Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

I cóż Ty dziewczyno

Jan Gruchlik
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Jan Gruchlik

Jan Gruchlik

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

I cóż Ty dziewczyno masz takiego w sobie
Że, wciąż nie umiem zapomnieć ja o Tobie

Cóż jest w tych oczach i twoim spojrzeniu
Że, widząc je myślę o wartkim strumieniu
Tak żwawe i żywe i tak szepczą cicho
Swym bogactwem jak nimf wodnych licho
Te tęczówki, tak bogatego koloru zieleni
Wspominają magię blasku drogich kamieni
W twym spojrzeniu jest coś tak pięknego
Czego opisać przy pomocy rymu mojego
Nie umiem i zbytecznie długo próbowałem
A dobierając słowa mało nie zgłupiałem

Co jest w twych ruchach, ot kołysania chodzie
Że pali się dusza i ciało po krótkim pochodzie
Wdzięk jak u możnej arystokratycznej pani
A kibić tak smukła i zgrabna jak sarny czy łani
Żeś Damą - ja wiem, pierwej żem to zauważył
Nim twe imię w pierwszej dyskusji przyuważył
Lecz jest w tym coś więcej nad to żeś jest piękną
Bo widzę i nawet wiem, żeś ty dobrą i wdzięczną

Co jest w twych ustach ponętnych płatkami
Róży koloru, jakże cudnego nieba czarami
Że bez wytchnienia i bez drogiego mi rozumu
Rozmyślam się o nich nawet w ciżbie tłumu

Od pierwszego uśmiechu i twego spojrzenia
Stopniały mego serca lody z zachwycenia
I choć nie wszystkie prysneły zmartwienia
Naglem doznał jakby z radości ukojenia
Że po długiej i pustej rozstania żałobie
Po urywanych słowach i marnym wywodzie
Co się posypał w pisaniu z ubu stron gładko
Wreszcieśmy się spotkali w spokoju i nadto
Dzień tak cudny i uśmiech twój niemały
Coś mnie nim powitała był tak wspaniały

Co jest w twych włosach koloru kasztanu
Com w nich policzek tulił częstego razu
Gdym chłonął zapach jedwabiu miękkości
Byłem pełen szczęścia, spełnienia i radości

Lecz wiedz: mam w głowie i te zawieruchy
Co dawno stanęły nad nami nie dając otuchy
Ni mnie, ni Tobie, ni żadnemu z bliskich
Więc lękam się czy dalej z pobudek niskich
Coś złego między nami się nie stanie
Pomimo jeno przyjaźni, bo dawno zerwanie
Kazało nam w swe samotnie pójść strony
Każdy wtedy odszedł na wpół obrażony

Nadto nad wdziękiem się twym rozpisałem
A wcale o duchu i sercu nie wspomniałem
Jak piękne i dobre, tak pełne grzeczności
Jak miłe i ciepłe, tak wiele w nim ufności
I to serce pełne charakteru delikatności
Wręcz czeka na oznaki rycerskiej czułości

Tak, gdy zawsze spoglądam w twe młode lice
To czuję, że krwi pędzi mocniej w całe tętnice
Że szczęście czuję i nadto by obcym tłumaczyć
Raczej żem w niebie, a łatwiej z miny obaczyć
Bo rzadki na mym licu, szczerze się pojawia
Uśmiech z bycia z Tobą i puszczania żurawia
By każde bezcenne spojrzenie piękne twoje
Uchwycić widzeniem by zawsze było moje

M._Krzywak

M._Krzywak

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



a ja jakoś tak kiedyś poleciałem"
http://www.poezja.org/debiuty/viewtopic.php?id=4616

ale to było sto lat za murzynami, hihihihi
z ukłonikiem i pozdrówką MN

Całkiem przyjemne to Witoldowanie, szkoda, że powyżej mamy tekst nieco cięższego kalibru, bo zamiast frajdy nuda śmiertelna :(
Messalin_Nagietka

Messalin_Nagietka

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



a ja jakoś tak kiedyś poleciałem"
http://www.poezja.org/debiuty/viewtopic.php?id=4616

ale to było sto lat za murzynami, hihihihi
z ukłonikiem i pozdrówką MN

Całkiem przyjemne to Witoldowanie, szkoda, że powyżej mamy tekst nieco cięższego kalibru, bo zamiast frajdy nuda śmiertelna :(

ba - jak ktoś całuje od początku do końca - to rzeczywiście staje się nudnym a dotyk macaniem, a spojrzenie - kłuciem - a oddech?

z ukłonikiem i pozdrówką MN

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Nela
      „Zabrałaś mi dzieciństwo”

      Przez Nela · Opublikowano

      @Stracony dziękuję naprawdę

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Bożena De-Tre kocham pisać sprawia mi to niesamowitą przyjemność ale szkoda że nie mam jak tego bardziej rozkrecic @Bożena De-TreDziękuję @infelia jeju naprawdę jestem w szoku za taki cudowny odbiur mojego wiersza dziękuję z całego serca @Bożena De-Tre dziękuję. Chodziło mi o to że chciała bym żeby moje wierzę dotarły do większej ilości osób nie po to aby być sławną tylko po to żeby w moich wierszach choć czasem odnaleźli ziemię lub odpowiedz na trapiące ich pytania.
    • Łukasz Jasiński
      Pustynia

      Przez Łukasz Jasiński · Opublikowano

      A polityczne starcie pomiędzy światem pana Jarosława Kaczyńskiego, pana Grzegorza Brauna, pana Roberta Bąkiewicza i pana Karola Nawrockiego i światem tak zwanych demokratów - będzie bardzo poważną polityczną konfrontacją - nie ustąpię ani o krok - mówił pan premier Donald Tusk.   Źródło: TVN24   I bardzo dobra decyzja: Naród Polski już przez blisko trzydzieści lat nie miał żadnych męczenników, otóż to: tylko pan Jarosław Kaczyński z racji wieku dostanie osobną celę, pan Grzegorz Braun z racji elokwencji - będzie słuchamy przez więźniów, zresztą: już siedział kilka razy w areszcie śledczym, pan Robert Bąkiewicz i pan Karol Nawrocki - wiadomo - potrafią dać po mordzie.   Łukasz Wiesław Jan Jasiński 
    • infelia
      „Zabrałaś mi dzieciństwo”

      Przez infelia · Opublikowano

      @Nela Ależ to jest z życia wzięte. Moc ekspresji, żal i złość. To jak antylaurka dla rodzica? Wiersz zrobił na mnie wrażenie. A o takie na tym portalu trudno. Pozdrawiam.
    • Łukasz Jasiński
      Muzeum Bezdomności

      Przez Łukasz Jasiński · Opublikowano

      I ekipa nieudaczników pana Donalda Tuska oszukała miliony Polaków - nie dotrzymała obietnic i w efekcie przewaliła wybory nie do przegrania.   Adrian Zandberg
    • Relsom
      Zaduma z gitarą

      Przez Relsom · Opublikowano

      Muszę porozmawiać. Nie z tobą, nie z nimi. Z godziną, co płynie beznamiętnie w ciszy. Dokąd jadę – nie wiem. Bilet mam w kieszeni, lecz port się rozmywa w przedświcie i mgle. (Refren) A moja gitara wciąż zna mój głos. Nie pyta – nie karze, nie boi się łez. Na strunach cichutko rozpina mój los. Gdy świat nie odpowie – ona wie, że jestem. (II) Kocham ją – bez słowa, bo słowa są kruche. Poddaje się dłoni jak noc snom bez celu. Czasem zapłacze razem z moim ruchem, czasem zadrży jak skrzydło w tunelu. (Refren) A moja gitara wciąż zna mój głos. Nie pyta – nie karze, nie boi się łez. Na strunach cichutko rozpina mój los. Gdy świat nie odpowie – ona wie, że jestem. (III) Nie pytaj, co dalej. Nie wiem. I nie muszę. Podróż to nie mapa – to oddech, to cień. Czasem ją stroję z roztrzaskaną duszą, a ona wciąż mówi: „zagram, jeśli chcesz”. (Refren) Bo moja gitara to cały mój głos. Nie zdradzi, nie odejdzie, nie powie: dość. Gdy wszystko umilknie, gdy zgaśnie mój ton – z jej pudła unosi się jeszcze mój dom.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...