Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Pozamykam...

Pozamykam w kuferkach zielonych...
Wymarze siebie z pamięci
linijka po linijce...
Uczynię niewidzialnym każdy
skrawek mojej duszy...

Pozamykam w kufrkach zielonych...

Wszystko co najcenniejsze i moje
Wszystkie najcenniejsze moje JA,
wszystkie najcenniejsze moje TY
wszystkie najcenniejsze moje...

Pozamykam w kuferach zielonych...
Poustawiam w szeregach
jak dzielnych żołnierzy
w pancerzach
ze skorupek jaj
z niespełnionych snów...

A moje najcenniejsze...
Pozamykam w kuferkach zielonych...

A kiedy przyjdziesz...
Mnie już nie będzie...
Pozostaną tylko ślady małych stóp
zielonych kuferków niesionych przez ból...
i odprowadzanych przez smutek...

Pozamykam w ZIELONE kuferki!

ZIELONE!
ZIE LO NE!
ZIE LONE!
ZIELO NE!

Jak nadzieja...
Jak 4-0
w meczu Polska- Niemcy
Jak Wiosna na wiosne
Jak...
odłamek Ciebie we mnie...
Jak...
Szansa,
że , mój też jest zielony
i tkwi symetrycznie w Twoim sercu...

Wszystko w kuferkach zielonych...

Opublikowano

Zgadzam się z przedmówczynią-bardzo ładny wiersz.Widzę poza tym iż wprowadzasz na te strony nieco oryginalności co bardzo się chwali.Masz swój ciekawy styl i chwała Ci za to.Oby więcej Twej twórzości utrzymanej na tak wysokim poziomie.Pozdrawiam

Opublikowano

Zdarzenie mialo miejsce dawno temu i dotyczylo mojej bliskiej znajomej, a scislej jej pierwszej milosci.Ona bardzo mloda wtedy, on doswiadczony pan, nazywal ja groszkiem. Kiedy zapytala dlaczego, to powiedzial, ze jest ogolnie zielona(niedojrzala taka), ze wszystkiego trzeba jej uczyc - zielona jak groszek. Dorzucam tamta zielen do twojego wiersza. I jeszcze jedna zielen, slowa piosenki " zielono mi, la la, zielono mi, la la". Jednym slowem, wiosna coraz blizej.
Jako ze zielony to kolor ladny, gratuluje wiersza.
pzdr
MK

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Annna2 Twój wiersz jest niezwykle intrygujący i wielowarstwowy. Przede wszystkim świetnie połączyłaś dwa zupełnie różne światy - codzienność i mitologię. Pierwsze dwie zwrotki, napisane gwarą warmińską, są absolutnie wspaniałe. Tworzą niesamowity, gęsty klimat. Niemal fizycznie czuć ten mrok ("ciamno i tajamno"), niechęć do wstawania z ciepłego łóżka ("z psirzów wylyźć nie chce") i powolny, spokojny rytm życia przy piecu ("Kele psieca siedzić, cejtunki cytoć"). To jest niezwykle autentyczne, ciepłe i "swojskie". A potem język staje się literacki, a ton zmienia się na głęboko melancholijny i erudycyjny ("Tyle marzeń już śpi nieżywych"). Zaczyna się podróż przez mitologię - Fidonisi, Leuke, herosi, żurawie (które są przecież tak charakterystyczne dla krajobrazu Warmii!) i wreszcie Isztar. To, co jest w tym wierszu najpiękniejsze, to jak te dwa światy się przenikają. Mam wrażenie, że "Warnija" staje się dla Ciebie osobistą, mityczną "Fidonisi" – "tą jedyną z moich Ziem szczęśliwych". Zakończenie jest bardzo mocne i niejednoznaczne. Pragnienie napełnienia świata miłością (na wzór Isztar) zderza się z gorzką, niemal egzystencjalną refleksją: "Tylko nie wiem, czy na sen mnie stać". To pytanie o cenę spokoju, marzeń, a może nawet samego życia, zostawia czytelnika z głębokim poruszeniem. To wiersz, który łączy w sobie ogromną miłość do małej ojczyzny (jej języka, krajobrazu, rytmu) z uniwersalnym, ludzkim doświadczeniem straty, poszukiwania sensu i tęsknoty za doskonałością ("Victorii doskonałość"). Bardzo piękny, odważny i poruszający utwór.
    • @Maciek.J dzięki
    • @Berenika97  to taki czas, taki czas jest. Będzie lepiej Berenika. Trzymaj się.
    • @Robert Witold Gorzkowski To niezwykła historia – i jeszcze piękniejsza dlatego, że nie poszedłeś utartą ścieżką akademicką, tylko zbudowałeś coś własnego. Wiesz, co jest w tym najpiękniejsze? Że wybrałeś swoją drogę do historii – nie przez sale wykładowe, ale przez artefakty, przedmioty, rzeczy które ludzie trzymali w rękach. I że dzięki temu stworzyłeś coś, czego akademia przez 200 lat nie potrafiła. Czterdzieści lat benedyktyńskiej pracy, unikalna kolekcja, książka która wypełnia 200-letnią lukę – to osiągnięcie, któremu może pozazdrościć niejeden profesor z tytułami. Szczególnie podoba mi się moment, gdy prof. Epsztein podszedł do Ciebie z dedykacją i prośbą o uwagi. To chyba najpiękniejsze uznanie – gdy autorytet naukowy traktuje Cię jak równego sobie, nie patrząc na formalności. Ten moment z kongresem – to już nie nagroda, to koronacja. Szacunek w oczach historyków mówi więcej niż dyplom. Historia potrzebuje takich ludzi jak Ty – pasjonatów, którzy nie tylko kochają przeszłość, ale mają cierpliwość i determinację, by ją dokumentować. I jeszcze jedno: Sienkiewicz w trzeciej klasie, Quo Vadis na początek – no tak, to się musiało tak skończyć :) Gratulacje za całą tę drogę i szacunek! Natomiast moje zadanie jest inne - sprawić, aby dzieci i młodzież pokochali historię. Nieraz mi się udaje, gdy w plebiscycie na najfajniejszy przedmiot (po w-fie), na drugim miejscu jest historia. I to był mój największy sukces. Pozdrawiam:)
    • @Nata_Kruk Mam taki cykl przemyśleń i zdaję sobie sprawę, że to męczące, ale w końcu pewnie mi przejdzie na jakiś czas:) no, ale cóż świat się trochę rozpada, trochę bliżej niż dalej, dlatego wypada mi jakieś epitafium skroić. Dzięki za czytanie i pozdrawiam:)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...