeciwnym kierunku, od lewej do prawej. Jakby zaczaiła się albo schowała gdzieś tam, czekając. Odetchnęłam, a wtedy znów przyszło mi na myśl, że przecież on czeka na wiadomości ode mnie. Prawdopodobnie zaczynając nabierać wątpliwości w moje prawdziwe intencje, w chęci i w moje własne, wyrażone wobec niego zapewnienia.    - Już dobrze, Jerzy... - wyszeptałam, wkładając w te słowa całe swoje przekonanie. - Uzgodnimy wszystko... dogadamy i zbudujemy wspólne życie. Tylko bądź... Proszę! Tylko bądź.     Westchnęłam, uśmiechnęłam się i wyprostowałam unosząc głowę, jakby naprawdę kamień spadł mi i z serca, i z myśli. Twarz z naprzeciwka odpowiedziała mi uśmiechem. Tym samym, który Jerzemu tak się podobał...     - Mamusiu! - zza drzwi łazienki dobiegł mnie głos synka. - Wszystko w porządku?       Warszawa, 8. Lutego 2025 

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...